H11

Cat POV
De zin trilde op mijn beeldscherm. 'Ik hou van je'. Ik veegde mijn tranen weg. Ik had al een uur gehuild en niemand binnengelaten, tot frustratie van mijn ouders. Wat was er met Jason gebeurd? Ik dacht met moeite terug aan wat Gio naar me geschreeuwd had. Had hij een ander gehad? Had ze hem pijn gedaan? Wat had hij al allemaal moeten doormaken?
En waarom had hij mij dat niet verteld? Schaamde hij zich? Of... was ik voor hem gewoon een wanhopige poging om haar te vergeten?
Ik gaf ontzettend veel om Jason, maar ik wilde doen wat het beste was. Maar dat wist ik niet. Ik viel neer op mijn bed en begon weer te huilen.

Ik merkte meteen hoe voorzichtig Jason met me omging. Hij praatte alsof ik kon bezwijken bij elk woord dat verkeerd viel, maar het kon niet voorkomen dat ik halverwege weer dacht aan wat Gio had geroepen en in huilen uitbarstte. Hij omhelsde me. 'Sorry, Cat. Gio is een eikel. Het speet hem heel erg.' Ik keek op. 'Echt waar?' Hij zuchtte en aaide mijn haar. 'Nee,' gaf hij toe.

Jason POV

Ik drukte Cat stevig tegen me aan, en haar heerlijke geur maakte het denken moeilijk. Ze snikte en ik verstevigde mijn greep nog een beetje. Ik haatte Gio zo ontzettend dat het fysiek pijn deed. Dat hij mijn emotionele grenzen tot het uiterste dreef was tot daar aan toe, maar van Cat moest hij afblijven. Ik zuchtte en dacht aan gisteren. Na al die tijd, na al die slapeloze nachten en moedeloze dagen dat ik gebroken had liggen wachten tot het verdriet me teveel werd en ik zou sterven, na al die tijd dat Gio moest schreeuwen om me zover te krijgen dat ik uit bed kwam.. Nog steeds deed het pijn. Om toe te geven dat ze slecht was, dat ze me pijn had gedaan. Om de naam uit te spreken die ik eens met zoveel liefde naar haar gefluisterd had. Regina...

'Jason?' Het was niet meer dan een schor gefluister, maar ik hoorde het toch. 'Ja?''Waar ben jij bang voor?' Ik keek weer weg, naar de golven. Ik haalde een hand door mijn haar. Even was het net of al het geluid wegviel. 'Pijn,' zei ik toen. 'Ik ben bang om pijn gedaan te worden. Emotioneel dan. Fysiek, dat kan ik wel aan.' Ik zag vanuit mijn ooghoek dat ze glimlachte, en het leek me weer veilig om op te kijken. 'En jij?' Ze zuchtte. 'Ik ben bang voor het einde. Hiervoor,' zei ze toen ik haar niet-begrijpend aankeek, en ze boog voorover en kuste me. Na een tijdje (of een eeuw) liet ze mijn gezicht los en keek me aan. 'Ik hou van je, Jason.' zei ze. 'En ik zal je nooit pijn kunnen doen, zelfs niet als ik dat zou willen.'
Ik trok haar tegen me aan en sloeg mijn armen om haar heen. Ik leunde met mijn hoofd in haar haar. 'Ik hou meer van jou,' fluisterde ik.