Ninety-Two

*Zoey Miller

Oh mijn god. Oh mijn god. Oh mijn god.
Trevor had Harry geslagen! Louis en Niall waren omhoog gevlogen en liepen allebei bezorgd naar Harry, die naar zijn neus greep en wat achteruit wankelde. Pijnlijk kreunde hij. Snel greep ik Trevor's arm vast toen hij die opnieuw optilde en probeerde ik hem te bedaren, ook al wou ik hem in mijn hoofd zelf pijn doen. Hoe durfde hij hem pijn te doen?! Ja, oké, Harry had hem beledigd, maar dan moest hij hem toch niet meteen beginnen slaan? Dit was weer typisch zijn manier om problemen aan te pakken. Op school was hij er al een paar keer mee in de problemen geraakt. Toen hij bijvoorbeeld een keer ruzie had gemaakt met een van zijn ploeggenoten van het football team. Trevor had me verteld dat ze over iets onbenullig ruzie maakten in verband met hun laatste ruzie toen "die gestoorde gek", om het in zijn woorden te zeggen, hem opeens sloeg en hij zichzelf gewoon had verdedigd. Ik had zoveel medelijden met hem gehad omdat hij compleet ten onrechte straf had gekregen voor de vechtpartij dat ik hem had geholpen met de 15 pagina's die hij moest schrijven over nutteloos geweld. Wat een idioot was ik. Natuurlijk was hij er zelf mee begonnen. De jongen waar hij mee had gevochten was een jaar jonger en een kop kleiner dan hem, die zou echt niet zelf een gevecht beginnen met Trevor. Bezorgd keek ik naar Harry, die blijkbaar een bloedneus had. Een golf van schuldgevoel ging door me heen en deed mijn maag ineenkrimpen. Wat was ik een verschrikkelijk trut. Het was mijn schuld dat Harry nu pijn had, gewoon omdat ik mijn vriendje niet wou dumpen voor het einde van de zomer. Trevor's ademhaling werd terug rustiger en zijn spieren begonnen net te ontspannen toen Harry zelf zijn arm optilde en hem terug sloeg. Voor ik het wist waren ze aan het vechten. Zoekend naar hulp zochten mijn ogen naar die van Niall en Louis. Ze vlogen op Harry af en probeerden hem weg te trekken, terwijl ik hetzelfde bij Trevor deed. Na een tijdje worstelen en vuisten ontwijken kregen we ze uit elkaar. Met vuurspuwende ogen keken ze elkaar aan terwijl ze op adem probeerden te komen.
'Gaat het een beetje?' vroeg Niall terwijl hij geruststellend met zijn hand over Harry's rug wreef. Met zijn pyjama nog aan en nogal slaapdronken kwam Zayn naar beneden gestrompeld. 'Wat gebeurt er? Waarom schreeuwen jullie?' We zwegen en Harry trok zichzelf los van Niall en Louis. 'Ik ga mijn gezicht wassen.' snauwde hij kort. Met die woorden verdween hij naar de badkamer. 'Waarom heeft Harry een bloedneus en een blauw oog?' vroeg Zayn verbijsterd.
'Hij viel me plotseling aan.' 'Hij viel jou aan?! Wie heeft er ook alweer de eerste slag uitgedeeld?' beet Louis hem toe. 'Verbaal viel hij me als eerste aan, ik vind het niet meer dan normaal dat ik hem sla nadat hij zo'n dingen zegt.' riep Trevor terug.
'Dan heb jij wel een erg raar beeld van "normaal".' snauwde Niall. 'Is het zo moeilijk om meningsverschillen op te lossen zonder blauwe ogen en bloedneuzen als gevolg?' Trevor opende zijn mond om hierop te antwoorden, maar ik was hem voor. 'Misschien moet je gewoon gaan, Trevor.' 'Gaan?!' Even dacht ik dat hij me ging slaan, maar dat deed hij niet. 'Best, dan ga ik gewoon, het is allang duidelijk dat jullie allemaal aan zijn kant staan!' tierde hij in plaats daarvan. Woedend liep hij naar de voordeur, ging naar buiten en trok de deur met zware klap terug achter hem dicht. 'Kan je het ons kwalijk nemen dan?' riep Louis hem nog na.