Hoofdstuk 30

De dag erna hielp ik in het kasteel. Ik was gelukkig wat vroeger wakker geworden, waardoor ik een iets langere dag had. Ik hielp met het verzorgen van de gevangenen en met het eten klaar maken. We waren met zo veel man, dat het een flink grote pot was. Thomas was begonnen met het opknappen van het kasteel. Er was veel verwaarloosd. Ik dwaalde wat door het kasteel en kwam in een torenkamertje terecht die vol stond met boeken. Ze waren stoffig en sommigen waren half vergaan. Ik pakte er een paar op en ging naar de grote kamer. Ik begon de logica in dit kasteel te zien. De enige plek waar ik niet heen was gegaan waren de oude vertrekken van Valissa. De boeken bleken oude geschiedenis boeken te zijn. Heel gedetailleerd en prachtig geïllustreerd. Ik was er in verdiept tot Thomas me kwam halen. Hij had verf op zijn wang en in zijn nek. Het zag er schattig uit.
'Alice. De ouden zijn er weer. Ze hebben nieuws van het Orakel en willen het bekend maken. Vanavond nog.' Ik stond op en klapte de boeken dicht. Ik legde ze op de vensterbank. Er waren al wezens weg om de mensen uit de omtrek te halen. Er hadden al veel mensen voor de poort gestaan, maar we hadden ze niet echt nieuw nieuws kunnen vertellen. De ouden waren snel geweest. Het Orakel had blijkbaar niet veel tijd nodig gehad om te besluiten. Ik hoopte dat hij of zij of het een goed besluit had genomen. De binnenplaats had een transformatie ondergaan. Er hingen kleurige kleden van de muren naar beneden en op de kantelen stonden wimpels en vlaggen te wapperen. De poorten stonden open en er liepen allerlei wezens naar binnen. Het viel me op dat je de zon en maan kinderen makkelijk uit elkaar kon houden. De maankinderen waren veel bleker en zagen er veel breekbaarder uit dan de zonkinderen. Ik had nog niet zo veel wezens bij elkaar gezien sinds ik hier was gekomen en ik vroeg me af waar ze allemaal zo snel vandaan waren gekomen.
'Thomas!!' Hij kwam mijn kant op. Samen keken we naar de stroom die bleef komen. 'Waar komen ze allemaal vandaan?'
'Uit de stad een stukje verderop en sommigen zaten te wachten. De meeste wezens willen dit niet missen. Het komt niet vaak voor dat er een nieuwe heerser gekozen wordt, en al helemaal niet na de verlossing van Valissa. Ze zijn benieuwd wie de nieuwe heerser of heerseres zal worden. Toen de binnenplaats vol was kwamen de Ouden op de omloop staan zodat de mensen buiten de poort hen ook nog konden zien. De leider van hen stapte naar voren en er steeg een luid gejuich op. Hij maande de hele menigte tot stilte.
'Wij hebben het Orakel geraadpleegd.' Hij praatte hard. ' Zij heeft snel een besluit genomen. Wij waren hier enigszins verbaasd over, maar respecteren haar keuze en zullen die dan ook ten uitvoer brengen. Onze nieuwe heerseres...' Er ging een licht gemompel door het publiek omdat het een meisje was '..zullen jullie waarschijnlijk allemaal van verhalen kennen, maar niet persoonlijk. Onze nieuwe heerseres, is een zonmaankind, Alice Knirbreh. '
Het drong pas tot me door toen Thomas mij een zoen op mijn wang gaf en op zijn schouders nam. Dit kon niet. Er moest een vergissing gemaakt zijn! Ik had Valissa verslagen en daarmee was het klaar geweest. Ik zou met Liam en Thomas en Ron en misschien Sophie ergens zijn gaan wonen en niemand zou mij nog gekend hebben.
'Alice, Wij verwachten van jou dat jij dit land, deze wereld met wijsheid en rechtvaardigheid zult besturen. Wij vertrouwen op jou.' De ouden bogen hun hoofd.
Dit was echt volstrekt onmogelijk. De wezens juichten en joelden. Ik werd naar de trap geleid die naar de omloop liep en beklom hem met Thomas achter me aan. Ik keek uit over de mensenmassa en voelde me verdoofd. Ik moest deze fout even recht gaan zetten. Ik zwaaide even naar de mensen en liep naar de ouden toe. De leider glimlachte naar me en legde zijn hand op mijn schouder.
'Wij geloven in jou. Maar we begrijpen het als je vind dat je dit niet aan kunt of nog niet aan kunt. Je bent nog jong. Dan zal iemand tijdelijk je plaats in nemen, waarschijnlijk een van ons, tot je je plaats terug vraagt.'
Ik was totaal in de war. En ik denk dat ik hem echt heel dom aangekeken moet hebben. De ouden liepen naar binnen en ik ging achter hun aan. Ik keek nog een keer om naar alle wezens op de binnenplaats en ze juichten nog harder.
Ik zakte in een stoel naast de openhaard. Ik had geen idee hoe ik in de grote ruimte was gekomen. 'Dit kan niet.' Mompelde ik.
'Het is toch zo. Gefeliciteerd.' Ron gaf me drie zoenen op mijn wangen.
'Het kan niet. Ik kan geen volk of land regeren. Er klopt iets niet Ron!' Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik had al lang niet meer gehuild en de emoties kropten zich op. Ik sprong overeind. 'Ik kan dit niet! Dit is niet goed. Ik ben geen heerser! Het Orakel heeft een fout gemaakt. Of niet goed na gedacht. Of ze was nog niet klaar ofzo en de ouden hebben een verkeerde conclusie getrokken! Dit kan niet..' De tranen liepen over mijn wangen. Thomas sloeg zijn armen om me heen. 'Rustig maar..'
'Je kunt altijd nog weigeren.' Opperde Liam.
Ik keek Thomas aan 'Het kan.'
Daar ging ik over nadenken. Ik werd iets rustiger. Het hoefde niet. Ron kwam binnen met een glas water. Toen ik Ron zag moest ik aan Sophie denken.
'We gaan morgen weg om Sophie te ontstenen, om het maar een naam te geven. Daarna zien we wel verder.'
'Ja uwe majesteit.' Ik keek Liam vuil aan en hij grijsde zijn stomme wolvengrijns terug met zijn tong uit zijn bek.