Hoofdstuk 29

'Dat kan helemaal niet! Ik hou van jou is geen spreuk!' Ik stond op.
Thomas haalde zijn schouders op. 'Het kan best. En ik kan het onderbouwen.' Hij pakte een van de dagboeken waar hij net in had zitten bladeren. 'Hier zegt ze dat het enige wat ze ooit wil is, dat iemand tegen haar zegt dat hij van haar houd. En als je de eerste letters van het raadsel naast elkaar zet, dan krijg je "IK HOU VAN JE". en daarbij, als het waar is, dan kloppen de laatste twee zinnen van de tekst ook. Dat je altijd om haar moet geven en dat je ze moet menen..' Ron pakte het raadsel op van de tafel en keek er naar.
'Hij heeft gelijk Alice. Het klopt wat hij zegt. En de woorden "ik hou van je" hebben een belangrijke betekenis in de elfenwereld. Elfen leven lang, dus als je zegt dat je van iemand houd, zal dat voor altijd zo moeten blijven en dat is moeilijk als je zo lang leeft." Ik liep naar Ron toe en keek over zijn schouder mee.
'Dan betekenen die tekentjes zeker dat je het moet zeggen terwijl de maan op haar schijnt.'
'Dat zou best kunnen. Waarschijnlijk zelfs.'
'Dan is de volgende vraag: Hou je echt van haar?'
Ron keek me aan. Zijn groene ogen fonkelden. 'Ja ik hou van haar. Anders zou ik deze moeite niet gedaan hebben.'
'Het zou ook kunnen dat je het je plicht vind of dat je haar wel mag als vriendin, maar dat je niet van haar houd.'
'Alice, ik ben al jaren op zoek naar haar. Ze is nooit uit mijn hoofd gegaan. Ik was er kapot van toen zij en haar familie verdwenen. Ik..'
Ik legde geruststellend een hand op zijn schouder 'Ik wou het alleen maar even horen.'

De rest van de avond zaten we te kletsen en te eten. Ik was niet de enige die honger had. De andere rebellen kwamen zo nu en dan binnenlopen om Liam iets te vragen, maar ze bleven nooit lang. Ze waren het kasteel aan het uitkammen in de hoop dat ze nog bewijsmateriaal tegenkwamen of de soldaten. Liam had na de dood van She Wolf, en nadat hij weer was opgeknapt, het overgebleven deel van de rebellen overgenomen. Niet dat er veel van over was, en het was niet alsof ze nog een echte taak hadden. Of binnenkort niet meer. De gevangenen die nog in het kasteel zaten, waren in een kamer ondergebracht en werden er verzorgd. Wij bleven in het kasteel tot de ouden weer terug zouden komen. Tot die tijd hadden de rebellen de macht, ook al was het maar voor een paar dagen. Het werd later en we verplaatsen van de tafel naar de stoelen voor de openhaard. Na een tijdje hadden we niets meer te zeggen en zaten we allemaal alleen nog maar in de vlammen te kijken, allemaal ver weg met onze eigen gedachtes. Thomas was met mijn haar aan het spelen.
'Volle maan is over drie dagen. Ik wil dan gaan.' We hadden het allemaal bedacht, maar nog niet gezegd. 'Jullie hoeven natuurlijk niet mee.'
'Natuurlijk wel!' Ik keek Thomas en Liam aan. Ze knikten. 'We gaan met z'n allen. En we gaan met Helena.. Dat scheelt tijd.'

Ik was in slaap gevallen tegen de knieën van Thomas aan en ik werd heel even wakker toen hij me weer in het hemelbed legde en me een kus op mijn voorhoofd gaf. Ik glimlachte en trok hem naast me. Zo viel ik in slaap.