OO4

Liam POV

“ZAYN! LIAM” Klonk het van beneden. Als ik het goed had was het Louis die nogal paniekerig klonk. Voordat ik het wist was ik beneden.
“Wat is er Louis? Je klonk nogal paniekerig..” Vroeg ik.
“Vandaag is de laatste dag dat we naar dat gesprek kunnen om superhelden te worden..” Voordat Louis nog meer kon zeggen was ik al naar de gang gerend om onze jassen te zoeken wat altijd onmogelijk was want de gang was een puinhoop. Het lag er altijd vol met jassen kleding schoenen en nog veel meer. Nee.. gasten verwachten wij nooit. Na een tijdje zoeken vond ik dan eindelijk de jassen. Triomfantelijk liep ik met de jassen de kamer weer in. Louis en Zayn gristen ze meteen uit mijn handen.
“Zullen Niall en Harry nog mee willen?” merkte Zayn op.
“Ik weet niet of ze mee mogen..” Zei ik in gedachten verzonken. De afgelopen dagen hadden ze er niets over willen zeggen. Niet wat er in het gesprek genoemd werd of wat dan ook, helemaal niets!
“NIALLEERRRR HAAAAAAZZZZZZZ! WIJ GAAN WEHEG!” Riep Louis met een kinderachtig stemmetje. Ik grinnikte, Louis zal nooit opgroeien. Ik hoorde een luid gestommel van twee kanten van het huis en bijna tegelijk stonden Niall en Harry bij ons. Niall met nog half rode ogen van het huilen en Harry met verwarde haren en loshangende kleding. Ik grinnikte om het feit hoe Harry eruit zag maar Niall zag er heel zielig uit. Even eruit gaan kon voor hem zeker geen kwaad.
“Wij gaan mee!” Zei Harry. Niall knikte er overdreven bij wat een erg grappig gezicht gaf.
“Succes met jullie jassen zoeken..” Merkte ik droog op. De gezichten van de jongens betrokken en meteen renden ze naar de gang om hun jas te gaan zoeken. Ik lachte.
“Misschien moeten we toch maar een kapstok gaan kopen?” Merkte Louis droog op.
“Die hebben we Louis..” Louis keek me met een blik aan die ik niet kon plaatsen. Harry en Niall kwamen door het dolle heen weer met hun jassen aangerend.
“We can go!” riepen ze in koor.
“Daarover gesproken.. waar moeten we eigenlijk heen?” merkte Zayn op. Zayn had vandaag nog de nuttigste opmerkingen gemaakt.
“Laat dat maar aan ons over..” grijnsden Harry en Niall. We liepen naar de plek waar het volgens Niall en Harry was. De hele weg maakte Louis rare sprongen in de lucht allemaal vragen stellend aan Harry en Niall over wat hij allemaal zou kunnen als hij eenmaal een superheld was. Hij dacht geloof ik dat hij een of andere spider man of bat man zou worden. Harry en Niall probeerden Louis te sussen, bang dat mensen op straat ons zouden horen of herkennen. Na een tijdje stopten Harry en Niall met lopen en deden iets met hun horloge vervolgens liepen ze naar een steen. Vervolgens werd een normale rots omgetoverd tot een poort. Niall en Harry lachten om onze schrikreactie en liepen naar binnen. Snel liep ik ze achterna met achter me Louis en Zayn. Harry en Niall liepen een redelijk grote kamer binnen met een vreselijk lang bureau. Ed Sheeran zat achter het bureau en we begroette hem allemaal.
“Niall en Harry! Fijn dat jullie zijn meegekomen. Ik heb een opdracht voor jullie.” Ed zette een tv schermpje aan.
“Jullie kunnen even blijven kijken, weten jullie ook gelijk hoe het er aan toe gaat hier.” Zei Ed tegen Zayn Louis en mij.
“Er is een baby ontvoerd en we zijn de dader op het spoor, ze zijn op weg naar de haven. De eerste boot die vertrekt vertrekt over een halfuur.” Harry en Niall kleedden zich in record tijd om doormiddel van hun horloges.
“Alles wat jullie nodig hebben of moeten weten staat in jullie horloge.” Niall en Harry knikten en renden weg. Ed richtte zich op ons.
“Ik wil jullie allemaal even apart spreken.” Gaf Ed aan en wees naar de drie kamers op een rijtje naast elkaar. Het was de bedoeling dat we alle drie een andere kamer ingingen. Louis liep enthousiast de eerste kamer binnen ik de tweede en Zayn de derde. Toen ik binnenstapte scande ik een paar seconde de kamer wat een heel kleine ruimte was waar je spontaan claustrofobie van zou krijgen. Ik deed nog een stap naar binnen toen ik opeens een knal hoorde. Een schok ging door de vloer en ik draaide me verschrikt om in de richting waar het geluid vandaan kwam.
“Surprise! Jullie zijn nog niet aangenomen maar moeten eerst deze test doorstaan! Zie hier binnen twee uur uit te komen!” hoorde ik Ed gedempt roepen. Oh help.. waar waren we nu weer in beland..

Louis POV
Enthousiast sprong ik het veel te benauwde kamertje in. Ik hoorde een klap achter me en draaide me om waarna ik een dichte stalen deur zag.
“Surprise! Jullie zijn nog niet aangenomen maar moeten eerst deze test doorstaan! Zie hier binnen twee uur uit te komen!” Oke, dit was echt geweldig! Een soort van eerste echte missie! Zo zag ik het dan.. Ik inspecteerde de muren. Helemaal niks.. De deur leek ook potdicht te zitten. Ik bonkte er een paar keer tegen aan zonder resultaat. Hoe moest ik hier ooit uitkomen..

Zayn POV

“Surprise! Jullie zijn nog niet aangenomen maar moeten eerst deze test doorstaan! Zie hier binnen twee uur uit te komen!” Nee he! Ik werd spontaan claustrofobisch en begon tegen de deur aan te beuken zonder resultaat natuurlijk. Ik keek de kamer rond en bestudeerde elk hoekje. Het kamertje was niet erg hoog en als ik op mijn tenen stond kon mijn vingertop het plafond redelijk makkelijk raken. Ik ging met mijn vinger langs de hoekjes en voelde hoe ik een knopje indrukte. Ik hoorde veel gekraak en van schrik sprong ik achteruit waardoor ik meteen in het midden van de kamer stond. Alle muren kwamen omhoog en meteen stond ik in een mega ruimte met trappen overal.
“Nice..” Mompelde ik. Maar ik had te vroeg gejuicht..

Liam POV

Ik ging met mijn hand langs de gehele deurpost in de hoop iets te vinden. Ik voelde dat ik iets raakte ik drukte het in en meteen ging de deur een heel klein beetje omhoog. Lang niet hoog genoeg dat ik eronderdoor kon. Ik drukte het knopje nog eens in in de hoop dat de deur nog verder omhoog ging. Helaas ging de deur weer volledig dicht. Weer drukte ik het knopje in. Geen reactie. Kwaad en gefrustreerd schopte ik tegen de muur en meteen drukte ik het knopje nog zo’n honderd keer in.
“Dit knopje is kapot!” Schreeuwde ik gefrustreerd. Ik draaide me om en zag op het plafond een klein bobbeltje. Ik liep erheen maar kon er niet bij. Ik maakte een raar sprongetje waardoor ik op een pijnlijke manier het knopje kon indrukken. Opeens gingen alle muren omhoog en verscheen er een ruimte zo groot als een huis. Meteen rende ik de kamer in en struikelde over een draad. Ik draaide me om naar de draad om hem te inspecteren. Zo cliché? Ik zuchtte. Ik keek weer op en zag iets op me af komen. Ik werd recht in mijn gezicht geraakt en viel met mijn handen naar mijn hoofd gegrepen naar achter.

Louis POV

Gefrustreerd liep ik door de kleine ruimte hopend iets te zien of te vinden zodat ik uit deze kamer kon. Ik zuchtte gefrustreerd, ik had me dit heel anders voorgesteld. Ik was benieuwd hoe het met Liam en Zayn ging. Weer trapte ik tegen de deur zonder resultaat. Ik zag een schakelaartje naast de deur. Ik twijfelde geen seconde en gooide de schakelaar om. De deur ging voor de helft open maar ook meteen dicht. Het ging zo snel dat ik niet eens aanstalten kon maken eronder door te gaan. Weer haalde ik de schakelaar om waardoor het licht uitging. Voor de derde keer gebruikte ik de schakelaar en het licht ging weer aan. Ik haalde gefrustreerd de schakelaar tien keer achter elkaar om waardoor alleen het licht knipperde. Dat werd dus niks. Verder zoeken dan maar.

Zayn POV

Na veel obstakels te hebben ontlopen kwam ik eindelijk in een nieuwe ruimte. Ik stapte naar binnen en weer klapte de deur achter me dicht. Hoe voorspelbaar.. Ik zuchtte geïrriteerd. Het waren allemaal tegels die verschillend oplichten en weer versprongen. Ik bestudeerde het kleine kamertje goed en zag in de hoek een timer hangen die afliep vanaf twee minuten. Ik eiste mezelf rustig te blijven en bestudeerde de flikkerende tegels. Na een minuut begon ik een patroon te zien en ik duwde een paar tegels in. De binnenkant van de aangeklikte tegels schoof naar achter en ik stapte erdoorheen. Daar stonden Liam en Ed. “Gefelicteerd! Je hebt de proef doorstaan! We moeten nu op Louis wachten die overigens nog vijf minuten heeft. Ik knikte en keek naar Liam die een blauw oog had.
“Wat heb jij nou weer gedaan?” Lachte ik.
“In zo’n val gelopen..” mompelde Liam.
“Nog zo’n drie minuten!” Zei Ed. Schiet op Louis! De drie minuten verstreken zonder dat Louis uit de kamer kwam.
“De tijd is op, Louis heeft de test niet doorstaan..” Zei Ed. De ingang van Louis ging weer open die gefrustreerd tegen de muren aan het slaan was. Hij had het plafond knopje nog steeds niet opgemerkt.
“Louis.. Je hebt gefaald..” Oke, het klonk heel hard als je het zo zei..
“En nu?!” Vroeg Liam. Toen kwamen Harry en Niall binnen.
“Hallo daar! Zijn jullie geslaagd?” Ze keken ons aan en aan de bedrukte gezichten van ons te zien werd het al wel duidelijk.
“We moeten Louis’ geheugen wissen. Hij mag niets meer weten en jullie zullen het altijd voor hem moeten verzwijgen.”
“N-Nee! Dat kan je niet doen!” Riep Louis gefrustreerd. Ed knipte met zijn handen en Louis werd door twee sterke mannen weggesleept. Snel renden we erachteraan. Hij werd in een kamer gegooid en in een rare stoel geduwd.
“Sorry Louis! Maar dit zijn de regels.” Zei Ed die zijn arm naar de hendel strekte.