Elisabeth Morgen.

Een zachte stem weerklonk in de verte terwijl ik voelde hoe ik langzaam heen en weer geschud werd. Vermoeid door alles dat er de afgelopen dagen gebeurt was vocht ik tegen het gene dat me terug naar de realiteit bracht, maar blijkbaar had mijn lichaam andere plannen.
“Lizzie.” Kreunend draaide ik mijn hoofd weg van het geluid en voelde hierdoor een pijnlijke steek door mijn schouder gaan, maar nog altijd wilde ik mijn ogen niet open doen.
“Lizzie, we weten waar Harry is.” Direct was ik klaar wakker. Met mijn ogen wijd vloog ik recht, maar werd door Niall direct tegengehouden. Zijn ogen keken me bezorgd aan, wetende dat als ik veel te snel reageerde dat mijn schouderwonde weer open kon gaan.
“Waar is hij?” vroeg ik zacht, nu pas merkend dat we alleen waren. Waarschijnlijk waren de andere al onderweg naar ginder omdat ik hier niet weg mocht.
“Hij is in York, in een soort van afgelegen villa.” Bekende de blonde Ier en kroop uiteindelijk voorzichtig naast me in mijn bed. Zijn laptop legde hij op zijn schoot en zette gelijk al de communicatie open. Nieuwsgierig keek ik toe. Het was mijn eerste keer dat ik niet op het veld stond dus het was eventjes wennen dat ik nu achter het scherm zat.
“Hey guys.” Zei hij direct voordat hij even naar mij keek, hopend dat ik dit oké vond. Glimlachend drukte ik een zachte kus op zijn wang omdat hij me toch nog liet meewerken met dit alles. Hij was toch ook zo’n lieve jongen.
“Hey Nialler, hoe is het met Lizzie?” hoorde ik Zayn gelijk vragen door de luidspreker van de computer. Op de achtergrond hoorde ik hoe ze in het busje over de wegen aan het racen waren. Waarschijnlijk zat Louis achter het stuur.
“Vraag dat maar zelf aan haar want ze zit hier naast me.” Bekende Niall met een lichte blos op zijn wangen waaruit ik zo kon afleiden dat het dus helemaal niet de bedoeling was dat hij me zou wakker maken.
“Liz?” hoorde ik de stem van Sienna direct vragen met een duidelijk ongerustheid in haar stem. Met een tevreden gevoel legde ik mijn hoofd op Nialls schouder, blij vanwege dat iedereen zo met me inzat. Ik zat echt in een sterk team.
“Het gaat wel, alleen nog altijd moe.” Bekende ik zacht en voelde hoe Niall als troost zijn eigen hoofd tegen de mijne aan legde waardoor ik eventjes mijn ogen terug sloot.
“Sorry dat je moesten achterlaten, Liz maar ik denk dat Harry ons zou vermoorden moest hij weten dat jij mee op missie waart met ons.” Hoorde ik nu de stem van Louis verontschuldigend door de luidsprekers weergalmen in de kamer.
“Het is niet erg, Lou. Ik weet dat jullie het goed bedoelen. Zorg er nu maar voor dat ik mijn Harry weer snel terug heb.” Antwoordde ik al snel waardoor ik een zachte lach hoorde door de sprekers.
“Ze wordt al bezetterig over hem.” Mompelde Louis geamuseerd en aan een kleine klets te horen had Sienna heb tegen zijn schouder geslagen voor deze opmerking.
“Oh jongens, ik heb daarjuist Simon nog gezien in de gang.” Sprak Niall opeens waardoor ik fronsend naar hem opkeek. Wat moest Simon van hem hebben? “Ik heb alles uitgelegd over Harry’s ontvoeringen en dat we daardoor weeral de regels verbraken. Raar genoeg vond hij het niet eens erg.”
“Wat? Hoe kan dat nu?” hoorde ik Liam dezelfde vraag stellen die ik in mijn hoofd was. Simon had me gezegd dat hij ging zorgen dat het team bij elkaar bleef maar dat was doordat ik in elkaar stortte voor zijn ogen. Zou hij het dan toch gemeend hebben?
“Hij vertelde me dat we zijn beste team waren en dat het de stomste zet ooit zou zijn om ons uitelkaar te halen, wetende dat we anders nooit meer hetzelfde zouden kunnen functioneren in een groep. Lizzie heeft dat daarstraks volgens hem wel goed genoeg duidelijk gemaakt.” Blozend keek ik naar Niall die me breed grijnzend aankeek. Het had dus wel gewerkt.
“Oef, eindelijk goed nieuws!” riep Louis vrolijk uit, maar werd haast direct de mond gesnoerd door Liam zijn woorden.
“Volgens mij is het pas goed nieuws als we Harry terug hebben.” Langzaam aan kwam de angst die ik daarstraks gevoeld had door Harry’s telefoontje terug opkomen en begon ik nerveus op mijn nagels te bijten terwijl Niall me dichter tegen hem aandrukte.
“Maak je maar geen zorgen, Liz. Ze zullen hem wel terug vinden.” Fluisterde hij in mijn oor.
“Ik hoop het maar.” Bekende ik en bleef angstig naar het scherm staren waar ik kon horen hoe ze aangekomen waren aan de ingang van de villa waar Harry vast zat.