Direction 50.

‘Misschien is het hier?’ ik trok zonder een antwoord te hebben gehoord een deur open en kreeg daar direct weer spijt van. Lucht bleef in mijn keel hangen en ik begon te trillen op mijn benen.
‘Is het daar?’ schreeuwde Zayn door de gang terwijl hij naar mij toe rende. Het leek alsof ik in een andere wereld zat. Ik kon hem wel horen, maar het leek niet echt tot me door te dringen. Het leek alsof mijn keel werd dichtgeknepen en ik vast gelijmd aan de grond stond.
‘Wat is…’ Louis was naast mij komen staan en leek net als mij in schok te zijn geraakt. Harry, Liam en Zayn stonden uit eindelijk ook naast ons en iedereen leek hetzelfde te reageren. Ik kwam er achter dat ik nog altijd de deurklink vast had en liet deze langzaam uit mijn hand glijden. Ik wilde weg, maar ik leek naar de kamer toe getrokken te worden.
‘We…we moeten verder’ Liam’s stem sloeg over. Zijn stem bracht mij een beetje terug naar de werkelijkheid en ik kon me weer fatsoenlijk te kunnen bewegen. Ik wist me om te draaien en schudde even met mijn hoofd om zo het geen wat ik net had gezien te kunnen verwerken.
‘Welk team is… was dat?’ vroeg Harry met een schorre stem. Ik hief mijn schouders kort op als antwoord. Ik had niet echt opgelet wie er nou precies lag al zag ik het beeld nog steeds voor me. Ik kon ze niet herkennen en ik ging niet nog een keer kijken op zoek naar herkenning. Dit was erg genoeg geweest.
‘Zullen we verder gaan?’ vroeg ik de groep met een dringende ondertoon. Ik kreeg de kriebels van het idee dat een kamer vol met lijken achter mij lag en dat wij daar ook ieder moment konden komen te liggen. De andere wisten zich ook om te draaien om uit eindelijk weg te kunnen lopen. We liepen alweer een nieuwe gang binnen, met deze keer de kleur wit. Dit was al de zoveelste gang die we binnen liepen en iedere keer weer hadden de gangen een andere kleur. Tot nu toe vond ik de ijsblauwe het mooist, maar daar ging het nu even niet om. De vloer begon te kraken onder onze voeten en iets zei me dat we dichter bij onze bestemming kwamen. Zenuwen gierden door mijn buik en een misselijkmakend gevoel ging door mijn lijf.
‘We zijn er bijna’ klonk Zayn emotieloos. Stilte nam de ruimte weer over en langzaam liepen we verder. Ik draaide me zenuwachtig een paar keer om, bang dat de bewakers ons op de hielen zaten.
‘Hebben ze hier eigenlijk geen bewakingscamera’s?’ mijn stem sloeg over.
‘Niall mensen worden hier voor de lol vermoord, ik denk niet dat ze willen dat de politie dat soort beelden ooit te zien zouden kunnen krijgen’ zei Liam zelfverzekerd. Toch zat het me niet lekker, maar er was niets aan te doen. Stel er hingen hier overal camera's we konden moeilijk omdraaien en terug de kamer in lopen om daar vermoord te worden. Je kon beter vechten voor je leven, dan je overgeven zonder dat je ook maar iets had geprobeerd. Een andere kleur kwam dichterbij en al snel overspoelde duisternis de ruimte.
‘Ik heb zo’n gevoel dat het hier is’ zenuwen waren te horen in mijn stem. In stemmende geluidjes klonken.
‘Ik heb een deur gevonden’ piepte Liam met een hoge stem. Ik liep op zijn stemgeluid af en pakte zijn schouder vast. Zo kon ik hem tenminste niet kwijt raken. De deur ging krakend open en een grootte ruimte met een hele muur vol schermen verschool hier achter.
‘Wow’ wist ik uit te brengen. Als we hier niet vast zaten om vermoord te worden zou je denken dat we in een mega bioscoop zaten. Een voor een liepen we naar binnen en zochten we rond. Ik werd afgeleid door het scherm en bekeek de verschillende ruimtes die op het grootte scherm werden afgebeeld. In iedere ruimte lag wel een hoop lijken weg te rotten. Ik slikte de brok in mijn keel weg en kwam erachter dat dit dus de plaats was waar Hennie altijd haar ‘spelletjes’ bekeek. Een rilling liep over mijn rug toen onze kamer in beeld kwam met de twee dode bewakers.
‘Jongens… Er waren dus wel camera’s…’ mijn stem sloeg over toen er voetstappen op de gang verschenen.
‘Snel verstop je!’ schreeuwde Liam. Zo snel als ik kon kroop ik achter een paar rekken en ging naast Liam zitten op mijn hurken. De deur ging open en viel weer met een klap dicht. Piepend haalde ik adem. Ik sloot mijn ogen even. Ik zou nog eens een hartaanval krijgen hier. Toen ik mijn ogen weer open deed zag ik dat Hennie op een grootte stoel voor het scherm ging zitten en allerlei toetsjes in ging drukken waardoor er een hele hoop tekst verscheen. Ik keek even naar Liam en voelde hoe een kriebel in mijn neus ontstond. Moeilijk haalde ik adem en keek omhoog om een nies binnen te houden. Helaas was ik vergeten dat als je omhoog kijkt, juist de nies sneller komt.
‘O nee’ piepte Liam. Liam zag het gebeuren, maar was te laat. Een oorverdovende nies galmde door de ruimte. Harry kneep in mijn hand toen de stoel van Hennie onze kant op draaide. We waren er geweest.
‘Gezondheid’ mompelde Louis droog. ‘O wacht…’ leek hij het pas laat te begrijpen wat er ging gebeuren. Een glimlach van oor tot oor verscheen op Hennie’s gezicht. Ze grabbelde in een la en een pistool verscheen in beeld. Ze liep onze kant op en snel greep ik Liam’s en Harry’s hand vast en kneep erin. Ik keek Louis en Zayn nog voor de laatste keer aan. De kast werd opzij geduwd en toen…

Nog alleen een epiloog en een dankwoord, en dan is dit verhaal klaar… Wow ik kan het gewoon niet geloven! Oké dit is echt een rotte cliffhanger hé? . Ach ja… En sorry dat het zo lang duurde!!! Dan duurde het wel langer tot dat het verhaal eindigde? :p. Het is wel de laatste keer dat ik Niall laat niezen, ik moest drie keer niezen toen ik dit was aan het schrijven en mijn vader moest ook een keer niezen x’D.