Hoofdstuk 2.

Vanuit Rosalina:

Ik loop weg om te gaan jogen.
"ESTHER! WAT HEB JIJ NOU WEER .... OMFG!!!! DAT ZIJN DAAN EN OWEN!!" roep ik als ik hun zie.
Ik ren naar ze toe en geef haar een knuffel.
"O, he Rosa! Ga je mee de honden uit laten?" zegt Esther.
"Ja tuurlijk!" zeg ik bijna schreeuwent.
"He, ik ben Owen en dit is Daan!" zegt Owen en prikt Daan in de zij.
"He, ik ben Rosalina maar noem me maar Rosa, dat doet iedereen!" antwoord ik en krijg tranen in mn ogen.
"Wat is er Rosa?" vraagt Owen.
"Nee, niks, laat maar" antwoord ik.
Owen kijkt een beetje raar naar me en loopt dan naar Esther.
Ik zie ze fluisteren en word een beetje jaloers, ik weet niet waarom maar toch word ik jaloers.
Daan ziet het en komt naar me toe, hij knuffelt me.
Dit voelt zo vertrouwt.
Dan laat Daan me los, "Nee, niet nu!" wil ik roepen maar dat doe ik toch maar niet.
Ik begin plots te huilen.
"Nee niet nu, gvd nee!" schreeuw ik in mezelf.
Ik ren weg en ga aan de andere kant van het park op een bankje zitten huilen.
Waarom zet ik me zelf dan toch ook altijd voor shut? Waarom moeten ze altijd mij hebben? allerlij vragen gaan er daar mn hoofd heen waar door ik duizelig word.
Ik ga liggen en val huilent in slaap.
Als ik na een poos wakker word merk ik dat ik niet meer op het bankje lig met mn hoofd maar op iemand's benen.
Ik ga overeind zitten en zie dat het Owen was.
Ik denk bij me zelf: "Hij is gewoon zo lief he, het is nu al ongeveer denk ik 2u 's nachts en hij bleef hier gewoon voor mij.
Ik ga weer liggen en dan merk ik dat Owen wakker word.
"He beauty! Wat was er nou net dan?" zegt hij en geef me een kusje.
"He, ik weet niet, het komt denk ik door dat gepest enzo, ik doe ook niks goed!" zeg ik en begin weer te huilen.
"Rustig, het komt goed. Ze moeten eens weten hoe zoon lief meisje er bij hun op school zit, dan weten ze pas alles wat ze moesten weten!" zegt hij.
OMG, hij is gewoon zo facking dam lief!
Oke, ik ben verlieft.
Ik sta op en loop weg.
"Rosa!" hoor ik een paar keer.
Ik begin te rennen, steeds harder en harder tot ik val.
Ik sta op en wil weer verder rennen tot ik in iemands armen val.
"LAAT ME LOS!" roep ik.
"Nee, eerst rustig worden, dan breng ik je naar huis en vertel je ons allemaal wat er is gebeurt!" zegt de stem.
Ik herken de stem.
Het is de stem van Rein.
"Rein? Wat doe jij hier? Ik vertel niks!" antwoord ik.
Ik ren weer weg maar dit keer loop ik tegen een boom op en val op de grond.
Ik word duizelig en al snel word alles donker ....