Extra -

Reageer (9)

• Wiarda

  Ik had mezelf voorgenomen om een allerlaatste, lange reactie te plaatsen bij de epiloog, omdat dat natuurlijk officieel het einde is, maar om één of andere reden voelde het daar nog niet af genoeg voor. Misschien omdat ik toen het dankwoord ook al gelezen had en ik wist dat dit hoofdstuk nog zou komen, misschien omdat ik het eerst even tot me door moest laten dringen dat HoG echt af was na al die tijd - ik heb eigenlijk geen idee waarom, maar het wilde maar niet komen. Maar ja, je geeft zelf al aan dat het dit keer écht het einde is, dus kan ik er niet meer omheen. Het is af. Klaar. (no_chears)
  
  Ten eerste wil ik je eigenlijk heel erg bedanken voor het schrijven van dit verhaal. Het voelt een beetje raar om dat te zeggen, aangezien ik weet dat je dit gewoon doet voor de lol, maar ik ben er gewoon blij mee dat dit verhaal geschreven is en ik weet even geen andere manier om dat uit te drukken. Ik vond dit verhaal gewoon ontzettend leuk om te volgen en tja, dan ontstaat er toch een soort dankbaarheid dat het bestaat. Dus, hoewel ik weet dat het niet voor bedankjes geschreven is, geef ik je toch even een bedankje aangezien ik een bedankje wil geven. Bedankt. :'D
  
  Ten tweede wil ik even zeggen dat ik het verschrikkelijk stom vind dat Wesley niet gewoon een personage is dat uit de canon boekenserie komt, want dat betekent dat de kans een heel stuk kleiner is dat we hem nog eens in een andere fic terug gaan zien dan andere personages. Ik geloof dat het inmiddels niet zo'n grote verrassing meer is, maar Wesley was toch wel deel van minstens vijftig procent van mijn favoriete momenten in Heart of Gold. Hij was namelijk niet "gewoon" een bijpersonage; hij was een personage met een complex karakter. Je hebt naast de "gebruikelijke", grappige Wesley namelijk ook nog de rouwende jongen die zijn ouders was verloren, en daarnaast nog de beschermende vriend die zijn wonden (fysiek en mentaal) na de Battle of Hogwarts zo goed mogelijk voor Oliver probeerde te verstoppen. Er wordt niet erg veel focus op gelegd en als je een beetje snel leest, lees je er zo overheen, maar dat maakt het nou juist zo leuk. De gecompliceerdheid is er wel, maar heel subtiel - iets wat een diepe buiging naar de schrijfster toe wel waard is, vind ik.
  
  Maar goed, voordat dit nou een enorme reactie wordt over hoe geweldig Wesleys bestaan is, ga ik snel over naar een ander onderwerp; de manier waarop het geschreven is. En dan heb ik het niet alleen over hoe geweldig subtiel (maar toch duidelijk genoeg) je bent geweest met het schrijven van dit verhaal, maar ook over hoe verschrikkelijk echt het soms was. Er waren momenten waarop ik een ware cliché aan voelde komen (Percy die een break-down zou hebben zodra Oliver na de Battle bij hem langskwam en op zijn schouder uit zou huilen over Fred, bijvoorbeeld, of dat Oliver en Percy in elkaars armen zouden springen vlak na de Battle), maar zulke dingen ben ik eigenlijk niet tegengekomen. Misschien dat andere lezers een beetje gefrustreerd raakten als ze het romantische moment al bijna konden ruiken en het toch niet gebeurde, maar ik kan je vertellen dat ik iedere keer met open mond en respect van hier tot Tokio achter mijn laptop zat. Dat maakte het namelijk een sutk realistischer dan wanneer het wel romantisch geweest zou zijn; dit verhaal speelde zich niet af in het doorsnee fanfic-wereldje waarin iedereen hun geliefde altijd maar om zich heen kan verdragen. Ik heb een voorgevoel dat ik het hier ook al eens over gehad heb... ach ja.
  
  Met het stukje hierboven heb ik het volgens mij ook al een beetje over Percy gehad, terwijl ik zijn naam nog niet op die manier genoemd heb. Percy was namelijk ook briljant. En natuurlijk heb ik het dan ook weer over zijn gelaagde persoonlijkheid, want ik houd nou eenmaal ontzettend van goed uitgewerkte personages met gelaagde persoonlijkheden, maar niet alleen over 'normale Percy' en 'rouwed om Freds dood Percy' (ik denk niet dat ik ooit genoeg kan benadrukken hoeveel ik van die Percy hield, puur omdat hij dus zo goed geschreven was), maar ook het hele gedoe aan het begin van het verhaal rondom de bijnaam 'Perce' vind ik heel leuk. Dat hij geen positieve herinneringen heeft aan bijnamen zegt ook een hele hoop, zonder dat het letterlijk uitgespeld wordt. Misschien dat hij dat zelf geen leuk detail vond uit zijn leven, maar ik vind het in ieder geval een heel erg leuk detail in dit verhaal. Een van de vele. Als ik ze allemaal op zou noemen zou ik waarschijnlijk het hele verhaal nog eens moeten lezen en minstens de helft ervan in deze reactie nog even behandelen, dus doe ik dat niet. x)
  
  Maar goed. Ik denk dat ik inmiddels mijn punt wel een beetje duidelijk heb gemaakt; ik vond dit verhaal heel leuk en briljant geschreven, en ik ben ontzettend dankbaar dat ik het kon lezen en mijn rare gedachten rondom random stukjes hoofdstuk in een reactie kon plaatsen zodat ik maar van ze af was. x) Ik vind het dus ontzettend jammer dat het afgelopen is, maar aan de andere kant vind ik het ook zo netjes afgerond dat het het verhaal waarschijnlijk schade aan zou doen als je er nu nog een paar hoofdstukken achteraan zou knallen, dus kan ik bijna niet anders dan er maar gewoon vrede mee te hebben. Het was een topverhaal en ik ga het missen. Dankjewel.

  1 decennium geleden
• Theodora

  Spoiler my ass, dat kan ik voorspellen zonder ook maar ooit één les Divination gevolgd te hebben(joehoe)
  
  En "Einde. (Echt, dit keer.)" That's what you think (wbw)
  
  Btw, Wesley moet een spin-off krijgen :p

  1 decennium geleden
• Madonna

  Deze stukjes zijn echt super! Vooral om het tweede stukje heb ik hard gelachen. :')

  1 decennium geleden
• Tuala

  Het laatste stukje is zonder twijfel mijn favoriet, al vind ik het ook wel leuk dat percy zich eens van zijn ruwe kant laat zien. Maar dat kan toch niet op tegen de spoiler, sorry perce. :'D En dit zal dan wel officieel mijn laatste reactie zijn in dit verhaal.. Buiten als ik alles opnieuw ga lezen? -wbw- Maar tot zo ver.. Goodbye! *pinkt traantje weg*

  1 decennium geleden