Bevrijding - 235

“En Yle en Diana en Thomatio, weten die het?”
“Eerst niet. Ik heb gewacht tot ze het idee verwerkt hadden dat Yue echt dood was. Niet helemaal, maar zo ver dat ze het zouden kunnen verbergen als ze hoorden dat ze nog wel leefde. Het was te gevaarlijk, als iedereen verwachtte dat ze ontzettend verdrietig waren maar eigenlijk juist heel blij waren dat ik toch een oplossing had gevonden. Voor de vuurnatie had ik Yle min of meer geadopteerd, maar ze had het zo moeilijk dat ik haar een tijdlang naar Diana heb gestuurd om daar te gaan wonen, dan zat ze niet tussen de soldaten. Uiteindelijk heb ik het Yle en Diana na iets meer dan een jaar verteld, en ook gzeorgd dat ze Yue af en toe konden zien. Thomatio en Katara weten het pas een paar maanden.”
“Dus Yue zat al die tijd opgesloten?”
“Ja, het was de enige manier om haar in leven te houden. Ze zit daar nu al vier jaar.” Ik zuchtte. “De soldaten waren ontzettend wreed, en heel de stam leed eronder. Keylina en ik probeerden ze wat in te tomen, maar dat was echt moeilijk. We wisten al die tijd dat we er alleen een einde aan konden maken door naar de vuurnatie te gaan, door de vuurheer uit te dagen voor een Agni Kai. Maar we durfden de stam niet alleen te laten. Tot twee maanden geleden de vuurheer mij liet arresteren. Ik werd naar de vuurnatie gebracht, Keylina ging mee. Ze is er in geslaagd de vuurheer te overtuigen een Agni Kai uit te vechten, met een hoge prijs. Als hij won, koos Keylina zijn kant weer en was alles verloren. Als ik won zou zij de nieuwe vuurvrouw worden en een einde maken aan de oorlog.”
“Dat was wel een groot risico.”
“We waren allebei zeker dat ik een kans maakte. En het was de enige manier. Het is bijna drie weken geleden dat ik gewonnen ben, een week heb ik Keylina nog geholpen in de vuurnatie en daarna ben ik hierheen vertrokken. Morgen zijn we weer in de waterstam.”
“Terug thuis”, fluisterde Sokka.