Bevrijding - 233

Het duurde een paar minuten, maar uiteindelijk ging Sokka toch zitten. Ik vertelde hem het verhaal.
“Toen jullie weg waren was de hele stam in rouw, maar uiteindelijk namen ze toch hun leven weer op. Acht jaar lang ging het goed, de vuurnatie liet ons met rust. Jullie offer was niet zinloos. Maar toen kreeg ik een brief van de vuurheer. Hij dacht nog steeds dat ik voor hem spioneerde, dat ik de vuurnatie hielp. Hij eiste dat Yue zich zou overgeven en de stam aan hem overdragen, anders zou hij aanvallen. We bespraken wat we zouden doen, en het antwoord was snel gevonden. We zouden vechten, we zouden alle meesters die er nog waren, ook de vrouwen, trainen. We zouden krijgers trainen. Ik liet de vuurheer weten dat Yue weigerde, en zette er meteen bij dat ik haar steunde. Ik gaf mijn rol als dubbelspion op, ik koos openlijk voor de waterstam. We verwachtten elk moment een aanval, we leefden in angst. Maar er kwam geen aanval. Drie maanden later kwam er een schip van de vuurnatie aan. We stonden klaar voor het gevecht. Maar slechts twee mensen kwamen aan wal, en het schip vertrok weer. Het waren mijn ouders, de vuurheer had hen gestuurd om mij te overtuigen me terug bij hem aan te sluiten. Ze waren de vuurheer trouw en wilden niet naar me luisteren. Yue had geen andere keus dan hen op te laten sluiten in de gevangenis. Ik had het er moeilijk mee, maar ik accepteerde het. Yue had beloofd dat als ze wilden luisteren, ik hen mocht spreken en dat ze misschien daarna beter verzorgd zouden worden.
Een half jaar later kwam er weer een schip, weer maar één. Dit keer had de vuurheer zijn dochter gestuurd om me te overtuigen. Maar hij was vergeten dat ik haar echte zus was, en hij wist niet dat mijn familie alles wist. Zijn vrouw had mijn ouders op de hoogte gehouden. Ik kreeg Keylina, zoals mijn ouders haar genoemd hadden, zo ver dat ze me binnen een paar uur smeekte om alles te vertellen. Ze geloofde me, ze wist nu dat ik haar zus was, wie haar echte ouders waren. Eindelijk wilden mijn ouders ook naar mijn verhaal luisteren, eindelijk wilden ze horen waarom ik voor de waterstam had gekozen.”
“Alsof ze dan plots aan onze kant stonden”, spotte Sokka. “Als het al waar is.”