Bevrijding - 232

“Nee Sokka, tegen Yue heb ik nooit gelogen, geen woord.”
“Ah nee? Je zei altijd dat je maar een gewone soldaat was, maar nu spreekt plots iedereen je aan met prinses!”
“Ik ben pas een prinses sinds ik de vuurheer heb verslagen. Kroonprinses Azulena is mijn zus, mijn jongere zus. Ze is als baby thuis weggehaald om prinses te worden, want de vrouw van de vuurheer kon geen kinderen krijgen. Ze wist jarenlang van niets, maar…” Ik zuchtte. “Ga zitten Sokka, dan vertel ik je het hele verhaal. Van het moment dat jij bij de waterstam vertrok tot nu. Het verhaal dat ik je wilde vertellen toen je ontsnapt was, maar waar de soldaten te vroeg bij waren.”
“Nee”, siste hij. “Ik wil het niet horen. Je bent een leugenaar. Een leugenaar en een verraadster.” Ik keek op, en keek recht in zijn ogen.
“Toen ik net bij jullie was hebben de geestelijken me getest. Ze hebben voorspeld dat ik te vertrouwen was, voor honderd procent, en dat dat altijd zo zou blijven. Ik heb de waterstam nooit verraden. Maar ik geef toe dat ik een leugenaar ben. Ik heb gelogen tegen velen, maar nooit tegen Yue. Eén keer tegen jou, ik loog toen ik zei dat Yue dood was.” Hij staarde me stomverbaasd aan. Toen begon hij weer te schreeuwen.
“Je liegt! Je hebt haar zelf vermoord. Ik heb haar afscheidsbrief in mijn handen!”
“Sokka, denk je werkelijk dat ik zelf zou terugkeren naar de waterstam als ik jullie echt had verraden?” Ik zuchtte. “Ga zitten, ik vertel je alles. Daarna kan je nog oordelen of ik lieg of niet. Ik kan je niet dwingen me te geloven, maar als het moet zal ik je wel dwingen om te luisteren.”