Bevrijding - 231

De deur ging open en een bewaker verscheen met Sokka.
“Kom binnen, Sokka”, wenkte ik hem.
“Jij”, siste hij. “Moordenaar!”
“Hé, niet zo’n toon aanslaan tegen de prinses!”
“Laat maar”, kalmeerde ik de bewaker. “Laat ons alleen.”
“Weet u dat zeker, prinses?”, vroeg hij bezorgd. “Hij lijkt me niet…”
“Ik kan hem wel aan”, zuchtte ik, en beduidde de bewaker buiten te gaan.
“Wat moet je, moordenaar?” Sokka keek me kwaad aan.
“Wij moeten dringend praten, Sokka. Ga zitten.” Ik wees op een stoel.
“Ik heb jou niets te zeggen. Je hebt verdomme mijn vrouw vermoord, je bent een verraadster!”
“Ik heb jou wel een heleboel te vertellen.”
“Kan me niet schelen! Denk je nu echt dat ik sta te springen om terug naar huis te gaan? Mijn vrouw is dood en mijn dochter kent me niet eens. Laat me verdomme met rust!” Hij draaide zich om en wilde naar buiten gaan, maar zoals ik de bewakers had gevraagd was de deur op slot. “Laat me eruit.”
“Als je geluisterd hebt.”
“Ik wil het niet horen! Het kan me niks schelen!”
“Als het je echt niet kon schelen zou je niet zo staan schreeuwen. Het gaat om je stam, om je volk, om je familie. Maar als je niet wil luisteren, ook goed, dan lees je maar.” Ik nam de afscheidsbrief en gaf die aan Sokka. “Van Yue, ik wou het je al veel eerder geven, maar ik had de kans niet.” Verbaasd staarde Sokka naar de brief.
“Hoe weet ik dat het geen vervalsing is?”, siste hij.
“Daar kan je alleen over oordelen als je hem leest.” Aarzelend nam hij de brief aan en las hem. Tranen verschenen in zijn ogen.
“Ik geloof het niet”, zei hij uiteindelijk. “Je hebt tegen haar gelogen, je hebt voor de vuurnatie gekozen.”