Bevrijding - 229

Ik keek er echt naar uit om terug naar de waterstam te gaan en gewoon mezelf te zijn, al was er nu een stukje bijgekomen. Prinses… Ik was nog steeds niet gewend aan de titel. Maar ik begon me stilaan thuis te voelen op het paleis en Keylina had geregeld dat ik nu ook een eigen badkamer had. Toch zou de waterstam nog jarenlang meer als een thuis voor me zijn, Yue en Yle waren net zo goed familie geworden als Keylina en mijn ouders.

Het was twee weken varen naar de gevangenis, en in die tijd kreeg ik mijn sturing weer volledig onder controle. Om iets te doen te hebben hamerde meester Tsubasa er nu ook de beleefdheidregels weer in. Zelf gaf ik hem les over het boek van generaal Iroh, en ik beloofde hem eens in de vuurnatie de technieken te leren.

Als een ware prinses zat ik op mijn troon toen we de gevangenis naderden. Hier was ik toch wat zenuwachtig voor, voornamelijk om prins Sokka weer te zien. Keylina had al wel een valk gestuurd met de mededeling dat ik zou komen, maar nog niet waarom.
“Prinses Lizzie van de vuurnatie, officieel gezant van kroonprinses Azulena die zich weldra tot vuurvrouw zal laten kronen.” Er was besloten voorlopig bij de aankondingingen de naam Keylina weg te laten om verwarring te voorkomen.
“Prinses.” De directeur van de gevangenis maakte een buiging. “Welkom. Wat kunnen wij voor u doen?”
“Verzamel alle gevangenen en alle bewakers op het binnenplein, geen uitzonderingen”, beval ik. Hij keek me verbaasd aan.
“Natuurlijk, maar…”
“Maar wat?”
“Er zijn een aantal gevangenen met een grote kans op ontsnapping en…”
“Dan moet u zorgen dat die niet ontsnappen voor ik mijn speech begin. Daarna zouden ze heel dom zijn om het te proberen.” De directeur keek me niet-begrijpend aan.
“Doe wat de prinses zegt”, de kapitein kwam naar voren.
“Na-natuurlijk.” De directeur haastte zich weg.