Bevrijding - 228

Keylina kwam na meer dan twee uur training de zaal in.
“Lizzie, kan je even komen?”
“Natuurlijk.” Ik glimlachte even naar meester Tsubasa en liep naar Keylina toe. Die hield me echter tegen.
“Je vergeet iets”, siste ze. Ik keek haar verbaasd aan. Ze knikte met haar hoofd naar meester Tsubasa. Ik keek naar hem.
“Euh, bedankt voor de les.” Ik had geen idee wat ik meer moest zeggen. Hij keek me afwachtend aan.
“Buigen, spreek hem aan met meester, toon respect”, zei Keylina voor.
“Oh, sorry”, mompelde ik. Ik boog naar meester Tsubasa. “Bedankt voor de les, meester.” Hij glimlachte.
“Het spijt me dat ik uw les onderbreek, meester, maar ik heb Lizzie even nodig voor belangrijke zaken.” Keylina boog ook. “U bent van harte uitgenodigd om de lunch met ons te nuttigen.”
“Dank u wel, prinses”, boog de meester op zijn beurt. “Ik maak graag van uw uitnodiging gebruik.”
“Ik zal iemand sturden om u de weg te wijzen.” Keylina liep de zaal uit en ik volgde haar, blozend.
“Was ik zo onbeleefd?”, vroeg ik aarzelend. Ze grijnsde.
“Volgens mij ben je een en ander verleerd in de waterstam. Ik zal het je wel terug leren, of we vragen dat aan mam. Maar je vuursturing gaat nu voor.”

Een week later vertrok ik eindelijk naar de waterstam. Ik had alles goed met Keylina besproken en ik wist wat me te doen stond. Ik nam afscheid van haar en mijn ouders, maar deze keer was ik gelukkig zeker dat ik snel terug zou zijn. Mijn vuursturing was fel gebeterd, maar het was nog niet helemaal op peil. Gelukkig had meester Tsubasa aangeboden om mee te gaan, naar eigen zeggen ook omdat hij de waterstammen wel eens wilde zien.
De watermeesters die naar huis gingen, waren behoorlijk opgewonden en dat kon ik hen absoluut niet kwalijk nemen. Rin zwaaide ons uit. Ze leek geen spijt te hebben van haar beslissing, al had ze me wel gevraagd een brief voor haar familie mee te nemen.