Chapter Three.

Juni 2000 - 'Lauren, kom eens?' Louis liep naar me toe en trok me mee. 'Ik heb een verrassing voor je.' Hij straalde. 'Wat is het Louis?' vroeg ik. 'Dat zie je zo.' We liepen het bosje naast onze woonwijk in. 'Ik wil een liedje voor je zingen.' Ik glimlachte, Louis hield van zingen en had overigens talent. Hij begon te zingen. Ik herkende het nummer van The Beatles.

'Love, love me do
You know I love you
I'll always be true
So please, love me do
Whoa, love me do

Someone to love
Somebody new
Someone to love
Someone like you'

Augustus 2010 - 'Wat vinden jullie ervan?' mama draaide een rondje in de kleine woonkamer. Jade en ik waren per direct van school afgehaald en twee dagen later waren we al naar Londen vertrokken. Daar waren we dan. Het appartement stond aan de rand van de stad en het was klein, heel klein. 'Ehmm, het is klein mam, maar voor de rest is het wel oké.' zei Jade. 'Lauren?' vragend keek ze me aan. Ik dacht na, 'Kunnen we niet gewoon terug gaan naar Doncaster?' Mama zuchtte en liet zich op de grond zakken. 'Sorry mama.' Dit onderwerp was moeilijk voor haar. Opa en oma hadden graag gewild dat papa in Doncaster begraven werd, aangezien hij daar geboren was. Sindsdien is mama niet meer in Doncaster geweest. Ik dacht terug aan de dag van papa's dood.

6 Januari 2008 - 'Lauren, ik wil graag dat je naar de winkel toe gaat, ik heb koffie nodig.' Ik zuchtte diep, 'Ja mama, ik ga al!' Ik fietste met tegenzin naar de winkel, gelukkig was die niet zover weg. De weg was glad, het vroor al drie weken lang en de sneeuw lag er vanaf kerst. Zo snel als ik kon liep ik de winkel in, pakte een pak koffie en liep vervolgens naar de kassa om af te rekenen, achter de winkel lag een snelweg. Toen ik naar buiten liep hoorde ik een knal en zag ik op de snelweg een enorme rookwolk. 'Dat ziet er niet zo best uit.' zei een vrouw die net uit haar auto stapte. 'Nee.' antwoordde ik nietsvermoedend. Eenmaal thuis aan gekomen maakte mama koffie voor ons. 'Het duurt lang voordat papa thuis is,' klaagde Jade, 'Ik moet hem mijn goede cijfer vertellen!' 'Bel hem maar even.' antwoordde mama. Jade belde. 'Hij neemt niet op.'
Toen papa een uur later nog niet thuis was, zagen we een politiewagen de straat in rijden, een naar gevoel kroop omhoog. Ik dacht aan het ongeluk op de snelweg. De auto stopte voor onze deur. Mama opende de deur. 'Mevrouw Williams?'

11 Januari 2008 - Daar liep ik dan in mijn zwarte kleding. Jade liep achter me aan. Het was dooi en een smeerboel op straat. Vanmiddag werd papa begraven. 'Waar gaan we naar toe Lauren?' Jade trok aan mijn jas. Ik antwoordde niet. Ik wist maar al te goed waar ik heen ging. Ik moest naar onze oude straat, waar Louis woonde. De lucht werd grijs en een paar seconde later stroomde het water uit de hemel. De hemel waar papa ook was. De tranen stroomden over mijn wangen. Mijn schoenen waren doorweekt en mijn haren plakten aan mijn gezicht vast. 'Gaan we papa zoeken Lauren? Volgens mama is papa nu boven, zou papa aan het huilen zijn? Misschien regent het daarom wel!' Ik negeerde de vragen en stapte flink door. De straten waren verlaten en de lucht werd als maar grijzer. "Yorkshire Way" hier was het. Ik begon te rennen. Nog nooit eerder had ik zo hard gerend. Verkleumd drukte ik de deurbel van de familie in. Het huis was donker, niemand thuis. Daar stond ik dan, midden op de weg, verkleumd met Jade tegen me aan. 'Is Lottie niet thuis?' vroeg ze. 'Nee.' huilde ik.

De zon deed moeite om door de wolken heen te komen. Een grote zwarte stoet liep achter de lijkwagen aan. Mama, Jade en ik zaten in een volgauto. We reden zachtjes. De auto werd bij de begraafplaats geparkeerd en de kist met papa erin werd naar het graf gebracht. Samen met oma hadden we een plek voor hem uitgezocht. Een aantal mensen spraken, toen verdween papa de grond in. 'No dad, wait!' De man zette het katrol stil, de kist ging niet lager. Iedereen keek me aan. 'Dad,' huilde ik, 'Dad! We'll meet again, wait for me!'