088

Ruth Payne



Zenuwen razen als dolle stieren door mijn lichaam. Ik heb het gevoel dat ik nog zenuwachtiger ben dan de jongens zelf. Ze hebben net de halve finale achter de rug en ze hebben het geweldig gedaan. Ik hoop in het diepst van hart dat ze door zijn naar de finale. Dat verdienen ze gewoon, helemaal na alles wat er is gebeurd. De jongens hebben keihard gewerkt aan wat ze nu zijn en het zou zonde zijn als dat nu allemaal verloren zou gaan.

Mensen achter de schermen zijn de stemmen aan het tellen en andere artiesten vermaken het publiek en de jury. Ik heb geen flauw idee wat de jongens nu aan het doen zijn, maar vermoedelijk razen ook bij hen de zenuwen door hun lichamen.

Ik praat wat met mijn moeder, die ook overduidelijk zenuwachtig is. Na een lang halfuur wordt er gezegd dat de stemmen zijn geteld en dat de uitslag binnen is. Ik bijt op mijn nagels van de spanning en kijk geconcentreerd naar het podium. De coaches worden samen met hun acts het podium op geroepen en Simon is het laatst met One Direction.

Mijn hart lijkt even stil te staan bij het aanzicht van mijn kleine broertje. Zijn rechteroog zit bijna helemaal dicht en is blauw. Zijn lip is gezwollen en hij heeft twee grote watten in zijn neus. Zijn T-shirt is helemaal rood gekleurd door zijn bloed. Het lijkt alsof hij heeft gevochten. Verschrikt kijk ik mijn moeder aan, die geschokt naar haar zoon staart. De ergste scenario’s spoken door mijn hoofd en door mijn gedachten mis ik bijna de uitslag. Ik hoor hoe Dermot zegt dat er nog één plek in de finale is. In mijn gedachten blijf ik maar herhalen, One Direction, One Direction, One Direction. Dermot kijkt naar de finalisten en opent zijn mond om de verlossende woorden uit te spreken.

‘One Direction!’ Ik spring overeind en begin te klappen. Een brede grijs siert mijn gezicht en ik kijk blij naar de jongens. Deze zijn in een groepsknuffel verwikkeld, maar ik zie dat Liam bijna ineen krimpt van de pijn. Een bezorgd gevoel kruipt mijn lichaam binnen en ik wil nu niets liever dan backstage gaan en vragen wat er is gebeurd. Ik kan dan ook niet wachten tot de uitslag is afgelopen en zit op het puntje van mijn stoel.
Zodra de camera’s uit zijn, haast ik me samen met mijn familie backstage, waar de jongens op de bank zitten met de andere acts. De jongens kijken op en glimlachen voorzichtig. Ik loop meteen naar Liam toe en leg mijn hand op zijn schouder. Hij kijkt me aan met twee rode ogen, voor zover ik zijn rechteroog kan zien. ‘Wat is er gebeurd?’ Vraagt mama in het algemeen. De vraag die al een halfuur op mijn tong brandt. ‘Logan.’ Zucht Liam zachtjes. Ik voel woede in me opborrelen. Hij zit hier al omdat hij Liam het ziekenhuis in heeft geslagen en nu flikt hij het gewoon weer! Liam merkt dat ik boos ben en trekt me naast zich neer. ‘Kalmeer een beetje, hij heeft waarschijnlijk de wind al van voren gehad van Simon.’ Zegt hij. Ik kijk in zijn bruine ogen en voel me kalmer worden. Ik weet dat het niks veranderd als ik woedend wordt, maar oh als ik Logan een keer in mijn handen krijg!