Hoofdstuk 139

Yuna

Ik loop nog even met de jongens mee en hoor Jack tegen Ben mopperen.
‘Laat elkaar wel heel he?’ vraag ik als ze allebei hun draken hebben gehaald.
‘Tuurlijk, ik wilde alleen nog even blijven’ zegt Jack die naar de grond kijkt.
‘Laten we het er op houden dat we jullie erg gaan missen. Ineens is het weer alleen Jack en ik thuis’ legt Ben uit.
Ik knik een keer. ‘Maar dat is vast niet het enige of wel?’ vraag ik met een kleine grinnik.
Jack schud licht zijn hoofd. ‘Ik ga Sandra toch missen’ gromt hij licht tegen Ben.
‘Anders kom je binnenkort toch gewoon een keer langs en vraag je of ze een keer naar jullie toe wil?’ vraag ik.
Meteen klaart zijn gezicht een beetje op.
‘Ik geloof dat het wel goed gaat komen’ grijnst Ben naar me en gaat ondertussen op zijn draak zitten.
‘Doen jullie voorzichtig? Het wordt al donker, weet je zeker dat je wilt gaan?’ vraag ik nog een keer.
‘Wij doen altijd voorzichtig. Jullie ook voorzichtig doen he? En wat het donker betreft het komt goed’ wordt er nog een keer gezegd voordat ze opstijgen.

Nadat ik de jongens heb uitgezwaaid loop ik weer terug naar binnen en zie dat Aiden nog op de bank zit. Ik loop zonder iets te zeggen naar hem toe en ga naast hem zitten. Ik heb het idee dat Aiden in de gaten heeft dat ik me niet helemaal prettig voel met die rode ogen. Ik ga iets meer tegen hem aan zitten en geef hem een kus. Meteen is het enge gevoel weg.
Aiden trek me iets dicht tegen zich aan en zo blijven we een tijd zitten terwijl hij een hand door mijn haren strijkt.
Na een tijdje voel ik dat Aiden iets verschuift.
‘Vond Ben dat niet erg?’ vraagt hij lachend.
Ik kom iets omhoog en kijk hem vragend aan. ‘Wat vindt hij niet erg?’
Ineens houdt hij 1 van Ben’s boeken voor mijn neus.
‘Kon hij daar afstand van doen?’ zegt hij terwijl hij het boek weer terug naast de bank legt.
Ik schiet in de lach. ‘Ja, voor even maar hij wil ze wel weer terug. Als het moet komt hij ze zelf wel halen’ antwoord ik.
Na een tijdje begin ik te gapen en voel ik me moe worden. Het duurt dan ook niet lang voordat ik opsta en de keuken in loop om daar wat kaarsen uit te blazen.
Als ik terug kom zie ik dat Aiden het zelfde in gedachten heeft en de kaarsen ook al uit heeft en al bij de trap wacht aangezien ik in het donker niet veel ga zien.
Eenmaal boven loop ik door naar het badkamertje, kleed me om en was mijn gezicht. Dan loop ik door naar de slaapkamer en plof op bed met een zucht. Tevreden komt ook Aiden in bed liggen. Omdat de ramen de hele dag hebben opgestaan is het nu een beetje aan de koude kant en schuif ik een stuk naar Aiden toe die er geen problemen mee heeft. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en val na een paar tellen in slaap.

Ik word wakker van de zon die in mijn gezicht schijnt en voel dat er aan allebei de kanten van het bed niemand ligt. Ik kom overeind en zie dat er ook in de kamer geen Aiden te bekennen is. Ik sta op en kleed me om. Na een paar minuten ben ik klaar en loop ik de trap af naar beneden. Tot mijn ergernis vind ik ook hier geen Aiden. Ik ga er maar vanuit dat hij geen rare dingen doet en loop door naar de keuken, op zoek naar het brood dat Ben weg heeft gelegd. Ik zou toch niet meer weten waar hij het heeft gelaten.
Na alle kastjes te hebben gehad besluit ik het op te geven en ga aan de tafel in de woonkamer zitten. Als ik ga zitten zie ik dat Ben daar dus het brood heeft laten liggen. En bedankt weer. Ik slof weer terug naar de keuken en pak alles wat ik nodig heb. Eenmaal terug op mijn plek hoor ik de deur een keer open en dicht gaan. Na een paar tellen loopt Aiden mijn kant op en gaat tegen over me zitten.
Ik weet nu precies waar hij is geweest aangezien zijn ogen niet meer rood zijn.