H8

Toen ik al zo ver over het strand gelopen was dat ik de geluiden van het feestje niet meer hoorde, legde ik mijn hoofd in mijn armen en barstte in huilen uit. Ik ging zitten. Het zand verpestte mijn jurk, maar dat maakte me niets meer uit. Hoe had ik zo stom kunnen zijn om te denken dat Jason om me gaf? Niemand kon om mij geven. Dat ik dat na al die tijd nog steeds niet geleerd had. Iemand ging naast me zitten. Ik richtte mijn hoofd op. Het was Alex. Heel fijn. Maar tot mijn verbazing zag ik dat haar ogen betraand waren, alsof zij ook had zitten huilen. 'Gaat het?' vroeg ze zacht. Ik zuchtte beverig. 'Nee,' zei ik uiteindelijk. 'Ik had dit niet zien aankomen. Het was natuurlijk stom om van hem te houden, maar...' Ik begon weer te huilen. Alex klopte zachtjes op mijn rug. 'En jij?' vroeg ik uiteindelijk. 'Waarom ben jij niet op je feest? Het is een groot succes.' Ze schudde haar hoofd. 'Niet voor mij. Tim heeft het uitgemaakt.' Ik keek haar verschrikt aan. 'Wat? Waarom?' Ze haalde haar schouders op. 'Hij heeft geprobeerd het tactisch uit te leggen, maar het kwam erop neer dat hij vond dat ik me als een trut gedroeg.' Ik sloeg een arm om haar schouder. 'Balen voor je.' Ze glimlachte vreugdeloos. 'Hij heeft gelijk, hoor. Kijk nou hoe ik jullie behandeld heb! Ik heb me gedragen als een heks met merkkleding, en dat weet ik ook wel. Het doet gewoon pijn om het te horen. Ik hou echt van Tim, weet je,' zei ze. 'Misschien gedraag ik me daar niet helemaal naar, maar toch. Ik geef om hem.'
Even verdwenen alle vooroordelen die ik tegen Alex had gehad, en zag ik gewoon het zoveelste onzekere, gebroken meisje, dat wanhopig graag wilde dat mensen om haar gaven. We zwegen allebei, en luisterden naar het geruis van de zee. 'Luister,' zei ik uiteindelijk. 'Je kunt veranderen, Alex. Ik weet zeker dat als je je gewoon gedraagt zoals je bent, mensen je geweldig zullen vinden. Ik vind je meteen ook al veel leuker dan eerst.' Ze glimlachte naar me. 'Bedankt, Cat. Dat vind ik fijn om te horen.' Opeens riep iemand haar naam. We keken allebei op. Tim kwam aangerend over het strand. 'Alex!' Hij kwam naast ons staan, en nog nahijgend zei hij: 'je kunt niet zomaar weglopen. We moeten hierover praten.' Hij stak zijn hand uit en hielp haar overeind. Alex keek mij vragend aan. 'Vind je het erg, Cat?' Ik zuchtte. 'Nee, hoor. Ga maar.' Ze aaide me over mijn hoofd. 'Sorry,' zei ze spijtig. Ik probeerde te glimlachen. 'Echt, ik vind het niet erg. Ga maar.' Ze omhelsde me, en liep Tim achterna. Ik liet mijn hoofd in mijn armen zakken.

Ik wist niet hoe lang ik daar al zat, toen ik ineens een hand op mijn schouder voelde. Ik keek op. 'Cat!' riep hij. 'Shit, het spijt me zo! Ik.. ik was op weg naar jouw hotel en toen...' Ik sprong op. 'Jason? Waar was je?'
Hij keek me wanhopig aan. 'Ik... ben niet eerlijk tegenover je geweest.'
Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Hoezo?' Hij zuchtte, en haalde zoals altijd zijn hand door zijn haar. 'Ik... heb nog een broer. Hij heet Giovanni, maar iedereen noemt hem Gio. Het... idee dat ik met een meisje naar een feestje zou gaan stond hem niet aan.' Hij kneep in zijn neusbrug en staarde gefrustreerd naar de grond. 'Hij.. wacht daar. Hij wil met je praten.' Ik slikte. Ineens was mijn keel kurkdroog. Jason stak zijn hand uit. 'Gio is niet eng. Hij wil me beschermen.' Ik keek hem onderzoekend aan. 'Waartegen?'
Hij haalde zijn schouders op, en keek naar de zee. Toen trok hij me mee richting de plek waarnaar hij gewezen had.


Gwn nog een stukje omdat ik een paar dagen niks had gepost en ik heeeel erg veel hou van de mensen die dit lezen <3