001 Lucinda Day

Ik liep heen en weer in mijn kamer, ik pakte mijn toverstok die in mijn laars zat. Ik liet snel al de koffers naar me toe zweven, heel efficient eigenlijk. Dit is veel sneller dan het zonder een toverstok te doen, wat was ik toch blij dat ik een tovenares was. Ik opende snel de kast en pakte zonder te kijken snel al mijn kleren eruit.
Was ik nog wat vergeten? Ik fronste en maakte snel een lijstje in mijn hoofd. Koffers met al mijn kleding, check. Mijn tekenspullen, check. Schoenen, check.
Ik had alles, ik was niks vergeten. Ik keek snel om me heen in mijn vertrouwde kamer, mijn kamer waar ik elke schooldag geslapen had. Mijn vertrouwde plekje, waar ik alleen kon zijn als ik dat wilde. Ik kon niet wachten tot ik terug zou komen. Ik voelde me hier veel meer thuis dan in mijn eigen kamer. Ik glimlachte en pakte de handvat van mijn trolley vast en met mijn andere hand pakte ik mijn koffer.
Ik duwde de deur van mijn kamer open met mijn knie en perste me erdoor. Hermione kwam aanrennen, haar bruine krullen dansten achter haar aan. Ik grijnsde en liet mijn koffers vallen om haar een grote knuffel te geven. Ik omhelsde haar stevig.
'Ik ga je echt missen' zei Hermione.
'Ik jou ook' zei ik zachtjes. Hermione en ik waren echt goeie vriendinnen, toen ik haar voor het eerst zag hadden we al een klik. We waren toen al onafscheidelijk en dat nog steeds. De meeste zomers had ik met haar doorgebracht, dat mocht gelukkig van mijn ouders. Deze keer was het anders, ik moest naar huis komen. De reden wist ik niet, mijn ouders waren heel geheimzinnig in de brief die ze hadden gestuurd. Ik was heel nieuwsgierig.
Hermione zou een tijd bij haar ouders blijven en de andere tijd bij Ron, geluksvogel.
Ik maakte me los van haar en pakte weer mijn koffers. Ik gaf haar een treurige glimlach. 'Je gaat me toch wel schrijven?'
'Ja, natuurlijk. Elke dag een brief' zei ze glimlachend.
Ik liep verder en zij volgde mij, ik liep de leerlingen kamer van Gryffindor uit en zag Snape. Hij wierp me een koude blik toe, ik kreeg er de rillingen van. Hij was echt een vreemde man, ik begreep niets van hem. Ik probeerde al zijn lessen gewoon te overleven, tot nu was ik er heelhuids uit gekomen.
Ik wendde mijn blik af en keek weer voor me uit.
'Heb je al afscheid genomen van Ron, Harry, Luna en Neville?' vroeg Hermione.
'Ja, ik ga hun ook echt missen' zei ik. Ik keek om me heen of ik hun gezichten ergens kon zien, maar ze waren nergens te bekennen. Ik zuchtte, ik kon alleen maar zuchtten vandaag.
Ik rende de trap af, met Hermione op mijn hielen. Ik sloeg de hoek om en zag net een rooie haardos in de menigte. Was dat Ron?
'Hey Ron!' Mijn stem schalde door de zaal. Hij draaide zich om, het was inderdaad Ron. Hij liep glimlachend mijn kant op en naast hem stond Harry die naar me zwaaide. Ik zwaaide snel terug, toevallig stonden Luna en Neville daar ook. Ze kwamen alle vier mijn kant op lopen. Ze omhelsden me snel, ik omhelsde ze terug.
'Ik ga jullie echt missen' zei ik zachtjes.
'We zien je bij het volgende jaar' zei Luna, ze glimlachte. Er stond een afwezige blik in haar ogen, maar dat had ze vaker. Ze was meer in haar eigen wereldje, toch begreep ze de realiteit wel. Ze was vreemd, maar daarom hield ik van haar. Ze was anders dan de andere, ze was helemaal Luna.
'Natuurlijk' zei ik.
'Zullen we met je meelopen?' vroeg Harry.
'Oke, dat is goed' zei ik en begon al te lopen, iedereen volgde mij.
Toen ik de deur uitliep kwam er een plotselinge windvlaag. Ik kneep mijn ogen samen en draaide me om. Ik staarde naar het kasteel, Hogwarts. Mijn thuis.
Ik zei het vaarwel in mijn gedachten en beloofde om terug te komen.