~Harry Styles~

*1 week later*

Hier lag ik op mijn bed emotieloos te staren naar mijn witte plafond. Ik kende het ondertussen al vanbuiten. Als je iets meer naar boven keek zag je een zwarte plek. Goh Harry waar hou je je toch met bezig. Ik miste haar, ik miste haar stem, ik miste haar lach. Maar het was allemaal mijn schuld. Niemand durfde het te zeggen maar door mij is ze weggegaan. Ik had haar pijn gedaan. Ik had er spijt van. Maar ik wist niet hoe ik het goed kon maken. Ik heb er al één week over na gedacht maar ik weet niks. 'Harry kom uit je kamer. We gaan eten!' Riep Louis aan de andere kant van mijn deur. Ik zuchtte en ging recht zitten ik keek recht in de spiegel. Ik zag er niet uit, mijn haar was ingevallen en lag plat voor mijn ogen en onder mijn ogen waren dikke blauwe wallen te zien. Ik zuchtte en stond recht. Ik deed de deur van het slot en zag Louis staan. 'Gaat het?' Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op en hij trok me in een knuffel. Ik sloeg mijn armen ook rond zijn middel. Na vijf minuten lieten we los. 'Kom dan gaan we naar beneden.' Zei Louis. Ik knikte en we liepen de trap af maar ik rook geen eten. Ik keek vreemd naar Louis die alleen maar stom stond te lachen. We kwamen in de living en de jongens zaten allemaal op een kussen. Louis duwde me op een kussen en kwam naast me zitten. 'Wat zijn we van plan?' Vroeg ik verbaasd. 'Zul je wel zien.' Grinnikte Niall. Ik keen hen allemaal raar aan. Toen ging de bel. Zayn stond op. Ik hoorde hem vaag mompelen en toen kwam hij terug met Amy. Wait What Amy. No way. Dacht ik. Ik keek haar met grote ogen aan. Terwijl zij boos naar Zayn keek. 'Zayn, je zei dat we met zen twee gingen zijn.' Siste ze. 'Sorry.' Zei hij en trok puppyogen. Ze draaide met haar ogen en ging naast Zayn en Niall zitten. 'Kies een voorwerp.' Zei Louis lachend. Ik keek naar de voorwerpen maar zag alleen maar spullen van mij liggen. Ik wou protesteren maar Louis hield me tegen. Ze pakte de pandamuts en zette die op haar hoofd. Ze stond er me. 'Ga maar al.' Zei Liam. Ze stond op en liep naar de inloopkast. 'Hup, dit is je kans om het goed te maken.' Zei Louis. Ik stond twijfelend op maar liep dan toch de kast in. Ik hoorde het gekraak van een sleutel. Ik deed het licht aan en Amy zat op de grond met haar rug tegen de kast. 'Jij, ik wist het dat hij iets van plan was.' Zuchtte ze en ging met haar handen door haar haar. 'Amy kunnen we praten?' Vroeg ik na een tijdje van stilte. Ze keek me aan en haalde haar schouders op. Ik ging dichter zitten en begon mijn uitleg. Over van voor het ziekenhuis en na het ziekenhuis ze luisterde naar elk woord aandachtig. 'Amy ik wil je niet kwijt. Ik wou je niet kwetsten maar het was niet makkelijk. Ik ben echt veranderd. Ik zou alles voor je doen. Ik hoop dat het ooit goed komt tussen ons. Shit ik ben hier echt niet goed in.' Mompelde ik. Ze grinnikte. 'Harry.' Fluisterde ze. Ik keek op van mijn handen naar haar gezicht. 'Het is al goed, het is gewoon je hebt me pijn gedaan. Het is vergeven maar nog niet vergeten.' Zei ze. Ik zuchtte opgelucht. Nu het alleen nog doen vergeten. 'Knuffel?' Vroeg ik kinderlijk. Ze stak haar armen uit. En ik viel in haar armen. Ik sloeg mijn armen rond haar middel en zij rond mijn nek. En zo zaten we tot de deur open ging..