#09

Weken gingen voorbij en alles ging op de automatische piloot. Ik had mijn gedachtes en gevoel uitgeschakeld en alsof mijn lichaam overgenomen was, deed ik wat me gezegd werd. Niets deed ik meer uit mezelf en alles moest aangestuurd worden. Behalve 's nachts. De uren dat ik alleen in bed lag, verstrikt in de dekens en mijn eigen gedachtes, vond ik het ergst. Elke nacht opnieuw werd ik gillend wakker, bedend in het zweed en was er niemand om me te kalmeren. Het ergste was nog, dat ik me maar al te goed beseften dat ik niets was in mijn eentje. Of misschien was het nog wel erger, dat ik ook nog eens medelijden met mezelf had. Ik was werkelijk nog nooit zo dieo gezonken. Al kon ik er allang niet meer om huilen.
'Harry slaap bij mij.' Mijn adem bleef in mijn keel hangen en mijn lichaam verstijfden. Starend in het niets, probeerde ik me af te zonder van alles om me heen. Mijn handen knepen samen en ik kneep uiteindelijk mijn ogen stijf dicht. Ik wilde niet, maar zelf nu kon ik geen weerstand bieden. Dat had ik nooit gekund en ging ook nooit gebeuren. 'Ja om hem daarna weer in de steek te laten zeker. Je bekijkt het maar Tomlinson, Harry slaapt niet bij jou.' ik vouwde mijn handen voor mijn oren en hield mijn ogen stijf dicht. Ik wilde niet horen hoe de jongens weer eens ruzie kregen, omdat ik te laf was om voor mezelf op te komen. Nog nooit was er zoveel ruzie geweest. De jongens die het telkens weer voor me opnamen, omdat ik gewoonweg niet durfden. 'Hou op, hou gewoon op!' mijn stem schoot de lucht in en ik schok van mezelf. 'Jullie zijn gek.' Meteen ruk werden mijn handen voor mijn oren vandaan getrokken en werd ik verwijderd van de rest. Het enige wat ik nog hoorde waren mijn eigen voetstappen en die van Zayn. 'Blijf normaal ademen.' Pas toen Zayn zijn dwingende stem me op mijn ademhaling wees, merkte ik dat ik vergat überhaupt te ademen en nam ik een grote hap lucht. De traptrede gleden onder mijn voeten door, maar alles ging zo automatisch dat ik me pas te laat beseften dat er geen laatste tree meer was en stapten ik mis. De grond kwam me met een klap tegemoet en nu kreeg ik opeens wel gevoel. De pijn trok door mijn gezicht en mijn lichaam kromp als automatisch in een en zonder dat ik het wilde gleden de tranen over mijn wangen en kwam alles eruit, wat ik weken had ingehouden. 'Hazza!' Ik luisterde niet en rolde me op in een foetus houding. Ik vouwde mijn armen beschermend om mijn hoofd, alsof het, het kwaad zou tegenhouden. Ik gilde, huilden, krijsten. Alles kwam eruit en het was niet meer te stoppen. Zelfs de twee sterken armen van Zayn die normaal altijd zo kalmerend en veilig aanvoelden niet. Zijn lieve worden die me altijd weer deden lachen, lieten me dit keer alleen maar harder huilen. Ik was niet geweldig, het was niet Louis zijn schuld en het zou niet allemaal goed komen. Het was voorbij en daar moest ik mee leren leven. Ooit.
Maar op dit moment was mijn leven over. Alsof het zonder Louis allemaal geen zin meer had. Je zou zeggen dat het beter was zo, omdat onze relatie al niet veel meer voorstelden. Louis was gevallen voor Eleanor en gebruikte mij als speelte. Het was hard, maar de waarheid. En nu, nu was ik zelfs als speeltje niet meer goed genoeg.

Zayn was het zat geworden en had me als een velniszak van de grond geplukt. Alsof ik niets was. En nu lag ik dicht tegen hem opgekruld. Voor het eerst lag ik niet meer alleen in een veelte groot bed en was het warm. Zayn zijn huid straalden als en kachel en werkte kalmerend. 'Je bent een puinhoop.' Ik knikte enkel, wetend dat hij gelijk had. Ik consenteerde me op zijn vingertoppen, die heel rustig en liefdevol mijn blote huid streelden. Het was heel anders dan ik gewent was, naar de hardhandige aanrakingen van Louis. Mijn mobiel lichten voor de zoveelste keer deze nacht op in de duisternis. Maar ik mocht niet kijken van Zayn.
Hij zou morgenochtend voor me kijken en als het Louis was, zou hij alles verwijderen. Ik moest hem vergeten, zei hij. Maar hoe kon ik iemand vergeten waarbij ik mijn hart had achtergelaten. Waar ik elke dag tegenaan moest kijken en waarmee ik moest doen of ik beste vrienden was voor de buitenwereld. Ja, want dat moest nog steeds. Hoe kon ik degene vergeten waar ik zo onvoorwaardelijk veel van hield?