Geheimen van engelen

Romé schudde teleurgesteld haar hoofd. Helaas wist zij niet van wie dit was. Ze had geen idee hoe het in de schuur was gekomen of hoelang het er al lag.
'Niks vreemds, nieuws op school?'
'Nou, voordat we les kregen van de nieuwe geschiedenis docent hadden zowel ik en Denise een droom erover gehad. Denise deed de laatste tijd sowieso vreemd. Misschien kwam het door de droom. Die dingen kunnen je behoorlijk gek maken'
Ze rolde het ding rond. De ring schoof onder haar duim. Het bruine ding draaide rustig alsof het iets wou vertellen.
'Is de ring altijd bruin?', vroeg Romé zich af.
'Nee, de ring is meestal een kenteken van welke familie het is', vertelde Falco.
'Mijn geschiedenis docent heet de Bruin. Wel heel toevallig', mompelde Romé. Maar ze kon alsnog niet inzien hoe de kaart dan in de schuur terecht kwam. Het sloeg nergens op dat zij een elvenkaart van meneer de Bruin, iemand die ze nog maar net kende, in haar schuur had liggen.
Falco's gezicht vertoonde een flauw lachje. Meer een lach van goedkeuring dan van humor. Blijkbaar was dit vage, nergens op slaande, hardop denken, genoeg voor de jongen.
'Het is een elvenkaart. Eigenlijk werden ze oorspronkelijk niet gemaakt door elven, als die überhaupt bestaan, maar door engelen. Mensen zijn vergeten hoe ze die dingen moeten lezen en zelfs de meeste van mijn soort kunnen ze niet lezen. Maar misschien hebben we geluk. Ik ben een geheimenlezer. Dus als dit papier geheimen bevat van de ontvoerder, dan kunnen we de locatie van Denise achterhalen'
'Juist. Abracadabra toverspreukje in de hoed? Sorry hoor. Dat klinkt nou niet bepaald geloofwaardig'
'Let maar eens op'
Met rollende ogen overhandigde zij het papier aan de jongen. Als het niet werkte was zij zo weg.
'Je zult het alleen zien als je... nou... iedereen behalve een mens kan het lezen, zo goed als', zei Falco enthousiast terwijl hij het papier ontrolde.
'Zoiets had je al verteld', zei Romé met een zucht.

En paf! Nog geen seconde later was ze verdwenen. Alles om hem heen was verdwenen. Falco zag alleen nog maar de kaart die zich voor hem ontvouwde. Hij was eindeloos groot, waardoor de jongen zelf het gevoel kreeg erin te verdwalen. Letters dansten over het gelige papier. Letters uit vreemde talen. De kaart sprak tot hem in de dode taal van de engelen. Iets wat hij niet begreep. Hij kon alleen de woorden die de letters vormden uitspreken, maar de betekenis bleef achterwege. Plots kronkelde de inkt samen. De zwarte letters bogen zich zodat er een huis ontstond. Een heel kasteel van letters verscheen, tot in het kleinste detail uitgewerkt. Erachter zaten bomen. Er verschenen meer en meer bomen tot er een heel bos stond.
'Wat bedoel je daarmee?', galmde een zachte stem uit een andere wereld. Ze trok hem weg. Zodat alles verkleinde en niks meer overbleef dan een plek in Utrecht. Zelfs het kleine overzicht van Utrecht verdween.
'Falco?'
Plotseling stond hij weer in Amersfoort. Met voor hem een ongeduldig engelachtig meisje.
'Hoezo "zoek niet"? We zijn juist wel van plan om te zoeken! Falco, hoor je mij?'
De jongen schudde zijn hoofd. Het was allemaal teveel om tegelijk te verwerken. Wat had hij zojuist gezien? Er is een kasteel, in Utrecht, in een bos, het Zeisterbos? Of misschien was het toch ergens anders. Heel even flitste het beeld weer door zijn hersenen. Achter een klein raam kon hij een meisje zien staan. Daar moest Denise zijn. Een kasteel in het bos. Niet te ver van hier.
'Sorry, wat zei je?'
Romé keek hem bezorgd aan. 'Je luistert ook echt niet', stelde zij vast. 'Waarom zou je in vredesnaam roepen dat wij haar niet moeten gaan zoeken terwijl zij spoorloos is?'
Juist. Hij had dingen geroepen in zijn afwezigheid. Om niet helemaal gestoord te lijken gaf hij haar een halve leugen;
'Omdat ik weet waar zij is'