Chapter 3

'Hier rechts.' En Aron doet wat ik hem vertel. 'Zie je dat witte huis daar?' Hij knikt. 'Daar woon ik.' Hij stopt langs de kant van de weg als we bij het huisje zijn. 'Bedankt voor de lift Aron.' Zeg ik en schenk hem een dankbare blik. Ik pak de deurkruk beet en trek die naar me toe. 'Wacht.' Ik kijk verrast opzij. 'Wat is er?' Maar Aron schudt dan zijn hoofd. 'Nee het is niets, laat maar.' Ik knik vriendelijk en stap dan uit. Aangezien mijn moeder niet thuis is, haal ik uit mijn tas de huissleutel en open de voordeur. Binnen is het verlaten. Als ik de deur achter me sluit, loop ik naar de koelkast. Daar in staan drie taarten en een aantal ovenschotels van de buren. Ik pak een taart uit de koelkast en zet die op de keukentafel. Met een mes verdeel ik hem in een aantal stukken en leg een op een schoteltje.
Naar boven gelopen met het stukje taart en hem op mijn bureau gezet, loop ik naar de boekenkast. Op de bovenste plank staan een aantal oude boeken. De grootste pak ik er uit. Het laagje stof dat er binnen een paar dagen opgekomen is blaas ik er af en open het. Het boek is gevuld met sierlijke letters die vreemde woorden vormen. Ik ga op de rand van het bed zitten dat midden in mijn kamer staat en blader door het boek. Op pagina 247 stop ik.
Een tekening van een waterval is afgebeeld. Je moet er alleen wat langer naar de tekening kijken om het dan ook daadwerkelijk te zien. In de stroom met water die naar beneden valt, zwemmen kleine rode visjes. Die visjes staan voor warmte. Ze hebben kleine glimmende schubben en hun ogen zijn zwart. Verder vliegen er zwarte vogels in de lucht. Dit boek is niet zomaar een boek. Het is het spreuken boek van mijn familie. Vele van deze bijzondere dingen die er in staan mag ik niet uitvoeren. Niet nu in ieder geval. Het zijn spreuken, vloeken of bezweringen die nog buiten mijn bereik liggen. En volgens de familielijn zal ik daar ook nooit bij kunnen komen. Mijn familie is een van de zwakkere met een gave. Degene die de zwakste zijn kunnen niet alles uitvoeren en zo is er een rangschikking met families die hoe hoger ze staan meer kunnen doen. Dit heeft onder andere met de geschiedenis van de familie te maken.
Mijn familie heeft op zijn beurt dus niet zo'n rooskleurig verleden. Mijn overgroot ouders hadden zo een zoon genaamd Jonathan. Hij was zo'n jaar of 18 toen hij de fout in ging. Altijd al was hij iemand die alles anders wilde doen. Niet luisteren naar zijn ouders, zich anders kleden dan iedereen en ga zo maar door. Maar die ene dag veranderde alles voor mijn familie. Hij maakte misbruik van zijn gave. De dorpelingen die hem pestte, zijn leven zuur maakte, heeft hij vermoord door middel van magie. Met magie iemand vermoorden is een van de ergste zonden die je kunt begaan. Het werd alleen maar erger want later die dag vermoorde hij ook nog een aantal onschuldige mensen. Sinds dien is onze familie een van de zwakkeren.
Ik spreek de woorden uit die op de pagina staan naast de waterval. Niet veel later verschijnen er twee plasjes water in mijn handen die ik laat ronddraaien. Ik kijk naar de bolletjes water die zo rondzweven door mijn handen. Normaal gesproken zou je zo een waterval kunnen maken, maar dit is mijn beperking. Zoveel kan ik niet. Als ik de voordeur hoor dichtslaan, ben ik meteen uit mijn concentratie en vallen de balletjes met water op de grond. Ik sla snel het boek dicht en zet hem terug in mijn kast. Mijn moeder is niet zo'n liefhebber van magie. Als ze er achter komt dat ik nog steeds oefen, is het een kwestie van tellen tot dat ze ontploft. Ik ga aan mijn bureau zitten en eet wat van het stukje taart dat ik zojuist mee naar boven had genomen. Als ik voetstappen op de traptreden steeds dichterbij hoor komen, sla ik een boek van school open. Het schrift uit een lade leg ik er naast.
'Ben je hier?' Ik kijk op. Mijn moeder staat in de deuropening en kijkt me nieuwsgierig aan. 'Hoe was je schooldag?' Ik glimlach en vertel haar over de cheerleaders. 'Dus je zit in het team?' Ik knik. 'De drieling heeft me met alle liefde in het team opgenomen.' Mijn moeder knikt even. 'Ik ben blij voor je. Over een uurtje gaan we eten hoor.' Dan loopt ze naar beneden om te beginnen aan het eten. Het opwarmen van de lasagne die nog in de koelkast staat, kost minder tijd, maar geef nou toe. Dat is niet het meest ideale eten om 3 dagen achter elkaar te gaan opeten toch?
Als ik klaar ben met het eten, loop ik weer naar boven. Daar vind ik mijn mobiel op mijn bed en ik haal hem van zijn vergrendeling af. Op mijn scherm geven zich een aantal berichten weer. Ik open de eerste.
'Ik waarschuw je. Aron is van Britney. Als je hem van haar afpakt, gaat ze je leven zuur maken.
Xoxo Courtney'
Ik zucht. Hier was ik al bang voor. Een jaloerse vriendin van de vriendin van de jongen die mij naar huis bracht. Met haar praten zal geen zin hebben. Ik laat het voor wat het is en open mijn facebook waar ik ook een aantal berichten op heb. Vrienden uitnodigingen van de drieling en verder nog een aantal cheerleaders. Nu ik onderdeel ben van, moet ik het wel accepteren. Bij een uitnodiging blijf ik hangen. Aron. Door het berichtje van Courtney ga ik twijfelen. Waar bemoeit zij zich eigenlijk mee? Zonder Aron had ik in een stinkende schoolbus gezeten. Ik accepteer de uitnodiging en leg dan mijn mobiel weg. Wanneer ik naar beneden wil lopen om mijn moeder een goede nacht te wensen, trilt mijn mobiel. Ik loop terug en kijk op het scherm. Een facebook chatbericht. Van wie kan die nou zijn?