Eleventh Chapter

De stilte werd deze keer verbroken door mijn telefoon die begon te rinkelen. Terwijl ik mijn gsm zocht in mijn zak fronste ik mijn wenkbrauwen. Wie zou me nu bellen, iedereen verwachtte dat ik op school zat. Misschien was er iets gebeurd! “Hello?” “Amelia? Where the hell are you? Are you still sick?” er verscheen een korte glimlach op mijn gezicht toen ik Alice haar bezorgde stem hoorde. “Yeaah, I still don’t feel well” om het extra geloofwaardig te maken hoestte ik enkele keren. De jongens keken me vragend aan en ik schudde kort mijn hoofd. “yes, of course I’ll let you know when I’m better! Yes, okay…uhu! Bye Alice” ik hoestte opnieuw enkele keren vlak voor ze aflegde. “Who wants coffee? I’m going to get some coffee” ik klapte kort in mijn handen en grinnikte. “I’ll have a cappuccino” “For me an espresso!” de bestellingen kwamen van alle kanten en ik deed mijn best om alles te onthouden. “Al right, I’ll be back in a few minutes” ik gooide mijn tas over een schouder en liep met vrolijke passen het straatje uit. De sfeer leek nu toch al iets beter als daarnet. Er was een kleine koffieshop niet zo ver van waar de jongens waren, hopelijk waren er niet te veel klanten, dus zou ik waarschijnlijk snel terug zijn. Met haastige passen stak ik de straat over. Ik duwde de deur van de koffieshop open en liep naar binnen. Er stond maar een iemand voor mij maar nog geen twee minuten later was het al mijn beurt. Ik plaatste snel mijn bestelling en tokkelde met mijn vingers op de leuning. Ik draaide me kort om en mijn adem stokte toen ik de krullen van Harry herkende. Hij stond aan de overkant van de straat met enkele andere jongens. “Hello?” ik schrok van de stem achter me en draaide me haastig terug om. “Sorry” ik pakte het zakje met alle koffiebekers in aan en legde het gepaste geld snel in de hand van de verkoopster. Ik draaide me opnieuw om maar Harry leek er niet meer te staan. Toen ik buiten stond keek ik voor alle veiligheid nog eens om me heen maar toen ik hem niet zag liep ik met een gerust gevoel verder. Toch kon ik het niet laten om af en toe eens om me heen te kijken. Zonder het zelf goed te beseffen ging ik toch sneller lopen. Opeens werd ik in een kleine zijstraat getrokken. Ik wilde beginnen gillen maar de hand die op mijn mond was gedrukt dempte het geluid. Mijn hart sloeg enkele tellen over en in een vlotte beweging werd ik hardhandig tegen een muur aangeduwd. Mijn ademhaling versnelde toen ik recht in de felgroene ogen van Harry keek. Een vlaag van paniek overviel me en krampachtig probeerde ik me los te wrikken. “Hello babe, remember me?” hij grijnsde even kort en liet een hand langs mijn wang glijden. Jammer genoeg hield hij zijn andere hand nog steeds op mijn mond, anders had ik al lang de hele buurt bij een gegild. “Such a shame. We could use a girl like you in the sharks. Are you sure about staying with that…pathetic little group?” zo zelfzeker mogelijk knikte. Mijn ogen spuwde vuur maar Harry leek niet onder de indruk. Hij boog zich naar me toe en keek me met een vuile glimlach aan. “I always get what I want…you’ll see” hij drukte zachtjes een kusje op mijn slaap en er ging een rilling over mijn rug. Een onaangename rilling. Zijn greep verslapte en hij gaf mij een korte duw als teken dat ik kon gaan. Ik had geen idee hoe ik terug bij Zayn en de andere jongens was geraakt maar op miraculeuze wijze was ik er dan toch geraakt. De uitdrukking op mijn gezicht sprak blijkbaar boekdelen, de jongens keken me bezorgd aan? “Are you okay babe?” Zayn fronste zijn wenkbrauwen. “Uuh…” ik keek hen een voor een aan en herstelde me meteen “of course I’m al right” ik forceerde een glimlach en om de aandacht van mij weg te leiden begon ik de koffies uit te delen. “Who ordered the Espresso?” Niall stak kort zijn hand op en haastig duwde ik de beker in zijn handen waardoor ik de koffie bijna over hem morste. “Sorry…” ik ontweek Niall zijn vragende blik en ging daarna tussen hem en Zayn zitten om van mijn eigen koffie enkele slokjes te nemen. Nog steeds had ik mijn blik naar de grond gericht. Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen maar helaas trilde mijn handen waardoor de koffie uit mijn handen schoot. “Amelia, what happend? Don’t lie…” Zayn keek me met een smekende blik aan en ik voelde tranen in mijn ogen prikken. Ik staarde nog steeds naar de grond en weigerde om op te kijken. “I’m…fine” mijn stem trilde en ik wriemelde ongemakkelijk met mijn vingers. Zayn duwde mijn hoofd zachtjes omhoog en keek me bezorgd aan. “Babe?”