Chapter seven

Het is mijn tweede dag hier en ik heb nu al huisarrest. Lekker begin Caitlin. Nadat mijn moeder me naar binnen heeft gehaald heeft ze me gelijk huisarrest geven en moest ik haar ook nog uitleggen wat ik op het dak deed. Na de uitleg moest ik gelijk naar bed toe, waar ik nu ben dus. 'Oeps..,' zeg ik in mezelf. Ik loop naar mijn raam toe en probeer hem open te maken. 'KIdding me,' zeg ik. Het raam zit op slot en ik heb Hunter's vest op het dak laten liggen. Dat gaat hij vast niet leuk vinden. Dat zie ik morgen dan maar weer.

De volgende dag word ik wakker gemaakt door mijn wekker die om zeven uur afgaat. Slaperig loop ik de trap af naar beneden en zie dat mijn ouders al aan het ontbijt zitten. 'Goeie morgen,' zeg ik. Ik ga bij hun aan tafel zitten en nadat ik een broodje heb gegeten besluit ik maar om me aan te gaan kleden.
Als ik weer boven ben kijk ik uit het raam, maar zie het vest nergens liggen. Ik hoop dat hij het niet erg vindt, ik zal wel een nieuwe voor hem kopen. Als ik me heb aangekleed ga ik maar weer naar beneden en zie dat het al tijd is om te gaan. Ik geef mijn ouder een kus en ga opweg naar school. 'Hey.' Ik schrik als ik zijn stem naast me hoor. 'Hey,' zeg ik terug. 'Je bent trouwens iets vergeten gisteravond,' zegt hij en pakt het vest van Hunter uit zijn tas. Ik gil hast van blijdschap. 'Dankje, ik dacht echt dat ik hem kwijt was.' 'Heb je trouwens nog straf gekregen gister?,' vraagt hij even later. Ik knik. '2 weken huisarrest,' zeg ik treurig. 'Moet ik je gezelschap komen houden?,' vraagt hij. 'Ik denk niet dat dat mag.' Hij denkt even na. 'Dan kom ik toch gewoon door het raam.' Ik schrik van wat hij zegt. 'Dat lijkt me niet zo'n slim plan, als ik niet nog meer straf wil krijgen tenminste.' Ik zie dat we al bij school aangekomen zijn en dat het groepje pestkoppen er nog niet staat. We lopen samen naar binnen en als Joel uit het zicht is doe ik Hunter's vest weer aan. Ik loop naar mijn kluisje en zie dat hij ook al bij zijn kluisje staat. 'Hey,' zeg ik als ik naast hem ga staan. 'Hey,' zegt hij en kijkt verbaasd naat het vest. 'Je hebt hem nog steeds aan?,' vraagt hij. Ik knik en maak maak mijn kluisje open. 'Wil je hem terug?,' vraag ik aan hem. Hij maakt met zijn mond de mooiste halve glimlach die ik ooit heb gezien. 'Hij staat je leuk, dus hou maar aan hoor,' zegt hij dan uiteindelijk. Ik lach. 'Dankje,' zeg ik. Als we onze boeken uit onze kluisjes hebben gehaald, gaan we opweg naar onze eerste les. Aangekomen bij het engelslokaal, zie ik Rick en Mike bij de deur wachten. Ik verberg mezelf een beetje achter Hunter die naast me loopt. 'Zijn dat ze, die die slushie naar je gegooit hebben?,' fluistert hij. Ik knik zo onopvallend mogelijk. Als ik even langs Hunter's rug kijk, zie ik dat Mike Rick aanstoot en naar me wijst. 'Ze hebben je gezien,' zegt Hunter tegen me. 'Goh, je meent het,' zeg ik sarcastisch. 'Hee, ik ben wel je schild,' zegt hij nu ook wat geïrriteerder. 'Lekker goed schild ben je dan,' zeg ik. Inwwns voel ik 2 sterke handen me bij mijn armen pakken en trekken me achter Hunter vandaan. Ik kijk omhoog, recht in het gezicht van Rick. 'Hey,' zegt hij. 'Hunter help me,' zeg ik maar hij blijft gewoon staan waar hij staat. Rick trekt me mee naar een stille gang. De enige die me nu nog zou kunnen redden zie ik nooit rond lopen in school. 'Wat ga je met me doen?,' vraag ik bang. Hij reageert niet, maar inplaats daarvan trekt hij me mee een kast in. Hij gaat tegenover me staan. Het is donker in de kast maar toch kan ik alles precies zien. Hij zet een stap naar voren zodat hij zo'n beetje tegen me aan staat. Hij buigt naar voren en drukt zijn lippen op de mijne. Verstijft van schrik en haat blijf ik staan. Ik duw hem van me af, maak de deur open en ren de gang op, naar de enige plek waar ik nu veilig ben; de meisjeswc. Ik ren door de gang met een waas voor mijn ogen. Rick heeft zo net meer eerste kus van me afgepakt. Ik krijg tranen in mijn ogen bij die gedachte. Mijn eerste kus had Hunter moeten zijn. Ik ren en merk na een paar seconden dat ik op de grond lig. 'Caitlin?,' hoor ik een vaag bekende stem zeggen. Ik probeer de waas voor mijn ogen weg te halen en zie dan wie er mijn naam zei. 'Joel?,' vraag ik. 'Wat is er gebeurt?,' vragen we tegelijkertijd. Hij begint te lachen, maar ik kan het niet. Als hij merkt dat ik niks terug zeg begint hij. 'Je rende door de gang en toen botsten we tegen elkaar op. Maar wat is er met je gebeurt? Je ziet zo wit als een lijk,' zegt hij. De tranen springen al weer in mijn ogen als ik eraan denk. Ik bijt op mijn lip om niet in tranen uit te barsten. 'Misschien is het slim als je je maar ziek meld en naar huis gaat,' zegt hij en helpt me opstaan. Ik schut mijn hoofd. 'Ik wil niet alleen zijn,' zeg ik. 'Ik ga wel met je mee,' zegt hij geruststellend. Ik knik en bedenk me dan pas dat ik eigenlijk huisarest heb. Nouja, dat zie ik zo dan wel weer.