Never grow up - Part 5

Vermoeid loopt Taylor over de straat. Het is een lange dag geweest: ze heeft haar kamer ingericht, huisgenoten ontmoet, Harry kwam langs en ze heeft heerlijk gitaar gespeeld met Ed. Ze ging pas om 9 uur 's avonds het park uit... Ik heb eigenlijk best wel trek, denkt ze bij zichzelf. Ze gaat terug naar het café waar ze Taylor L heeft ontmoet. Niet omdat ze Taylor graag terug wil zien, maar ze vond de koffie erg lekker. Bij de gedachte aan Taylor L bloost ze wel een beetje. Het was ook zo beschamend!!!

Als Taylor de koffie besteld komt Taylor L al de winkel binnen lopen. "Ik ben er weer. Heb ff nieuwe koffiebonen gekocht." Hij glimlacht naar Taylor als hij haar ziet. "Hey, leuk om je weer te zien." "Ja, vind ik ook," antwoordt ze zacht. Ongemakkelijk gaat ze aan een plukje haar zitten. Moet hij achter mijn oor of ervoor? "We zouden echt een bijnaam voor je moeten bedenken. Wat dacht je van koffiemeisje?" Hij laat zijn stralende, witte glimlach weer zien. Taylor lacht voorzichtig terug. Eigenlijk wilt ze helemaal geen bijnaam... "Waarom bedenken we er niet één voor jou?" Taylor en Taylor L staren allebei glimlachend naar de grond voor een moment. Ze bedenken allebei een goede bijnaam voor elkaar. "Ik vind weerwolfje wel een leuke bijnaam voor je. Je lijkt wel een beetje op een weerwolf." Taylor L de weerwolf grinnikt. "Ja oké, die vind ik leuk. Noem mij maar TayTay de wolf." "Zal ik doen." Taylor neemt de warme koffie aan van degene achter de kassa. "Ik ga." Om een of andere reden rent Taylor bijna de winkel uit. Waarom wordt ze nou zo druk in zijn bijzijn? En zijn glimlach... zucht.

Pas om 11 uur 's avonds komt ze weer haar kamer in. Haar huisgenoten zijn allemaal aan het slapen. Hun standaard bedtijd is om half 11. Zuchtend ploft ze op de bank en ze pakt haar dagboek en een pen. Wat zal ze schrijven over vandaag? Ze gebruikt haar dagboek altijd als een soort song-book. Hieruit haalt ze haar inspiratie voor liedjes. Al snel begint ze met schrijven over haar nieuwe appartement in de grote stad.

Na een tijdje legt ze haar dagboek in haar nachtkastje. Haar hakken haalt ze onder haar bed vandaan en ze loopt er een paar rondjes op. "Ik mis je nu al Harry," fluistert ze zacht. "Ik mis je nu al mama, papa, Austin..." Ineens voelt ze hoe koud het eigenlijk is. Voorzichtig gaat ze in bed liggen en ze stopt zichzelf in zoals haar moeder dat altijd deed. Ze doet haar nachtlampje uit maar ze voelt zich dan nog eenzamer. Ze doet haar lampje opnieuw aan. Dit is beter... Waarom kon het niet allemaal hetzelfde blijven? Waarom moeten dingen veranderen? Waarom is het niet meer zo simpel? It could stay this simple...