Chapter 2

'Heb je gedroomd?' vraagt mijn moeder meteen als ik beneden kom. Ik knik. 'Hoezo?' Ze staat op en opent de gordijnen. 'Het heeft geonweerd vannacht. Daarnaast trilde het hele huis weer en ik heb je horen schreeuwen.' Ik ga langzaam zitten op de keukenstoel die er nog wat eenzaam bij staat. 'Ik wist niet dat het zo erg was.' Zeg ik en neem een hap van een boterham die ik in een paar seconden besmeerd heb met duo penotti. 'Waar heb je over gedroomd?' Ik denk diep na. 'Papa.' Meteen is het stil in het huis. Een pijnlijk onderwerp is dit, iets waar we eigenlijk beide nooit over praten, maar wel last van hebben. Dat blijkt maar weer uit mijn nachtmerrie van gisteravond. Hoe graag ik mijn droom met mijn moeder zou willen delen, doe ik het toch niet. Ik weet dat het horen van mijn dromen haar alleen maar verdrietiger maakt en de kans is dan groot dat er iets kapot gaat in dit huis. Dat is een van de dingen die bij onze gave hoort. Dingen bewegen, emoties aanvoelen en veranderen van het weer horen daar ook bij. Zo zijn er een aantal dingen die we zouden kunnen doen, maar mijn moeder heeft het me ten strengste verboden. In ieder geval mag het niet in het openbaar.
'Kom ik breng je naar school. Heb je kleding voor je auditie?' Ik schud mijn hoofd. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin in die auditie. 'Kom op, misschien vinden ze je wel heel goed.' Mijn moeder loopt al naar boven om mijn kledingkast te openen en me zo wat kleding in mijn handen te drukken. Ik volg haar naar boven en zoals ik al dacht drukt ze me iets in mijn handen. Het is een kort broekje en een strak shirt. Geen slechte keuze voor mijn moeder. 'Dank je.' Zeg ik en we lopen beide weer naar beneden. 'Wat kan er nou mis gaan?' Ik haal mijn schouders op. 'Het is gewoon... Ik wou hier iets anders doen dan alleen cheerleaden en make-up checken.' Mijn moeder knikt. 'Als je het niks vindt, stop je er toch gewoon mee?' En ze legt een hand op mijn schouder. Ik glimlach en knik. 'Laten we gaan.'
'1-2-3-4! 5-6-7-8!' Als ik had moeten bijhouden hoeveel keer Britney nu al tot 8 geteld heeft, zou ik zo rond de 100 zitten, denk ik. Talloze meisjes hebben het dansje wat ze moesten instuderen uitgevoerd, maar blijkbaar was niemand goed genoeg. Te traag, te snel, te houterig, te ruig, te klein, te lang, te lelijk en zelfs te dik. Hoe kon ik nu nog aan hun eisen voldoen? 'Goed Alice. Nu ben jij.' Ik kijk haar een beetje bang aan. 'Toe maar, we bijten niet hoor.' Grapt ze. Heel ironisch vind ik het anders niet, want hoe ze de andere meisjes zonet heeft afgekraakt, schat ik zo dat ze tot vrijwel alles in staat is. Ik sjok naar het midden van de zaal en wacht tot me verteld word wat er gaat gebeuren. 'Goed, doe maar wat je hebt kunnen onthouden van de meisjes.' en ze wenkt Courtney om de muziek aan te zetten. Opnieuw telt Britney tot 8, alleen dit keer iets vrolijker. Net alsof ze hoopt op iets ongelooflijk moois. Zelf vind ik het alles behalve goed wat ik doe. Mijn bewegingen zijn wat stroef en en op sommige delen ook onafgemaakt. Als uit het niets de muziek stopt, kijk ik meteen naar het gezicht van Britney. Alleen zie ik haar gezicht niet omdat ze druk aan het overleggen is met Courtney en Staycey. Ongemakkelijk kijk ik om me heen en zie nog een groepje meisjes die aan het wachten zijn op hun beurt. De zenuwen lijken ook hun bereikt te hebben, want de spanning is overduidelijk van hun gezichten te lezen. Net als ik dragen zij ook een kort broekje met een strak shirt. Een goede keus heeft mijn moeder dan wel gemaakt. 'Alice?' Ik word verbroken uit mijn gedachten. 'Je zit erbij!' En Britney rent vrolijk op me af om me te knuffelen. Dat wordt dus wel cheerleaden en make-up checken dit jaar. 'Dankje.' Zeg ik en tover een glimlach op mijn gezicht om mijn dankbaarheid te tonen. Nu hoor ik er dus officieel bij.
Wanneer ik naar buiten loop, word ik weer onderschept door Aron. 'En?' Ik glimlach. 'Ik zit er bij.' Hij glimlacht nu ook. 'Zei ik toch.' Zijn donkerbruine ogen lijken ineens erg donker. Als ik merk dat ik te lang naar zijn gezicht staar, kijk ik weg. 'Is er iets?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik eh moet gaan.' Maar als ik mijn mobiel voel trillen in mijn broekzak vrees ik het ergste. Nog voor ik bij hem wegloop, open ik het berichtje. 'Hoi Alice, ik moet overwerken, sorry. Kun je de bus nemen? kus mama' Ik zucht. 'Wat is er?' Ineens schrik ik van de aanwezigheid van Aron. 'Ooh eh het is niets. Mijn moeder kan me niet halen.' Hij knikt begripvol. 'Nu moet je met de bus of niet?' Ik knik en kijk naar de grond. De bus is niet echt mijn favoriete manier om naar huis te reizen. 'Wacht. Ik wil je best naar huis brengen, als je wilt?' Aron kijkt me aan met zijn donkerbruine ogen. 'Dat zou heel aardig zijn Aron, maar dat kan ik niet van je vragen.' Zeg ik doelend op Britney. Die zal er waarschijnlijk niet heel blij mee zijn en anders praat Courtney haar wel wat aan, vrees ik. 'Ach kom op, het is niets. Ik bied het aan.' Ik kijk hem twijfelend aan. 'Aah, het is Britney of niet?' Vraagt hij alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik ben eerlijk gezegd verbaasd dat hij mijn gedachtengang nu al kent, daar doe je normaal gesproken wel even langer over. 'Ik weet zeker dat ze het niet erg vindt.' 'Weet je het zeker?' Hij knikt. 'Oké, maar als ik problemen krijg, moet jij het oplossen.' Hij grinnikt. 'Deal.' En hij loopt voor me aan naar de parkeerplaats. Waar ik eigenlijk ook een dure sportwagen verwacht, word ik verrast. Aron rijdt geen sportwagen, nee hij rijdt een gewone simpele auto. 'Die had ik niet verwacht.' Aron lacht. 'Ja ik mag dan wel de sterspeler zijn, maar ik zwem niet in het geld hoor.' Ik grinnik. 'Ik veroordeel je niet hoor. Ten slotte word ik gebracht door mijn moeder.' Hij lacht weer en opent zijn auto.