Elisabeth Morgen.

Verslagen keek ik naar mijn handen die op mijn schoot lagen terwijl ik wachtte tot er iemand iets zou zeggen, maar de stilte bleef heersen tussen ons allemaal. Het enigste wat ik voelde was Harry die zijn hand onder mijn kin legde en er zo voor zorgde dat ik terug naar hem opkeek. Zijn ogen keken me droevig aan, maar op één of andere manier kon ik nog altijd de liefde zien die hij een uur geleden me bekend had.
Vechtend tegen de drang om te schreeuwen van wanhoop keek ik op naar de rest van de groep die wezenloos voor zich uit staarden. Aan hun houding kon ik direct afleiden dat ze het opgaven. Voor hen was het gedaan en zouden we bijna een halfjaar zonder elkaar moeten werken.
Hoofdschuddend kroop ik van Harry’s schoot en kroop gelijk naar het voeteinde van mijn bed waar ik met veel moeite mijn benen op de grond kon krijgen.
“Liz?” hoorde ik Harry direct vragen, maar ik negeerde hem gewoon. Ik kon de blik van de rest op mij voelen toen ik al mijn draadjes uit mijn arm trok voordat ik voorzichtig ging recht staan, maar toen ik nog maar één stap had gezet met mijn pijnlijk been zakte ik er weer doorheen.
“Lizzie!” Voor ik het wist voelde ik verschillende handen die me recht wilde trekken, maar in de plaats begon ik ze gewelddadig van me af te slaan. Pas toen ik voelde hoe ik mijn schouder verkeerd bewoog begon ik te schreeuwen.
“Laat me gerust! Ik kan voor mezelf zorgen!” En met deze woorden stond ik weer recht en hopte in mijn eentje de kamer uit. Ik wist dat ze me waarschijnlijk mij met grote ogen aankeek voordat Harry achter me aan gehuppeld kwam.
“Liz, wat ga je doen?” vroeg hij direct toen hij me had ingehaald. Vechtend tegen de pijn die door heel mijn lichaam voelbaar was hield ik me vast aan de rand van de muur voordat ik me richtte op Harry’s bezorgde blik.
“Ik ga met Simon praten.” Antwoordde ik kort verder hinkelde, recht naar Cowells kantoor.
“Je kunt toch niet zomaar binnen vallen bij de baas?” Ik kon duidelijk paniek horen in Harry’s stem maar ik was veel te koppig om ook maar te stoppen met te hinkelen. Het was gewoon belachelijk dat hij ons wilde schrappen vanwege dat we om elkaar gaven.
“Wel, voor alles is een eerste keer. “ En met die woorden opende ik met veel geweld de deur van het kantoor. Direct keek Simon me geschrokken aan voordat er een diepe frons verscheen op zijn voorhoofd.
“Elisabeth? Wat doe jij hier? Jij hoort in je bed.” Zuchtend liet ik me in één van de stoelen vallen en voor ik het wist stond Harry bezorgd achter me. Ik kon voelen dat mijn wonde aan mijn schouder terug was open gegaan, maar op dit moment was dat niet belangrijk.
“Denkt u nu echt dat ik mijn bed ga blijven liggen als jij me verbiedt om samen te zijn met de jongen waar ik van hou om me vervolgens te schorsen?! Bent u dan nooit verliefd geweest?!” riep ik direct uit en schoot bijna kwaad uit mijn stoel, maar werd gelukkig tegengehouden door Harry die angstig naar Simon keek. Dit kon oftewel goed eindigen oftewel was dit het einde van mijn carrière.
“Elisabeth, ga alsjeblieft terug naar je kamer. Je bent aan het bloeden.”
“Nee! Ik ga hier pas weg als je nadenkt over wat je van ons vraagt! Wie ben jij om ons te verbieden om een relatie te hebben op de werkvloer? Oké, misschien dat we dan meer op elkaar gefocust zijn, maar hierdoor kennen we elkaar wel door en door. Wilt u echt uw beste team uit elkaar trekken voor die stomme regel?! Want als je echt zo denkt verlaat ik vandaag deze hele organisatie voor goed.” Achter me kon ik horen hoe Harry naar adem snakte door mijn plotse woorden voordat hij naar Simon keek die me doordacht aanstaarde.
“Jij zou echt je job willen opgeven voor dit alles?” vroeg hij door. Vastberaden knikte ik voordat ik mijn lippen op elkaar perste toen er een pijnlijke steek door mijn schouder schoot om niet te beginnen schreeuwen.
“Je hebt wel lef om zomaar hier binnen te vallen.” Begon Simon en net op dat moment schoot er een tweede steek door mijn arm waardoor ik zacht kreunde van de pijn, met als gevolg dat Harry bezorgd voor me op zijn knieën kwam zitten en Simon vanachter zijn bureau kwam om te zien of alles wel oké was.
“Je moet echt terug naar je bed, Elisabeth. Heel je verband is al vuurrood.” Stelde Simon direct voor, maar koppig schudde ik mijn hoofd.
“Niet voordat je inziet hoe fout je besluit wel niet is.” Een tweede kreun die meer op een schreeuw klonk verliet mijn lippen toen de pijn bijna ondragelijk werd.
“Goed! Ik neem alles terug, maar alsjeblieft Elisabeth. Ga terug!” riep Simon wanhopig uit en gebaarde naar Harry dat hij me direct terug moest brengen. Met gemak nam hij me stevig vast in zijn armen en liep met zijn gewonde been zo snel hij kon terug naar de kamer waar iedereen ons met grote ogen aankeek.