Hoofdstuk 132

Aiden
Als ik weer een beetje ben afgekoeld zwem ik weer naar boven en klim op de kant. Hijgend ga ik in het gras liggen en kijk naar de sterrenhemel die ondertussen zichtbaar is geworden.
Wanneer ik goed luister naar de geluiden om me heen hoor ik ineens lichte voetstappen. Ik ga rechtop zitten en hoor ze langzaam dichterbij komen. Dan zie ik een donkere schaduw op me af komen en besef dat het Yuna is. Woede begint weer in me te koken en ik ga staan.
‘Aiden ben jij dat?’ klinkt haar stem voorzichtig in het donker.
‘Ga weg!’ grom ik en zet een stap naar voren.
‘Aiden alsjeblieft, luister naar me’ zegt ze een beetje bang.
‘Nee, ik wil dat je weg gaat!’ grom ik en draai me om.
‘Kom gewoon terug. Rowan is weg’ zegt ze een beetje hopeloos.
‘Je snapt het niet! Zou jij het leuk vinden als ze dit deden bij Xena!’ schreeuw ik naar haar.
Geschrokken zet ze een paar stappen terug waardoor er weer een aantal meter tussen ons is. Hijgend en kwaad kijk ik haar aan. Ik moet mezelf in bedwang zien te houden want anders ben ik bang haar ook aan te vallen en dat wil ik niet.
‘Waarom Naur?’ hijg ik.
‘Omdat Naur sterk genoeg is. Hij overleefd het wel’ fluistert Yuna en staart naar de grond.
‘Dat is alles?’ kwaad loop ik heen en weer en weet niet meer wat ik moet doen.
‘Ik ben bang van wel’ zegt ze en probeert er het beste van te maken.
‘Dus het maak jullie niet uit of hij pijn lijd! Of dat er gif in zijn lijf kan komen door die vampier!’ schreeuw ik tegen Yuna en sta nu vlak voor haar neus.
Haar ijsblauwe ogen kijken me bang aan en haar hart gaat steeds sneller kloppen. Haar handen trillen van angst en ik heb haar weer bang gemaakt.
‘Het spijt me’ zegt ze en draait zich om.
‘Yuna alsjeblieft!’ maar ze rent al weg het bos verder in.
Kwaad sla ik tegen een boom en die begint te kraken. Ik laat me verslagen op de grond vallen en sluit mijn ogen. Misschien is het beter om gewoon even te gaan slapen.

De volgende morgen ben ik nog net zo boos als die avond er voor en heb nauwelijks kunnen slapen. Kwaad sta ik weer op en sprint het bos uit. Nog voor de zon helemaal op is gekomen ben ik weer terug bij het huis van Ben en Jack. Zachtjes glip ik de stallen in en zie dat Naur nog leeft. Opgelucht haal ik adem en loop naar hem toe. Hij is al wakker maar begroet me toch een beetje boos. Net te laat duik ik weg voor zijn vlammen en hij zet mijn schouder in de brand. Boos kijk ik hem aan en maak het vuur uit. Er zit nu een kleine lelijke brandwond en snel met een beetje gif maak ik het weer dicht.
‘Die was terecht’ en ik stap naar binnen.
Snel bekijk ik hem van alle kanten en vind dan twee gaatjes in zijn nek. Een grom ontsnapt en ik sla tegen de deur aan. Midnight schrikt er van en hinnikt een keer boos. Ik laat Naur naar buiten en ga dan het huis in. De anderen kijken me aan maar ik besteed er geen tijd aan. Ik ga meteen naar boven en pak mijn spullen bij elkaar. Ik hang mijn pijlen en boog op mijn rug en hang er mijn zwaard nog bij. Mijn mes steek ik weer achter mijn riem en raap nog wat kleding bij elkaar.
‘Wat ga je doen?’ vraagt Yuna verbaast.
Ik draai me om en kijk haar met tranen in mijn ogen aan. Dan staan Ben en Jack ook ineens binnen. Ze kijken me doordringend aan maar mijn besluit staat vast. Ik moet hier weg.
‘Ik ga weg’ zeg ik kortaf en loop de gang op.
‘Waarom?’ en Jack staat ineens voor mijn neus.
‘Is dit vanwege Naur?’ vraagt Ben achter me.
‘Ja’ en ik loop de trap af de kamer door en dan naar buiten.
Naur staat al op me te wachten en snel klim ik op zijn rug. Ik wil hier niet langer blijven. Het word hier met de dag erger. Wat morgen? Een Weerwolf? Nee, dat dacht ik niet.
‘Niet weer gaan, ik ga met je mee!’ gilt Yuna en haalt haar draak.
‘Ik wil gewoon een plek hebben waar ik rust kan hebben. Niet iedere dag worden lastig gevallen door een gestoorde vampier. EN ik wil dat Naur met rust gelaten word!’ ik spoor Naur aan om te vertrekken.