Battle 6.0

Een lange tijd blijft het stil. Prumm's woorden spoken in m'n hoofd. Ik wil er zekerheid over.
'Dusss...' zeg ik zachtjes, bang dat mijn stem zal breken. 'ik word geschorst voor hoelang?'
Spijtig kijkt Prumm naar de pen in haar handen. Ze legt hem weg en kijkt me dan serieus aan. 'Vanaf het moment dat je dit kantoor uitloopt, ben je geen student meer op deze school. Ik moet je vragen te vertrekken uit het appartementencomplex van school. Je hebt drie dagen om te verhuizen.'
Opeens ben ik niet meer verbluft. Ik sta fel op.
'Dus ik word gewoon weggestuurd? Na alles wat ik hier heb gedaan? Ik zit midden in de battles. Ik kan mijn band niet zomaar achterlaten.'
'Had daar aan gedacht toen je Caroline sloeg terwijl het live werd uitgezonden op tv.' Haar woorden kaatsen gelijk terug. Het doet pijn, want ik weet dat het terecht is. Ik ben het verpest. 'Het spijt me, Demi. Maar dit zijn de regels.'
Ik zucht als overgave en loop het kantoor uit, waar Jake me aanstaart. Ik weet dat mijn blik hem genoeg zegt. Dus hij zegt niets en loopt met me mee. We lopen gelijk door naar mijn appartement, waar ik gelijk mijn tassen in pak. Ik neem aan dat Jake nu wel weet wat er is gezegd. Maar hij snapt het maar gedeeltelijk. 'Voor hoelang?' vraagt hij.
'Lang.' antwoord ik. Ik pak een stapel kleding uit mijn kast en stop die in mijn tas.
'Hoelang is lang?'
'Te lang.' Ik wil niet teveel woorden zeggen, bang dat mijn stem nu echt zal breken. Ik pak een nieuwe tas en stop daar de rest van mijn kleding in. En dan blijf ik stil staan. Ik kijk naar de druppel die zojuist op mijn hand is gevallen. Twee armen van Jake worden om me heen geslagen.
'Het komt goed. Ik zal ervoor zorgen.' sust hij. Hij draait me om, zodat ik hem aan kan kijken. 'Dat beloof ik.'
Dan laat ik alle tranen lopen. Ik sla mijn armen om zijn middel en trek hem tegen me aan. Troostend legt hij een hand op mijn hoofd en streelt hij mijn haar.
Zo blijven we een tijdje staan. Tot hij zachtjes lacht, waardoor ik hem een beetje verbaasd aankijk.
'Oh niets. Gewoon een gedachte.' zegt hij.
'Wat dacht je dan?' vraag ik toch nieuwsgierig. Hij lacht en kijkt weg.
'Gewoon. Jij. Ik. Wij. Dit voelt zo... zo normaal. Vertrouwd.' Dan kijkt hij me vol hoop aan. 'Toch?'
Ik vind het moeilijk om toe te geven, maar hij heeft wel gelijk. Maar ik weet dat hij het op een andere manier bedoelt. Ik kijk weg.
'Oh, kom op, Demi. Kun je het niet gewoon toegeven?' Hij laat me los en kijkt me vol ongeloof aan. 'Ik hou nog steeds van je. Ben je nou echt zo blind?'
'Nee.' mompel ik zacht.
'Nee wat?'
'Ik weet het.'
'Hij heeft je niets te bieden. Hij wil je niets geven. Dus laat hem gaan. Ik kan je zoveel meer geven. Ik wil je alles geven. Alles.' Hij pakt mijn hand vast en wacht op een antwoord. Maar die geef ik hem niet.
'Demi, ik heb lang genoeg gewacht. Ik heb je zelfs geholpen met hem. Hoewel ik hem met heel mijn hart haat. Je hebt geen idee hoeveel pijn dat deed.'
Ik kijk stom naar de grond met een lege blik. Geen emotie. Hij zucht en laat mijn hand los.
'Oke. Dan niet. Ik zal wel verdwijnen. En dan zullen we wel zien of je me zal missen.'
En met die woorden, verdwijnt hij uit mijn appartement.