17. Desired
Jenna stond aan het einde van de trap afwachtend om zich heen te kijken. Ze zag er bijna bang uit. Toen ze zag dat ik de schuifpui opende klaarde haar gezicht op. Snel veegde ik met mijn mouw de laatste tranen van mijn gezicht af en liep ik op haar af. Jenna zuchtte opgelucht, maar toen ze me aankeek gleed er een wantrouwige gloed over haar grijze ogen heen. "Is er iets?" Haar stem klonk niet al te vast en ze bleef me met die blik aankijken. Ik zuchtte.
"Nou... Buiten dat ik net mijn beste vriendin in een wolf heb zien veranderen, nog steeds niets begrijp van wat die Maddy bedoelde en ik geen idee heb met wie van deze idioten ik een kamer moet delen, is er niets aan de hand." Legde ik ongeduldig uit. Jenna verbleekte.
"Heb... Heb je haar zien veranderen?" Vroeg ze vol ongeloof en ergens ook begrip.
"Niet echt. Ze wilde niet dat ik het zou zien." Zei ik aarzelend. Jenna knikte. Ze pakte mijn pols vast en ik liet me met tegenzin meevoeren, de trap op. Ik had echt diepe antigevoelens ontwikkeld voor die trap. Ik zuchtte. Als het iets was waar ik niet van hield was het wel sporten. Bovendien was het levensgevaarlijk mij aan lichaamsbeweging te laten doen, want er raakte telkens minimaal drie mensen gewond, ikzelf meegerekend. Zeker als mijn hoofd zo vol zat als nu. Op weg naar boven, waar ik dus erg veel tijd had, nam ik mezelf voor dat ik voor vanavond alle losse touwtjes aan elkaar had geknoopt. Ik had niet echt vragen meer, maar er waren dingen die mijn hoofd bleven vullen, omdat ik van alles maar de kleine beetjes wist.
"Waar gaan we heen?" Vroeg ik aarzelend, eenmaal boven gekomen. Jenna antwoordde niet, wierp me enkel een veelbetekenende blik toe. Ik werd gek van de gedachte weer een geheim te ontdekken. Jenna opende de kamer die zij en Olivia samen deelden. Ze zette me op het bed van Olivia en ging zelf op het hare zitten. "Laat ik je vragen maar gewoon een voor een beantwoorden." Viel Jenna meteen ter zake, alsof ze mijn gedachte had kunnen lezen. Ik knikte. "Heeft Olivia al wat verteld?" Vroeg ze.
"Ja." Ik slikte. "Ja, ze heeft me verteld over het gevecht, over dat mijn moeder ze in de steek liet voor mij en ze toen verloren hebben. Maar ik snap nog steeds niet waarom ze nou ze belangrijk waren... En waarom ze nu niet meer veranderen." Jenna knikte nadenkend en peuterde aan de touwtjes van haar strakke T-shirt. Het duurde enkele seconde voordat ze op de juiste woorden kwam en begon te praten en in die stilte pulkte ik aan Olivia's dekbed. Ik vroeg me af hoe het nu met haar zou gaan...
"Oke, wat ik nu ga vertellen is misschien nogal vreemd. We hebben niet echt de tijd genomen om je in te leiden merk ik..." Trok haar voorhoofd in een frons.
Ik lachte, zonder ook maar iets grappig te vinden. "Denk je dat ik ergens nog van opkijk?" Jenna glimlachte naar me terug. Ze haalde adem en begon weer.
"Je oma en je moeder waren de enige levende nog in je familie. Daarvoor zijn er ook wolven geweest. Je hebt een erg sterke bloedlijn en steeds wanneer er een nieuwe generatie Gold's komt, worden ze steeds uitgekozen. Het was dan ook niet zo'n verrassing dat jij weer verkozen werd."
"Wacht..." Onderbrak ik haar verhaal, "Verkozen?"
"O ja, dat hebben we je dus niet verteld." Jenna zuchtte. "Wanneer de roedel ziet dat je beschikt over de bepaalde fysieke kracht die ze wel eens kunnen gebruiken, dienen ze je hen gif toe, waarvan je ziek wordt en je jezelf hierheen zal brengen. Over een paar dagen wordt je weer terug naar huis gestuurd om je spullen te pakken en je beheersing op de proef te stellen." Toen Jenna zweeg schoten er een heleboel emotie's te gelijkertijd door me heen. Ten eerste proestte ik het uit van het lachen. "Fysieke kracht! Nou, dat is inderdaad een verrassing dan. Het is zelfs gevaarlijk om mij te laten traplopen." Toen ik uitgelachen was, viel er een akelige stilte, waarin Jenna me serieus aankeek. "Kathy, je bent in staat meer te doen dan je zelf denkt." Zei ze zacht en oprecht tegen me. Nog een kleine lach ontsnapte mijn lippen en ik schudde glimlachend mijn hoofd. "En jullie hebben een verkeerd beeld van mij." Grinnikte ik. Weer viel het stil, waarin ik besefte wat ik had gezegd. "Sorry ik..." Ik wist niet hoe ik mijn excuses moest aanbieden of wat me bezielde dus brak ik mijn zin maar weer af. Ik herdacht Jenna's woorden die hadden uitgelegd wat het proces van 'verkiezen' betekende. Plotseling kroop er een koude rilling over mijn ruggengraat. "Zei je nou net dat... Betekend dat dat jullie me constant in de gaten hebben gehouden? En wanneer is dat gif dan...?"
"Rustig Kathy, helemaal niemand heeft je in de gaten gehouden. Er is veel onrust geweest over of je nu wel verkozen zou worden of niet. Iedereen wist wie je was, al bij je geboorte. Je kunt pas vanaf je vijftiende verkozen worden, anders bestaat de kans dat je veranderingen niet overleeft. Ze hebben het gif toegediend toen Olivia hierheen kwam, waarschijnlijk in je slaap." Ik kalmeerde een beetje en knikte langzaam. "Maar, waar was ik... O ja, de verandering... Je oma verandert niet meer omdat ze al in de zestig is. Wanneer een wolf over de zestig is, escaleert de gifsopbouw in het lichaam en verander je niet meer." Ik kon niets anders dan alleen maar knikken. Maar dit wist ik allemaal al, het belangrijkste en wat ik me het meeste afvroeg bleef het verhaal over mijn moeder. "En... mijn moeder?"
"Dat... ligt wat ingewikkelder..." Ik knapte van nieuwsgierigheid en hield mijn adem gespannen en afwachtend in. "Tijdens de bevalling was het wel bijna zeker dat jij en je moeder beide zouden sterven, omdat haar adrenalinegehalte erg hoog was en de bevalling nog lang niet afgelopen. Je moeder stond erop dat ze valeriaan zou kunnen slikken en dat het dan allemaal goed zou komen, maar het was al een wonder dat ze niet veranderd was. Valeriaan zou niet werken." Jenna stopte voor een adempauze. Ze had alles zo snel verteld dat ik het nauwelijks had kunnen verstaan, maar ik hing nog steeds aan haar lippen. "Wat gebeurde er toen?" Vroeg ik haar gulzig. Jenna begon weer te praten.
"Maar ze was koppig en deed het toch. Ze zag in dat het niet werkte, maar bleef doorgaan met slikken. Je weet dat je van alle pillen een overdosis kunt nemen. Normaal gesproken doe je gemiddeld een maand met een potje, maar je moeder deed er een kwartier mee. Ze hebben je weten te redden en je bent direct naar je vader gebracht, die overigens geen wolf was. Dat was wel zo'n beetje het hele verhaal." Jenna zweeg en maakte de stilte voelen als een anker. Ik knipperde met mijn ogen. Ik had tijd nodig dit te verwerken. Eigenlijk hadden mijn ouders me nooit het verhaal achter mijn geboorte verteld. Eigenlijk hadden ze me nooit iets verteld. Het drong tot me door. "En... door die overdosis stopte de verandering...?"
"Precies." Zei Jenna. Ik dacht even na en fronste toen mijn wenkbrauwen.
"Maar waarom doet dat niet iedereen dat?" Jenna keek me doordringend aan.
"Je moet dat nou niet geen proberen. Er is een kans van achtennegentig procent dat je het niet overleeft. En je moeder was een Alfa. Ze was sowieso sterker, maar dat zegt nog niets. Ik denk persoonlijk dat het een wonder is." Jenna glimlachte. "Je moeder wil niet meer aan die tijden denken. Daarom stopt ze al haar energie en gedachten in haar werk en doet je vader hetzelfde..." Ze zweeg abrupt en draaide haar hoofd ongemakkelijk de andere kant op. Ik wist waarom ze niet verder wilde vertellen. Ze wilde me niet de indruk geven dat iedereen hier over me stond te praten en dat ze daarom alles wist, wat dus absoluut wel de waarheid was. "Het spijt me..."
"Het hoeft jou niet te spijten dat Maddy haar mond niet dicht kan houden." Onderbrak ik Jenna. "Dus kunnen we nu alsjeblieft snel naar beneden gaan zodat je me kunt voorstellen aan mijn kamergenoot en ik niet tegen haar gezicht aan hoef te kijken." Ik was doodop. Het enige waar ik nog maar aan kon denken was slapen. Mezelf laten verdrinken in dons zodat ik alle informatie van vandaag zou kunnen verwerken. Jenna zweeg schuldbewust. Wat was er nu weer aan de hand? Vragend en gefrustreerd gelijktijdig keek ik haar aan. "Over dat..." Begon ze. "Eigenlijk heb je geen kamergenoot. Nog niet." Ze had haar lip bijna kapot gebeten. "Laat me raden, iedereen was bang voor me omdat ze denken dat ik psychotisch ben en ze kom vermoorden in hen slaap?" Jenna knikte afwezig. "Zoiets ja..." Ik zuchtte diep en liet me op het bed achterover vallen, wat niet zo slim was aangezien ik ook nog moeite zou moeten doen om op te staan. Jenna stond op en kwam ook op Olivia's bed zitten. "Maar we moeten wel naar benden. Je zult vast omkomen van de honger." Glimlachte ze. Ik zuchtte een tweede keer en knikte met tegenzin. "Komt dat even mooi uit, het is precies zes uur." Ze pakte mijn hand en sleurde me weer mee naar beneden.
Reageer (1)
Verder schrijven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
1 decennium geleden