92.

Elena Johnson

Gisteren hadden we Nate mee naar huis mogen nemen, maar we moesten terugkomen zodra er ook maar een enkel spoor was dat zou kunnen leiden naar hersenvliesontsteking. Ik zat op de bank onder een dekentjes met een kop warme thee, terwijl Louis Nate in bed legde. 'Hij slaapt,' deelde Louis me mee toen hij de woonkamer weer in kwam lopen en naast me plaats nam op de bank. 'Elena?' 'Mmm,' antwoordde ik terwijl ik mijn hoofd tegen zijn gespierde, warme borst aan nestelde. 'Zou je een liedje voor ons willen schrijven, voor op ons nieuwe album?' vroeg Louis me. Ik draaide mijn hoofd omhoog zodat ik hem aan kon kijken. 'Ik weet niet of ik dat kan, maar ik wil het wel proberen,' zei ik. Dit leverde me een kus op mijn lippen op. In stilte keken we naar de televisie, genietend van elkaars aanwezigheid.
'Misschien moeten we maar eens aan onze bruiloft gaan denken, dingen gaan regelen en zo,' verbrak Louis de stilte. Ik haalde mijn schouders op. 'Dat duur nog meer dan een half jaar,' zei ik. 'Dat komt sneller dan je denkt hoor,' vertelde Louis me. Ik duwde mezelf overeind zodat ik naast hem zat en hem aan kon kijken. 'Waar wil je dan trouwen?' vroeg ik hem. Nu haalde Louis zijn schouders op. 'Zolang jij maar ja zegt, maar het me niet uit waar ik ben, babe.' Ik glimlachte. 'Ik wil in Engeland trouwen,' deelde ik hem mee. Nu Louis meer dan genoeg geld had, had ik mijn eisen toch iets omhoog geschroefd. 'Ik wil trouwen in een prachtig kasteel met een tuin vol bloemen.' 'Dan doe we dat,' zei Louis simpel. Ik glimlachte en drukte een kus op zijn wang. 'Ik hou van je,' mompelde ik terwijl ik mijn hoofd weer tevreden op zijn borst legde. Hij begon met zijn vingers met mijn haren te spelen. 'Je hoeft niks te regelen, alleen je jurk. De rest regel ik met de jongens. Je krijgt de perfecte bruiloft.' Louis plantte een kus op mijn haren en ik sloot mijn ogen even. Waar had ik deze man aan verdiend? Hij leek af en toe wel perfect, terwijl mijn ouders me van kleins af aan hadden verteld dat er geen perfecte mannen bestaan. Nou, pap, mam, Louis komt wel akelig dicht in de buurt van een perfecte jongen.
'Wil je een tweede kind?' vroeg ik toen aan Louis. Hij was even stil. 'Ja, maar nu nog niet. Ik ben net bekomen van de schrik van Nate. Begrijp me niet verkeerd, ik hou echt ontzettend veel van hem, maar ik had toch wel gewild dat hij iets later geboren zou zijn.' Ik knikte ten teken dat ik het begreep. 'Dan wachten we nog even, zolang Nate maar ooit een broertje of een zusje krijgt,' zei ik. Daar waren we het beide mee eens.

Mijn stukjes worden steeds korter merk ik bij mezelf. Ik hoop niet dat jullie dat erg vinden, want ik doe echt mijn best om zoveel mogelijk woorden te schrijven. X