23. It's Working

Kiara vraagt zich af of deze energie ook bij haarzelf werkt. Met nog steeds pijnlijke handen en een lichtgevend amulet en lichaam, trekt ze haar broek uit. Kiara probeert het wc-papier van haar been af te peuteren maar het papier is aan haar wond blijven plakken! Kiara trekt het wc-papier met al haar kracht eraf en haar wond die ontstaan is door de val toen ze het gras in haar tent wilde leggen, begon meteen weer hevig te bloeden. Kiara schrok van het zien van zoveel bloed uit haar eigen been, al was het niet zoveel als Mar bloedde. Snel legde Kiara haar handen op de wond en haar wond begon te genezen. Een nieuwe huidlaag vormde zich in minder dan vijf minuten. Kiara kan haar ogen wéér niet geloven. Ze weet het nu bijna zeker. Dit is een droom. Toch is het wonderlijk om te zien hoe haar handen -nu besmeurd met bloed- zoveel kunnen genezen en kunnen laten groeien!
Kiara loopt naar het meer vol maanlicht om haar handen te wassen. De energie die de maan haar gaf was inmiddels alweer verdwenen. Haar handen doen geen pijn meer en ze heeft niet meer het gevoel alsof ze zweefde. Het licht dat de amulet gaf was inmiddels alweer gedoofd en haar huid glitterde nu ook niet meer. Nu is het wel verschrikkelijk donker in het dal. Kiara was vergeten een vuur te maken. Ze kijkt op naar de bergen achter haar. Daar, waar het dorp is, brandt een zwak licht. Katara’s gedachten gaan van het ene onderwerp naar het andere. Zal Rex naar me kijken? Zal hij mij zien? Rex… oh, Kiara wilt hem zo graag weer zien! Ze is dol op hem, en smoorverliefd ook. Nu kan ze niet meer bij hem zijn, alleen omdat Mar naar het ziekenhuis moet en dus misschien doodgaat… Kiara mist Mar nu ontzettend erg. Hoe meer ze aan haar, Rex en het dorp denkt, hoe meer verdriet Kiara heeft over wat er allemaal met Mar gebeurt. Ze licht helemaal alleen… ergens… waarvan ze zelf niet weet waar het is en hoe je er kan komen... De koude druppels die over haar wangen rollen weerspiegelen het licht van de maan… Het liefste wilt Kiara wakker worden en dat Mar een vers brood heeft gebakken. Dat ze samen ontbijten en weer een wandeling maakten, net als vroeger. Kiara verlangde nu zelfs naar de lessen die Mar haar gaf… maar, in het maanlicht-gelezen stuk tekst stond dat Mar niet haar echte moeder was… hoe kan dat? Voor Kiara is en blijft Mar altijd haar echte moeder. Mar heeft haar toch opgevoed? Mar heeft toch voor Kiara gezorgd? Mar is dé perfecte moeder. Mar is háár moeder. Kiara heeft geen moeder die een of ander fantasiefiguur is dat leeft in een boek, toch? Kiara geloofde zelf al niet meer dat ze net het gras heeft laten groeien, en dat ze haar eigen wond heeft genezen. Dat kan alleen in sprookjes. Met de gedachten dat alles in deze twee dagen gebeurt was, allemaal een droom is en dat ze zo meteen wakker zou worden en iedereen nog gezond is, zónder dodelijke wonden en zónder een amulet dat leven in ieder wezen kan blazen, loopt Kiara, en uiteindelijk rent ze als ze een wolf hoort huilen, naar haar tent gemaakt van bomen. Het is al heel laat en Kiara valt snel in een diepe slaap, zonder dromen en zonder nachtmerries. Kiara slaapt deze wonderlijke nacht, waarin zoveel gebeurt is, zo goed als een beer midden in zijn winterslaap.