19. Is it a Dream?

Het meer is heel diep en donker, bijna zwart. Er zwemmen twee zwanen sierlijk in rond. Kiara gaat zitten en legt haar boek in haar schoot. De laatste twee hoofdstukken. Hopelijk loopt het allemaal goed af met Luna, de hoofdpersoon van het boek. Kiara begint te lezen en wordt meegesleurd in het verhaal. Pas als ze het boek dichtklapt, met tranen in haar ogen omdat Luna zelfmoord pleegde weet ze weer waar ze is en in welke tijd ze leeft. Wat een zielig einde! Kiara veegt de tranen weg. Ze had geen andere keuze. Hoe langer ze wachtte met zelfmoord plegen, des te slechter haar krachten werden en des te langer ze op deze verschrikkelijke wereld moest blijven. Ze heeft wel haar taak voldaan en kan rusten in de wereld die ze normaal alleen met een speciale ketting kan openen. Een wereld genaamd Candra. Een wereld waar haar échte leven als normaal mens (eigenlijk als sneeuwfee) begint. Een wereld vol wonderen, een wereld waar écht alles bestaat. Waar het meestal nacht is, waar dromen uitkomen, een wereld waar Kiara zou willen leven… Kiara gaat in het gras liggen en trekt haar broek uit. Ze vangt de warme zonnestralen op met haar hele lijf en verwerkt alles wat ze in het boek gelezen heeft. Ze doet haar ogen dicht en dut in.
‘Kiara, Sarlic is nabij… pas op! Lees en begrijp… een gave, hoor je me? Die heb jij… kom erachter… gebruik hem… help ze! Je amulet… speciaal… de maan… Kiara, pas op! Geef niets weg… Sarlic… nee! Kijk uit! Je kan hem aan… Rex… word niet boos… je ruïneert hun leven… bescherm hen… Kiara… vergeet haar… Kiara… we hebben je nodig… open de poort… kom erachter… Pas op! Sarlic! hij weet het! Hij is dichter bij dan je denkt! schiet op!’
Kiara schrikt wakker. Was dat een droom? dan was het een rare droom zonder beelden… Het was zo’n mooie echoënde stem, maar wat bedoelde die stem? Iets over een of andere Sarlic en haar amulet en niet boos worden op Rex. Een gave? En wat moest ze lezen en begrijpen? Kiara kijkt verward om zich heen. Zo te zien aan de stand van de zon die alweer bijna achter de bergen is verdwenen, heeft ze aardig lang geslapen. Sarlic… die naam komt haar bekend voor. Maar waarvan? Kiara’s blik valt op het boek de kracht van de maan. Misschien zou de stem dat boek bedoelen. Kiara slaat het boek open en leest het eerste dat ze ziet hardop.
“Luna pakt haar maanamulet voor de zoveelste keer en houd het in het maanlicht totdat het zo hevig begint te gloeien dat de hele ruimte verlicht raakt en ze haar handen brandt. Het ziet er rampzalig uit. Net zoals zijzelf, besmeurd met bloed. Niet alleen zij bloedt. overal ligt bloed en de mensen kreunen. Luna legt haar hand op het hoofd van een klein kindje, ongeveer zes jaar oud. De wonden genezen en het kindje kijkt Luna aan ‘dank je, maanengel’ Luna gaat naar het volgende slachtoffer…”
Kiara verstijfd van schrik omdat ze nu ineens beseft dat zij hetzelfde amulet heeft als Luna, het maanmeisje. Kiara’s hand grijpt naar het amulet. Ze voelt de koude steen in haar warme handen. Zou het… nee, tuurlijk niet. Het is maar een boek. Of zou het toch wel kunnen? Kiara slaat het boek nog een keer open, deze keer op een andere plek, ergens aan het einde.
“Hoewel Jonathan er bang uitziet houdt hij zich groot. ‘alsjeblieft, doe het snel!’ ik wil bij Florena zijn! Ik heb mijn taak volbracht dus zal mijn zoontje Sarlic ter aarde komen. Luna kijkt bedenkelijk en weet niet wat ze van het idee dat Sarlic komt moet vinden. Haar gezicht verandert weer zo grof en boos dat Jonathan een rilling over zijn rug voelt lopen. hij smeekt weer. ‘doe het, anders vermoord ik jou inplaats van andersom en moet je nóg langer wachten op je taak’ Luna zet het mes op de keel van Jonathan. Een straaltje bloed glijd over het scherpe ijzer. Luna knijpt haar ogen dicht en zet kracht. Een afgrijselijke gil galmt door het holle gebouw en het mes klettert op de grond.”
‘Sarlic…’ fluistert Kiara tegen het boek. Wat een afschuwelijke naam. De naam van onheil. Was het een droom over het boek? Of was het een stem die écht contact met Kiara zocht. Een stem die me probeerde te waarschuwen voor die ene Sarlic. Zou het boek waargebeurd zijn? En heb ik dan dezelfde gave als Luna? Ben ik de opvolger die ook een taak moet vervullen om naar mijn eigen wereld te komen? Dat kan toch niet? Het is maar een boek, een boek vol fantasie! Mijn amulet is maar een normale ketting. Dat kan niet anders, toch? Kiara wilde kijken wie het boek eigenlijk geschreven heeft. Maar er was geen naam. Kiara’s oog valt op de allerlaatste bladzijden van het boek. Een witte bladzijden zonder iets erop. Of toch niet? Het licht dat weerkaatst op het meer laten een paar letters op deze bladzijden zich lezen. Het is te onduidelijk om goed te kunnen lezen. Een mysterie! Denkt Kiara. Als het helemaal donker is en ik het boek in het maanlicht houd, kan ik het misschien lezen. Het begint al schemerig te worden dus gaat Kiara naar haar tent. Er zijn nog maar een paar boterhammen over. Dat wordt morgen dus eten zoeken óf teruggaan naar het dorp. Het laatste wilt Kiara sowieso nu nog niet. Ze vind het hier veelte fijn. Pas als Mar helemaal gezond uit het ziekenhuis komt, komt Kiara ook weer naar het dorp. Daar zal ze zich aan houden. Kiara heeft nu al het gevoel dat Mar er weer bovenop komt. In de stad is de technologie veel beter ontwikkeld dan hier. Er wordt vast goed voor Mar gezorgd.