18. So Peaceful

Na een kwartiertje is Kiara bij haar zelfgemaakte tent. Ze is nu écht doodop. Een uurtje slapen lijkt haar wel een goed plan. Dan kan ze daarna van alle rust genieten. Ze doet haar pyjama aan en dan gaat Kiara op het geplukte gras liggen. In haar slaapzak. Ze legt haar hoofd op een kussen gemaakt van mos. Het ligt best lekker… heerlijk zelfs. Zelfs beter dan haar eigen bed in het dorp. haar gedachten dwalen weer af naar Mar en de tranen komen weer op. Kiara knijpt haar ogen dicht en dwingt zichzelf om ergens anders aan te denken. Als ze dat eindelijk doet denkt ze weer aan Rex, aan de avond dat ze tegen elkaar aangedrukt stonden, hand in hand op de meest romantische plek die ze ooit had kunnen bedenken. De perfecte avond voor het perfecte stel, de perfecte gevoelens op het perfecte moment. Totdat … nee! Niet aan denken! Zegt Kiara tegen zichzelf. Ze klemt een hand om haar amulet alsof dat haar beschermt tegen de gedachten. Kiara’s oogleden worden zwaar en ze valt in slaap.
‘Op.’ zegt Kiara als ze de laatste hap wegslikt. Ze heeft net een slok water gedronken en twee boterhammen gegeten. Eentje met kaas en eentje met pindakaas. Ze heeft ongeveer een uur geslapen en had honger gekregen. Kiara kleed zichzelf aan en pakt haar boek de kracht van de maan. Ze loopt naar buiten, naar het meer vol maanlicht. De eerste stap in de zonnestralen verjaagt haar sombere bui. Kiara loopt richting het meer maar ze wordt afgeleid door de natuur om haar heen. Ze plukt een paar prachtige felgekleurde bloemen en stopt die in haar haren. Ze ziet een bruin veulentje nieuwsgierig naar Kiara kijken. Hij zet een stapje richting Kiara en een ander paard –waarschijnlijk de moeder- kijkt ook op. Ook zij is nieuwsgierig. Waarschijnlijk hebben deze paarden nog nooit eerder een mens gezien. Kiara voelt een warme adem in haar nek en er kriebelt iets. Kiara kijkt om en ziet Max. Max! Kiara kan haar vreugde niet op. Hij is in het echt nog mooier dan vanaf het heuveltje. ‘zo, zo. Jij durft!’ fluistert Kiara als Max zijn neus tegen Kiara’s borst duwt. Kiara aait het al wat oudere veulen over zijn snuit. ‘Wat ben je lekker zacht!’ de rest van de kudde komt ook nieuwsgierig kijken. Al gauw heeft Kiara ieder paard geaaid en zijn de paarden weggelopen omdat het niet meer interessant was. Kiara loopt verder, richting het meer.