17. Harmful Thoughts

Kiara is al een kwartier in het water aan het dobberen. Kiara heeft al haar kleding uitgedaan. Hier kan toch niemand haar zien. Kiara gaat weer onder de harde straal van de waterval staan. Opeens valt er iets op haar hoofd. Au! Dat doet pijn! Kiara kijkt omhoog en dan in het donkere water. Niets meer te zien van dat ding wat op haar hoofd viel. Kiara gaat onder de waterval vandaan en kijkt nog eens omhoog. Dan ziet ze wéér iets vallen. Een zilveren dikke tak lijkt het wel, iets dat glimt in de ochtendzon. Kiara kan niet goed zien wat het is. Nóg zo’n ding. Nu ziet Kiara het duidelijk. Het zijn grote vissen! Kiara kijkt ook in het water. ja hoor. Ze ziet een paar vissen zwemmen. Sommige wel dertig centimeter groot en sommige maar vijf centimeter. Het krioelt hier van het leven. Wat voor een vissen zullen het zijn? Waarschijnlijk dezelfde als ze een paar uur geleden heeft gezien, ook bij de rivier maar dan nog diep in de bossen. Nu is ze hier. In dit paradijs vol leven en een meer vol maanlicht. Het meer. Ze is er niet eens wezen kijken en heeft nu ook maar één paard gezien. Er valt nog zóveel te ontdekken in deze vredige, beeldschone wereld… Kiara drijft ontspannend op haar rug en kijkt naar boven, naar de helderblauwe lucht waar kleine wolkjes in drijven. Ze voelt een paar vissen naar haar vingers happen. Kiara lacht. ‘haha, dat kietelt, maar mijn vingers kan je niet eten hoor!’ Kiara denkt weer terug aan Mar, door Mar heeft deze prachtige wereld een duister laagje gekregen. Een laagje vol verdriet, een laagje dat deze beeldschone wereld bederft. Haar lieve Mar die dodelijk gewond is door een wolf. Ze hadden het vroeger zo fijn, in het knusse huisje. Elke dag een half uurtje wandelen in het bos… ze waren zo gelukkig en Kiara merkte dat weer eens niet! Wéér die tranen vullen haar ogen, alsof de tranen sinds Mar naar het ziekenhuis moest, een nieuw huis hebben gevonden in Kiara’s ogen. Ze rollen langs Kiara’s gezicht en kleine plonsjes klinken als de tranen zich vermengen met het rivierwater. Niemand kan Kiara op dit moment troosten. De enige die haar kon troosten was Mar maar Mar zal nooit meer als wie ze was terugkomen, nooit meer… Kiara staat op en gaat onder de koude waterstraal van een waterval staan en loopt daarna het watervallenmeer uit. Ze trekt haar kleren niet aan omdat die anders alsnog nat worden van haar lijf. Hier is immers toch niemand die haar kan zien. Kiara loopt terug naar haar tent. Nog steeds droevig en met tranen in haar ogen. Zachtjes snikkend kijkt ze om zich heen. Een paar honderd meter verderop is het meer. Daar zal ze zo meteen wel heen gaan met haar boek de kracht van de maan. Dan kan ze daar rustig lezen. En misschien ziet ze Max wel. Of zal ze eerst nog even gaan slapen? Dat is misschien wel een beter idee. Mar zei vroeger, toen Kiara nog een heel klein meisje was en haar vader net was overleden dat je je verdriet verwerkt in je slaap. Daarna kan ze wat gaan eten en dan gaan lezen. Of eerst nog in haar survivalboekje kijken.