16. Destination

-4-
Kiara is doodop van haar lange reis, maar ziet de beloning voor haar, het dal. Eindelijk! Ze heeft het dal bereikt! Kiara rent met haar laatste krachten naar het hoge gras. Als de eerste zonnestralen die in het bos werden tegengehouden door het gebladerte Kiara’s gezicht bereiken, springt ze van vreugde. Het is nog mooier dan ze vanaf het heuveltje kon zien. Ze ploft neer in het hoge gras dat nog nat is van de ochtenddauw. Hoe laat zou het zijn? Kiara denkt na en rekent uit. Om vier uur is ze opgestaan en om half vijf is ze weggegaan. De reis was ongeveer drie-en-een-half uur dus dan is het nu… acht uur ‘s ochtends. Dat kan best wel eens kloppen want de zon is net boven de bergen achter haar opgekomen en de maan is verdwenen. Het laatste uur was wel moeilijk toen de maan steeds onduidelijker werd. Maar ze heeft het gehaald! Ze heeft de nieuwe, magische wereld bereikt. Kiara snuift. Bekende geuren van het dorp vermengen zich met onbekende waarvan ze niet weet wat het is. Kiara ziet tien meter verderop een prachtig, bruin paard staan. Het meer ligt nog een stuk verderop maar eerst eet ze een boterham en drinkt ze een slok lauw water. Dat heeft ze wel verdiend. Ze pakt de overlevingsgids. Eens kijken, er staat dat ze als eerst een schuilplaats moet maken. Kiara kijkt om zich heen. Er liggen een paar grote takken in het bos die ze misschien wel kan gebruiken. En nu nog een geschikte plaats. Deze open plek is toch wel goed? tegen die v-vormige boom kan ze alle stokken aanzetten. Kiara veegt de verdorde bladeren van de grond en zet de eerste grote tak -bijna net zo zwaar als een kleine boom- tegen de boom aan. Kiara is nu al moe en moet even zitten. Wat een uithoudingsvermogen heeft ze toch, denkt ze sarcastisch. Ze staat weer op en loopt naar de volgende tak. Die is gelukkig wat lichter. De volgende en de volgende…
Na een half uur ziet het er al een beetje uit als een tent. Wat moet er nog meer bij? Kiara kijkt in haar boekje. Een zachte ondergrond met bladeren of gras. Gras is hier genoeg! Denkt Kiara en ze loopt naar de grasvlakte. Ze plukt zóveel gras dat ze bijna niet meer kan zien waar ze loopt. Ze struikelt over een uitstekende wortel en er klinkt een plof, daar ligt ze weer. Net als bij de rivier, maar nu is er geen water waar ze invalt. Alleen een grote steen. Au! Haar been bloedt. Kiara ziet de bloedvlek in haat witte broek groeien. Ze kijkt om zich heen, niemand te zien. Voor de zekerheid vlucht ze toch maar haar houten tent van grote takken in. Kiara trekt haar broek uit. Die vlek gaat er niet zo makkelijk uit! Dan vallen haar ogen op de grote snee in haar been. Oei! Wat moet ze daar nu mee? ze heeft geen pleisters of verband meegenomen. Kiara zoekt in de rugzak naar iets bruikbaars. Haar boek, een paar boterhammen, haar slaapzak, een rol WC papier… een rol WC papier! Dat kan ze misschien gebruiken, maar de snee is diep en moet uitgespoeld worden. Kiara pakt de fles water en laat wat van haar kostbare water over de wond stromen. Kiara bijt op haar lip, het lijkt alsof duizenden kleine naalden in haar prikken.
Na een paar minuten is de wond van Kiara verbonden met WC papier, heeft ze een nieuwe witte broek aan en haar schuilplaats gevuld met gras. Nu moet ze alleen nog wat mos zoeken om de gaten te dichten. Daar is ook genoeg van. Al gauw is haar tent klaar. Haar rugzak staat in de tent en ze heeft al haar spullen uitgestald. Ze heeft haar kleding op een stapel gelegd en heel netjes opgevouwen wat ze normaal gesproken nooit doet. Kiara heeft haar slaapzak neergelegd en een kussentje van mos gemaakt. Haar boek ligt naast de stapel kleding. Buiten, naast haar tent, heeft ze een tafeltje gemaakt van takken. Daar ligt haar eten en drinken. Kiara voelt zich al helemaal thuis. Alleen is er nu één probleempje… ze moet naar de wc! Een ‘grote boodschap’. Wat nu? Kiara loopt de grasvlakte op en volgt de rand van het bos op zoek naar een hygiënische plek, natuurlijk met haar Wc-rol. Ze is al een kwartier aan het lopen, er komt een heuvel waar ze op moet. Na een stuk klimmen staat ze boven op de heuvel. Wat ze daar ziet heeft ze nooit verwacht, een magisch stukje wereld, een wonderschone plek… Kiara rent naar dat prachtige iets… ‘WATERVALLEN!’ roept Kiara zichzelf toe. Er zijn drie prachtige watervallen, zo hoog als een kerk. Gescheiden door grote rotsblokken. Deze watervallen zijn afkomstig van de rivier waar ze een paar uur geleden nog was gevallen. Kiara ziet dat hier ook een klein meer is ontstaan maar toch stroomt het water verder met de rivier. Deze watervallen zijn een perfecte plaats om me een beetje op te frissen en de rivier kan ik gebruiken als WC. Door de snelle stroming blijft het dan toch nog hygiënisch