14. The River

De rivier. Kiara vult de flessen bij en gaat zitten op een steen. Even uitrusten. Kiara pakt een boterham met pindakaas en drinkt een slok water. Al bijna anderhalf uur gelopen. Zou Janneke al wakker zijn? En zou Rex de brief al hebben gevonden? Kiara roert met een stok in het riviertje. Er zwemmen grote vissen in. Wat zouden het zijn? Misschien forel. Kiara heeft gelukkig nog geen andere dieren gezien. Geen vossen, geen zwijnen, geen beren en gelukkig al helemaal geen wolven! Kiara heeft een paar theorieën bedacht waarom juist Mar gebeten is. Misschien is ze gaan rennen en was zij het meest dichtstbijzijnde slachtoffer. Of misschien voelden de wolven zich bedreigd door Mar. Maar… waarom moet juist Mar zo zwaargewond gebeten worden? Waarom niet Janneke de schildpad? Of… Tamara? Dat zou niet erg zijn. Toch? Diep in Kiara’s hart weet ze dat even erg is als Mar maar ze wil Mar gewoon terug, dat alles niet gebeurd was, een nieuwe start. Al weet ze dat die nooit meer zou komen. Dromen komen nooit uit, wat je ook doet. Een brok verstopt haar keel. Kiara staat op. Nu moet ze nog de rivier over en dan nog twee uur lopen. De stroming is snel maar gelukkig is de rivier niet al te diep. Kiara stapt op de eerste steen. Help! hij is glad! Kiara glijd uit en plonst in het water. haar hele broek is nat en het water is ijskoud. Wat een pech, kan ze met een natte kont gaan lopen. Hopelijk schijnt haar witte broek nu niet door… ja hoor! Haar broek schijnt dus wél door! En ze heeft een zwarte onderbroek aan. Kan het nog erger worden? Kiara ziet haar rugzak met de rivier meegesleurd worden. ‘ja dus!’ roept Kiara met een geïrriteerde stem tegen zichzelf. Snel klautert Kiara naar de andere kant van de rivier en begint bergafwaarts te rennen. gelukkig, haar rugzak blijft haken aan een tak, maar dan wel aan de andere kant van de rivier. Wéér moet Kiara het ijskoude water in. En hier is het water een stuk dieper, tot op haar heupen. Gelukkig, deze keer ze haar rugzak te pakken. Wat heeft zij een geluk dat ze al haar spullen in een plastic zak heeft gedaan. Ze moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn met haar boek! Of als al haar broodjes soppig waren geworden, zoals een spons. Niet meer te eten. En haar overlevingsboekje? Hoe zou ze dan aan eten moeten komen? Kiara klimt tegen de kant op. Oef, bijna glijd ze wéér uit! Maar dat zou niets meer uitmaken. Ze is nu toch al zeiknat, net een verzopen kat. Kiara loopt snel verder, de maan achterna. Een bol magie, een bol energie. Kiara blijft naar de maan kijken. Er vliegen twee zwanen precies voor de maan, net een sprookje. Als ze hier met Rex zou lopen, zou haar wereld compleet zijn, op Mar en die doorschijnenede broek na dan. Au, die broek schuurt! Kiara wrijft over haar pijnlijke benen heen. Gelukkig is er niemand die haar kan zien, met die doorschijnende broek. Denkt Kiara opgelucht. Dit heeft ze fout. Ze weet niet dat er een mysterieus persoon naar haar kijkt, hoog in de bomen. Met een kwaadaardige glimlach op zijn gezicht getekend klautert de mysterieuze persoon naar beneden, niet lettend op de doorschijnende broek van Kiara, maar lettend op haar amulet, het amulet van de maan. Zonder dat Kiara iets in de gaten heeft loopt het mysterieuze wezen een paar stappen achter Kiara aan, en rent snel tussen de bomen door. Richting het dorp…