12. Going in the Moonight

Ze loopt het onverharde pad af. Richting het heuveltje waar ze gisteravond nog met Rex heeft gestaan. Bijna gezoend. Bijna… Kiara legt de roze envelop op het heuveltje. Een paar stenen moeten de envelop tegenhouden. Dan loopt ze terug, het bos in. In het bos is de maan haar kompas, haar enige redding. Kiara hoort in de verte een wolf huilen. De rillingen lopen over haar rug maar ze loopt door. Eigenlijk best wel raar, vind ze. Vroeger vond ze het wolvengehuil juist fascinerend en gaf het haar een adrenalinestoot. Nu, na het ongeval van Mar, maakt het haar bang, als een klein kindje dat een horrorfilm zit te kijken en daarna alleen naar bed moet, waarbij hij ook nog bang is in het donker en denkt dat er een krokodil onder zijn bed zit. Zo voelt het bij Kiara ook.
Na een kwartiertje lopen komt Kiara op de plek waar ze haar boek vond samen met haar amulet. Haar gedachten gaan terug in de tijd maar Kiara loopt verder. Hoe was het ook al weer? Oh ja… op haar vijfde verjaardag, om twaalf uur, maakte ze een boswandeling met Mar. Het was toen net lente -28 Maart- maar het was nog ijzig koud. Er lag een klein beetje sneeuw dat door de ochtendzon snel ontdooide. De boswandeling met Mar maakte ze altijd, elke dag om twaalf uur, een paar dagen geleden zijn Mar en Kiara daarmee gestopt omdat Kiara alleen maar dat boek zat te lezen, De kracht van de maan, en nu zouden ze misschien nooit meer zo’n wandeling kunnen maken… weer vullen tranen Kiara’s ogen. Niet huilen Kiara! Nu niet. Zegt ze tegen zichzelf. Herinneringen, daar gaat het om deze ochtend, Herinneringen, haal ze terug. Haal ze voor de laatste keer terug en laat ze gaan in het dal, misschien wel voor altijd. maar nu, haal ze terug, beleef je leven een tweede keer en doe dat daarna nooit meer. Kiara schopt een steentje weg en bukt voor een laag hangende tak.
…De wandeling was prachtig. De sneeuw drupte van de bomen en er bleven waterige voedstappen achter bij elke stap. Na een kwartiertje lopen kwamen ze bij de boomstam van een hele dikke, boom, Kiara had de ringen geteld, de boom was wel tweehonderdvierenzestig jaar oud! Maar helaas hadden de houthakkers uit het dorp deze kostbare boom al jaren terug omgehakt en daar een groot deel van alle huizen van het dorp van gemaakt. Maar op die mooie lentedag én de verjaardag van Kiara: 28 Maart, lag er iets speciaals op de boomstam. Een boek, zo wit als de sneeuw maar toch wat verouderd, desondanks waren er prachtigste illustraties op de kaft afgebeeld. Ja, dit was het boek waar Kiara zo gehecht aan was, de kracht van de maan. Naast het boek lag het prachtigste amulet, en ook dit was de ketting die Kiara nog nooit heeft afgedaan. Mar had het boek en het amulet als geschenk voor haar verjaardag aan Kiara gegeven, het amulet had ze meteen bij Kiara omgedaan en het boek gaf ze ook. “voor later, als je groot bent en kan lezen, kleine pannenkoek van me.” had ze gezegd. Mar wist ook niet waar het boek en dat amulet opeens vandaankwamen. Ze waren weer terug gelopen en ze hadden onderweg een paar sneeuwklokjes geplukt. Eentje had Mar in Kiara’s haar gedaan. Bij huis aangekomen was het feest. Er was een heerlijke slagroomtaart en Kiara kreeg het grootste stuk. Natuurlijk kreeg ze ook allemaal cadeautjes. Eén daarvan was de haarspeld die Mar had bewaard toen haar vader was overleden… wat gebeurde er verder? Oh ja, Mar vertelde dat ze Kiara les zou geven, omdat ze nu immers vijf jaar was en het eens tijd werd om wat te leren. Er was geen school in het dorp dus iedere vader of moeder moesten hun eigen kinderen lesgeven, over alles wat zijzelf wisten. Die volgende dag was dus Kiara’s eerste les. Ze leerde hoe ze moest afwassen, hoe ze moest opruimen en wat allemaal nog meer belangrijk was in het huishouden. En natuurlijk was het om twaalf uur pauze en maakte ze een boswandeling met Mar. Pas vanaf haar achtste leerde Mar andere dingen zoals rekenen, lezen en schrijven maar dat was niet heel belangrijk in het leven in dit dorp. Je had het niet nodig omdat hier toch maar vijftig mensen wonen. Dan moet je alleen voor jezelf zorgen. Mar heeft haar altijd les gegeven. Tot de dag van gisteren, nu moet ze haar eigen boontjes doppen…