11. Departure

-3-
Kiara kijkt op haar wekker. Het is vier uur ’s ochtends. Een uur eerder dan Kiara had gepland maar ze kon gewoon niet slapen vanwege haar plan en de gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen. Ook vanwege de rare droom die ze had. Ze droomde over een plek die ze niet kent. in een kloof denkt ze. Het was te onduidelijk om het goed te kunnen zien. In haar droom zag ze een lichtgevende trap voor haar die wél heel helder te zien was. Ze liep de trap op, voorzichtig. Trede voor trede. De trap ging heel hoog en kwam uit op de maan. Het rare aan de droom was dat Kiara in die droom geen lichaam had, tenminste, ze kon haar lichaam niet voelen of zien. Toen Kiara wakker werd, scheen het felle maanlicht precies op haar hoofd en amulet. Ze voelde de energie door haar lichaam stromen en het maanlicht in haar huid branden. Kiara had de gordijnen dicht gedaan maar het bleef licht in de kamer. Daardoor kon ze niet meer slapen. Wat raar, denkt Kiara nu ze opeens beseft dat er écht nergens licht vandaan kon komen. De gordijnen zijn van héél dikke stof gemaakt en er waren nergens kaarsen aan. Het licht kon nergens vandaan komen. Niet van buiten en ook niet uit haar kamer.
Ze loopt naar de woonkamer met een pen, twee papiertjes en één mooie, roze envelop voor Rex die Kiara ooit in het leuke souvenirwinkeltje heeft gekocht. Kiara gaat zitten aan de keukentafel begint een van de afscheidsbrieven te schrijven, eerst voor Rex. Lieve Rex, ik wil even rust… nee, dan denkt Rex straks dat ze hem niet leuk vindt, ze krast het door en begint opnieuw. Ik volg de maan naar het Dal en ik kom hopelijk tot rust, ik moet Mar vergeten… nee, ook niet goed. Straks komt Rex nog achter haar aan. hoe graag ze dat ook zou willen. En ze wil Mar niet vergeten. Ze wil alleen vergeten dat de gevolgen verschrikkelijk kunnen zijn en volledig tot rust komen. Nog één keer proberen.
Lieve Rex,
Je weet dat mijn moeder naar het ziekenhuis in de stad is omdat ze dodelijk is verwond en in coma ligt. Ze was ook dood maar haar hart begon op een of andere manier toch weer te kloppen ofzoiets… ik weet het ook niet precies. Omdat ze zo erg verwond is, moet ik de hele tijd denken dat ze het niet overleeft, dat ik haar voor eeuwig kwijtraak. Dit dorp, het zien van jou en dit huis doet me de hele tijd aan haar denken. Daarom ga ik weg, voor een tijdje. Het spijt me zo… Ik zal je zo erg missen.
Liefs, Kiara.
Kiara leest de brief snel nog even over. Een traan valt op het briefpapier. Wat mist ze Mar. En wat zal ze Rex missen… Eergisteravond was bijna de beste dag van haar leven. Er was een geweldig feest en Rex en zij hadden bijna gezoend, toen werd het in één klap de rampzaligste dag van haar leven… ze doet brief in de roze envelop. Kiara schrijft ook snel een briefje voor Janneke.
Sorry Janneke, ik ga weg maar ik kom snel weer terug. Wees niet ongerust.
Kiara
Het briefje voor Janneke legt Kiara op de tafel. Oeps, bijna vergeten wat te eten, te drinken en andere dingen die ze wel eens nodig zou kunnen hebben mee te nemen. Denkt Kiara. ze smeert een stuk of tien bruine boterhammen met pindakaas en kaas, dan heeft ze ten minste genoeg te eten. Ze pakt ook een grote waterfles die ze vult met water, 1,5 liter. Zou dat wel genoeg zijn? Dan nog maar een fles. Kiara stopt wat kleding in een oude, grote survivalrugzak die ooit van haar vader is geweest, samen met haar eten, drinken, een zakmes en een stuk touw, een WC rol is misschien ook wel handig, al haar toiletspullen, een slaapzak en natuurlijk haar boek: de kracht van de maan, dan kan ze die ook uitlezen. Zelf trekt ze goede wandelschoenen aan die eigenlijk nog een beetje te groot zijn en controleert nog een keer of ze alles heeft. Ze denkt na. Als ze daar langer dan een dag blijft, heeft ze niet genoeg eten meer, en al helemaal geen vers drinken! Kiara loopt naar de boekenkast in de woonkamer, aangetast door houtwormen. Even kijken… ah, daar! Die zocht ze. Het boek genaamd: het handboek der overleving in de wildernis, in elk klimaat, op land en op zee. Dat zou wel eens van pas kunnen komen als ze verdwaald raakt of langer blijft dan dat ze aan voorraad eten en drinken heeft. Oké, wat nog meer? Natuurlijk laat Kiara haar amulet om. Die heeft ze nog nooit afgedaan, dus waarom zou ze dat deze keer wel doen? Kiara loopt naar buiten en sluit achter haar zachtjes de deur. Hopelijk heeft Janneke niets gehoord, maar diep in haar hart voelt Kiara dat ze eigenlijk wél wilt dat de oude schildpad haar hoort, achter haar aankomt en haar tegenhoud. Het voelt gewoon niet goed om weg te gaan. Het is eigenlijk ook ideoot. Toch staat haar besluit vast. ze vertrekt van haar huis, van haar dorp, van Rex, van de lieve Janneke. Kiara vertrekt van haar leven.