Ver, Ver weg. dat is het liefste wat ze wilt...

Kiara moet naar een hele andere plek waar ze alleen is, en dan ook echt alleen. Kiara kijkt naar de maan die er nu inmiddels alweer is. Alsof die haar antwoord kan geven. Ze neemt een besluit. Morgenvroeg schrijft Kiara een briefje. Ze gaat naar het dal, via het bos en ze gebruikt de maan als kompas, die er dan waarschijnlijk nog is. Als Kiara dan aangekomen is, kan ze daar haar verdriet en de ideeën verwerken. Kiara moet vergeten dat het slecht af kan lopen met Mar. Ze moet in het dal gaan geloven dat Mar er weer bovenop komt. Ze moet blij zijn dat haar enigste familielid nog leeft. Kiara loopt morgenochtend weg totdat ze minder verdriet heeft. Dat kan een dag zijn, maar ook een maand. Zolang als het moet gaat ze weg. Naar Max en naar de andere paarden, naar het meer gevuld met maanlicht en naar de heide vol met de mooiste bloemen die Kiara ooit heeft gezien. De schildpad zal ongerust zijn. Al vanaf het begin dat Janneke merkt dat Kiara weg is, zou ze naar haar gaan zoeken maar Kiara moet en zal haar emoties en gedachten op een rijtje zetten. Ze denkt aan Rex, die ze zal missen. Ik schrijf een brief en die leg ik op het heuveltje, denkt Kiara. Daar vindt Rex hem vast. Kiara loopt naar huis, vastberaden om weg te lopen, weg van het rampzalige dorp, weg van Mar en weg van de dood die als een schaduw achter Mar aansluipt. Kiara wilt gewoon weg.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen