9. Why?

Als Kiara weer wakker wordt, is het al helemaal licht. De zon schijnt fel en de wolken zijn verdwenen. Kiara ziet dat Rex nog steeds bij haar zit, maar Mar is weg. ‘Kiara, Eindelijk ben je wakker! Ik heb je moeder horen en zien ademen en ik heb meteen de EHBO geroepen. Zij waren het met mij eens. Je moeder leeft! Ze hebben Marie-Louise meteen met de Jeep naar de stad gebracht, naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht, waarschijnlijk zijn ze nog onderweg!’ Kiara komt slaperig overeind zitten. ‘Huh? Levend? Ziekenhuis? Ik droom zeker nog…’ Rex schud Kiara heen en weer. ‘Nee! Het is waar! Marie-Louise leeft! Word wakker Kiara! ze is niet dood!’ het dringt nog niet helemaal tot Kiara door, maar vliegt Rex om zijn hals. ‘Echt? Heb ik nog een moeder?’ Kiara springt meteen op en wil blij naar haar huis huppelen. ‘Kom op, Rex, waar wacht je nog op? Ik wil Mar zien!’ Rex kijkt vertwijfeld naar Kiara. ‘Ehm, Volgens mij heb je het verkeerd begrepen. Mar is niet…’ Kiara trekt Rex vrolijk mee. ‘Wat bazel je nou, Mar leeft! Ze zit thuis vast met een lekker ontbijt te wachten en…’ Kiara stopt midden in haar zin als ze de deur open doet. Mar zit niet binnen. Wel zit er een oud vrouwtje dat goed bevriend was met Mar. Het is een hele lieve vrouw genaamd Janneke. Zij was niet naar het rampzalige feest gekomen. Daar is ze ook wel een beetje te oud voor en dat was maar goed ook. Kiara kijkt Rex aan. ‘Ik had toch gezegd dat ze naar het ziekenhuis is? Deze mevrouw, Janneke zorgt voor je. Jij kon niet mee naar de stad. Wie zou voor je moeten zorgen? Janneke is daarom hier, totdat Marie-Louise terugkomt, als ze het haalt ten minste. Kiara, je moet toch echt in je achterhoofd houden dat ze in hele slechte omstandigheden verkeert. De kans is heel groot dat ze het niet gaat halen. Ze ligt in coma, en misschien wordt ze dus niet meer wakker. Het spijt me heel erg… ’ Rex slaat een arm om haar heen en duwt Kiara tegen zich aan. Kiara’s ogen vullen zich met tranen en ze duwt Rex weg. Zo hard dat hij met zijn hoofd tegen de deur knalt maar het maakt Kiara niets uit. Ze rent naar het bos. Ze rent zo hard ze kan totdat ze op de plek aankomt waar ze het boek vond. Is ze haar moeder nu toch kwijt? Kiara blijft op diezelfde boomstronk zitten totdat haar tranen voor de tweede keer op zijn. Ze denkt aan al de momenten samen met Mar, haar hele leven speelt zich nog een keer af in haar hoofd. Vanaf het moment dat Kiara het boek vond tot vandaag. De wandelingen en de ruzies. Alles beleeft ze opnieuw. Het idee dat Kiara de ruzies over dat boek nog niet heeft kunnen oplossen, doet haar pijn. Het idee dat Mar helemaal alleen in het ziekenhuis moet zitten, doet haar ook pijn. Het idee dat Mar het misschien niet overleeft of gehandicapt terug naar het dorp komt, doet haar nog het meeste pijn van allemaal. Na een meer dan een uur te zitten huilen keert Kiara terug naar het dorpje. Ze doet voorzichtig de deur open en hoopt dat Janneke er niet meer zit, maar helaas… ‘klein meisje toch, kom je een taartje eten? Ik heb een bramentaart gebakken’ roept Janneke met haar schorre stem. Kiara loopt naar de eettafel waar een groot stuk taart staat. Ze bestudeert Janneke. Ze ziet er grappig uit, met haar gerimpelde hoofd. Ze doet haar denken aan een oude schildpad. Kiara eet stilletjes haar taart. Kiara denkt wéér aan Mar, hoe hard ze ook probeert de gedachten weg te stoppen, ze komen de hele tijd weer terug. Er komen tranen in haar ogen maar ze veegt ze snel weg, voordat de schildpad ze ziet, hoe ze Janneke stiekem noemt. Maar Janneke heeft ze al gezien en aait over Kiara’s haar, ‘ach, kleine meid. Je bent nu opgescheept met mij en denkt dat Marie-Louise het niet overleeft. Je denkt dat je hele leven geruïneerd is, maar je komt er wel boven op. Je leven gaat verder en je zal een geweldig leven lijden. Denk eens na, je bent nu veertien en hebt nog je hele leven voor je. Kijk mij. Ik ben ook ooit mijn ouders verloren maar ik ben gelukkig. Jou moeder zal vast snel weer terugkeren.’ zegt Schildpad met haar schattige kraakstemmetje. Kiara barst in huilen uit. Schildpad heeft gelijk maar het is gewoon zo moeilijk. Ze heeft nog nooit een dag beleeft zonder Mar. ‘Kom maar hier, huil maar bij me uit, dat is goed voor je.’ Kiara ziet dat de schildpad ook ontroerd is, Janneke heeft tranen in haar ogen. Zo zitten Kiara en Janneke snikkend op de bank, met een groot stuk bramentaart hun verdriet weg te eten. Tegen de avond, nadat Kiara op de bank bijna haar hele boek uit heeft gelezen over het maanmeisje zodat ze Mar eventjes kon vergeten, gaat Kiara naar het heuveltje. het is weer even mooi als normaal en Kiara ziet Max weer in galop rennen. Hij is al behoorlijk gegroeid vanaf zijn geboorte en nóg witter geworden dan hij al was. Zijn manen en zijn staart zijn langer en hij galoppeert door het hoge gras met de kleurrijke bloemen. De andere paarden staan te drinken in het meer dat langzaam al rood kleurt door de zon die ondergaat achter de bergen. De krekels tsjirpen alsof hun leven er vanaf hangt. Ook de vogels fluiten nu nog en Kiara hoort zelfs in de verte een nachtegaal luidkeels zingen. Een grijze wolf sluipt het dal in. Kiara ziet hoe de wolf achter een klein, bruin veulentje aanrent, ‘Rennen, lief veulentje, ren naar je mama!’ Roept Kiara, al weet ze dat het veulentje het niet kan horen. Het veulentje struikelt en de wolf krijgt het kleine beest te pakken en sleept de arme schat mee naar het bos. Kiara moet weer denken aan Mar, dat zij waarschijnlijk ook zo gepakt is en ze barst weer in tranen uit. Gelukkig leeft Mar nog, maar voor hoelang? Ze kan niet eens bij Mar zijn! Kiara besluit dat ze haar verdriet moet verwerken maar dat ze dat niet kan in het huis van Mar, waar al de herinneringen nog rondhangen. De geur van Mar, haar kleding… het hele huis, het hele dorp doet Kiara denken aan de lieve Mar die ze misschien voorgoed kwijtraakt, Mar zal nooit meer hetzelfde zijn als ze was, daar waren de wonden te groot voor.