6. Rex

De toespraak van de burgemeester begint en hij laat de kleine Tamara zien die verrast om haar heen kijkt, naar al die mensen. Daarna wordt er beschuit met roze muisjes uitgedeeld. Dan begint het echte feest. Er wordt gedanst en gedronken, gelachen en gepraat en natuurlijk bewonderen veel mensen de kleine Tamara die inmiddels knalrood word en begint te huilen door de herrie en de drukte om haar heen. Rex staat in een hoek, een beetje toe te kijken naar hoe de mensen dansen en praten. Zal ze naar hem toegaan? Kiara twijfelt. Ze wil zichzelf niet opdringen. Toch raapt ze al haar moed bij elkaar en loopt naar hem toe. ‘hoi’ zegt ze verlegen. Zoals altijd zegt Rex niets terug. Daar is Kiara nu wel aan gewend. Hij blijft alleen kijken naar de mensen. Hij is geen grote prater maar als hij praat, smelt je hart. Zijn stem is zo betoverend als de maan, vindt Kiara. Rex is vijftien, een jaar ouder dan Kiara die dus veertien is. Hij is ook een beetje groter. Rex trekt Kiara naar zich toe en slaat een arm om haar heen. Kiara’s hart slaat op hol. Rex heeft nog nooit een arm om haar heengeslagen! ‘je bent mooi vandaag, vooral met de volle maan, kijk eens hoe hij schittert, net als jij’ zegt Rex met zijn volle, zachte stem. Kiara’s hart gaat nog sneller kloppen en fluistert terug: ‘wat ben je lekker warm.’ Zo staan ze een paar minuten in de hoek tegen een muurtje dat wel van steen is. Samen met de kerk is dat het enige van steen in het hele dorp. Met Rex zijn arm om Kiara heen, tegen elkaar aangedrukt is het beste wat haar ooit is overkomen. Terwijl de andere mensen staan te zweten en te springen op het plein, staan zij zo, de hoop die ze een beetje verloren was, komt terug. Misschien vind Rex haar toch leuk! De maan is inderdaad mooi rond en lijkt helderder dan normaal. Wat zou het meer nu mooi schitteren. ‘Kom mee’ fluistert Rex in Kiara’s oor alsof hij haar gedachten kan lezen en wist dat ze naar het meer wilde. Hij pakt haar hand vast en ze lopen hand in hand het dorp uit, richting het heuveltje. Rex komt daar ook vaak naar het landschap en de maan kijken en hij kent Max ook. Rex trekt Kiara dichter naar zich toe. Nu weet ze het zeker, Rex vind haar dus ook leuk. Hij heeft nog nooit haar hand gepakt of een arm om haar heen geslagen. Op het heuveltje is het nog romantischer met de heldere maan. Zou ze hem zoenen? Ze is nog niet eerder verliefd geweest, laat staan gezoend. Maar ze vindt Rex écht leuk. Hoe moet je eigenlijk zoenen? Of gaat dat vanzelf? De gedachten razen door Kiara’s hoofd en uiteindelijk ontspant ze zich. Ze kijkt naar Rex. Naar zijn mooie zwarte haar, zijn lieve bruine ogen, zijn mooie mond… Kiara en Rex stoppen in het midden van het heuveltje waar nu bijna geen gras meer is omdat ze er zo vaak zitten en staan om de wereld te bekijken. Kiara en Rex staan nog even hand in hand te kijken naar de duistere paarden en ze zien ook Max rennen die oplicht door de heldere maan. Zo mooi is het nog nooit geweest, of lijkt het allemaal maar een sprookje door Rex? Rex draait zich langzaam naar Kiara toe en legt zijn armen om haar heen. Kiara doet hetzelfde bij Rex. Ze staan dicht tegen elkaar aangedrukt. Hopelijk kijkt Mar nu niet, denkt ze met een glimlach op haar gezicht. Wat zal zij opkijken als ze haar dochter zo ziet staan met Rex. Kiara legt haar hoofd op de schouder van Rex en doet haar ogen dicht. Ik droom, denkt ze. Dit kan gewoon niet echt zijn. Hij vindt me leuk! Hij is verliefd op mij! Niemand minder dan mij, tenminste, dat hoop ik. Kiara’s hart gaat tekeer. ‘je bent echt heel mooi, ik moet je iets vertellen… waarschijnlijk weet je het al maar… Jij bent meer dan alleen aardig voor mij, Kiara, mijn mooie, schitterende maan.’ fluistert Rex zachtjes met zijn betoverende stem in Kiara’s oor. Kiara glundert. Ze had het dus goed geraden. Zij en Rex kijken elkaar aan. Kiara verdrinkt in de prachtige diepbruine ogen van Rex die schitteren in het maanlicht. Rex streelt Kiara’s zwarte haren die zo zacht zijn als zijde. Rex zijn hoofd komt dichter bij het hoofd van Kiara. Ze maakt haar gedachten leeg en sluit haar ogen. Het gaat vanzelf. Kiara voelt de warme adem van Rex op haar gezicht. De twee gezichten komen steeds dichter bij elkaar toe. Precies voor Rex’ lippen de hare raken, horen ze alle twee het gehuil van een wolf. Die wolf is wel heel erg dichtbij, denkt Kiara. Ze kijkt op en ook Rex kijkt verward achter zich. Na een paar seconden klinkt er allemaal gegil uit het dorp. Ook horen ze gegrom. Rex fluistert iets onverstaanbaar en samen rennen ze terug naar het dorp om te kijken wat er gebeurt. ‘wat gebeurt er?’ vraagt Kiara. ‘de wolven vallen het dorp aan denk ik. We moeten gaan helpen voordat er gewonden vallen! Kom snel!’ opeens leek Rex een klein, bang jongetje dat eigenlijk niet verder durft te lopen maar wel moet omdat hij anders alleen achter blijft. ‘zijn er mensen in gevaar dan?’ roept Kiara naar Rex ‘Ja! Zelfs in levensgevaar, vooral als de mensen gaan rennen! Dan rennen de wolven achter de mensen aan.’ Kiara schrikt. Eigenlijk wilt ze niet verder, maar Mar is daar. Ze moet weten hoe het met haar gaat. Haar vader is ze ook al verloren. Hij is ongeveer 12 jaar geleden slachtoffer van een lawine geworden. Dan kan ze Mar toch niet ook verliezen door zo’n stomme wolf? Dan is ze helemaal alleen. Niemand die haar kan beschermen. Niemand waarvan ze meer houdt dan van haar moeder. Kiara wordt bang van haar eigen gedachten maar zet ze snel van zich af.