4. Thoughts

Het dorp viert vandaag dat de vijftigste inwoner is geboren, een meisje dat Tamara is genoemd. Kiara is eigenlijk jaloers op die naam die lijkt op haar naam maar is toch veel mooier. Ook is ze jaloers op haar omdat zij zoveel aandacht krijgt en Kiara niet. En Tamara is een gewone baby, toch? Waarom krijgt Tamara dan wél zoveel aandacht en zij niet? Tamara wordt behandeld alsof ze de baby van de koningin is. Maar wat kan Kiara ertegen doen? Ze laat het maar zoals het is.
Het wordt vast hartstikke druk op het kleine pleintje voor het kerkje. Er komen kraampjes met thee, koffie en beschuit met roze muisjes te staan. Misschien komen er ook nog andere kraampjes met bier of wijn. Al die dronkenlappen gaan natuurlijk allemaal dansen op de vrolijke muziek. Helaas kan Kiara niet zo goed tegen de drukte. Zijzelf is meer een rustig type. Een type dat ervan houdt alleen te zijn. Of natuurlijk met Rex. Maar ze zal het proberen vol te houden in die drukte. Kiara borstelt haar lange, zwarte haar dat prachtig glimt in het maanlicht dat door het kleine raampje van de badkamer naar binnen valt. Het is al schemerig terwijl het nog niet zo laat is. Kiara doet haar haar in een knot en met een mooie, glimmende parelmoerklem zet ze de knot vast. Die parelmoerklem heeft Kiara van Mar gekregen voor haar verjaardag. Daar zal ze Mar eeuwig dankbaar voor zijn.
Als ze klaar is, loopt Kiara naar de woonkamer. ‘O, Kiara, je ziet er beeldschoon uit.’ Roept Mar meteen als Kiara de kamer binnen stapt. Kiara zelf vind dat stiekem ook, dat ze er mooi uitziet. Door de witte jurk lijkt haar haar zwarter, haar huid nog bruiner dan die al is, haar ogen nog helderder blauw en de jurk witter. Hopelijk komt ze Rex nog tegen op het feest. Dan kan hij zien hoe mooi ze is met deze jurk, maar Rex hoort officieel niet bij het dorp, hij woont met zijn ouders in het bos. Kiara’s hart gaat sneller kloppen als ze aan Rex denkt. Hij is zo mooi... Hij heeft ook een getinte huid en heeft ook zwart haar, eigenlijk héél donkerbruin, maar Kiara noemt dat gewoon zwart. Gewoon de droomjongen van mijn leven, denkt Kiara. Ze gaat daarom ook vaak naar het bos om hem op te zoeken. Ze kent het hele bos uit haar hoofd maar heeft nog nooit zijn huis gezien. Alsof het niet bestaat. Eigenlijk weet ze ook niet het héle bos uit haar hoofd, want dat loopt kilometers door tot de andere steden in de buurt, en tot het dal. In het dal zijn wilde paarden en mooie bloemen. Er is ook een mooi meer. Eén keer is ze in het dal geweest en het was prachtig, maar wel heel lang lopen. Het is namelijk onmogelijk om in een rechte lijn naar het dal te lopen. Als je dat toch probeert moet je van een hele steile heuvel met allemaal losse stenen en dorenstruiken afklimmen. Vanaf het heuveltje kan je het ook zien en daar laat Kiara het maar bij. Ze heeft geen zin om weer twee uur heen, en twee uur terug te lopen. Kiara zit daarom ‘s avonds vaak op het heuveltje naar de zonsondergang te kijken. Ze kan de alles daar beneden goed zien met haar extrasterke verrekijker. Het meer kleurt vaak rood tijdens de zonsondergang en vaak als het donker is, lijkt het meer licht te geven door de maan. De wilde dieren worden ’s nachts ook actiever. Hoe de paarden in galop naar elkaar toe rennen is echt heel mooi om te zien. Ook de kleine veulentjes die net dit jaar zijn geboren doen mee. Kiara heeft een paar weken geleden één veulentje geboren zien worden. Het kleine scharminkeltje lag een paar minuten roerloos op de grond. Kiara dacht dat het kleintje dood was maar uiteindelijk probeerde het hulpeloze beestje te staan. Na een paar keer omvallen strompelde het kleintje naar zijn moeder. Het veulentje is spierwit geboren terwijl de paarden in het dal juist verschillende kleuren bruin hebben. Van beige tot chocoladebruin en kastanjebruin. Ook is er één zwart paard. Kiara vindt het witte veulentje dat ze de naam Max heeft gegeven daarom extra speciaal. Het is geweldig om te zien hoe het kleine veulentje achter zijn moeder aanrent… oh jeetje! Denkt Kiara. Ze dwaalt weer helemaal weg in haar eigen gedachten. Haar eigen wereldje. Mar staat raar te kijken naar Kiara die dromerig uit haar ogen staart en niet reageert op alles war Mar zegt. ‘Mar, jij ziet er ook mooi uit hoor, maar zullen we nu maar gaan dan?’ zegt Kiara snel met een schorre stem. Help! Denkt ze. Ik ben mijn stem bijna verloren doordat ik alsmaar heb gelezen! Ik heb te lang niets meer gezegd. Straks, als Rex iets vraagt, kan ik niet eens iets terug zeggen! Dat is een ramp, dan denkt hij dat ik hem negeer! Kiara, eigen schuld, dikke bult. Denkt ze. ‘ja, we gaan alvast. Misschien kom je nog wel iemand tegen die je kent.’ Mar pakt Kiara’s hand en ze lopen door het dorp, net zoals vroeger. Natuurlijk komt Kiara iemand tegen die ze kent. Het is toch een dorpsfeest? Wie zou ze niet moeten kennen in het dorp? Of beter gezegd, wie zou ze moeten kennen buiten het dorp? Ze horen al muziek en gelach. Het blijkt een gezellige boel te zijn, daar op het pleintje. Kiara ziet veel mensen naar het plein lopen. Ze kent ze allemaal. Daar loopt Mike met zijn vader, en daar Natascha, en… en daar loopt Rex! Hij komt dus toch! Kiara springt een gat in de lucht. Ze wilt naar hem toe rennen maar bedenkt zich. Misschien vind hij die jurk maar tuttig, of hij vind me maar raar en wilt hij het liefste dat ik wegga maar zegt hij het niet omdat hij me niet wilt kwetsen, denkt Kiara. Hij is vast niet verliefd op haar. Waarom zou hij haar leuk vinden?