17 Scarlett Platt

Ik zeg niet graag zie je wel, maar nu maakte ik een uitzondering. "Weet je wat, zie je later.", fluisterde ik tegen Cat die nog steeds als bevroren stond. Toen pakte ze mijn arm vast. "Dit is niet waar. Wat heeft hij met me gedaan?', vroeg ze, half in paniek. "Cat.", zei Esmé rustig. "Jij bent dood!", schreeuwde Cat. "Rustig.", zei Carlisle. "Serieus, wat heb je nog meer nodig om je te overtuigen?, vroeg ik droog. "Ik laat jullie wel alleen." Ik was nog geen halve minuut buiten toen ik Edward tegen kwam. "Je ruikt naar natte hond. Hoe ben je in het reservaat geweest en leef je nog?", vroeg hij. "Wat, ben je teleurgesteld?", vroeg ik. "In de wolven ja. Ik had niet verwacht dat jij ze aankon." "Wow, dat was bijna een compliment." Het was een tijdje stil. Edward keek me onderzoekend aan en ik probeerde de gave te ontwikkelen om hem ter plekke voorgoed uit deze wereld te helpen. Helaas, ik moest het met mijn saaie gave doen. "Wat moet ik doen zodat je me met rust laat?", vroeg ik geïrriteerd. "Ga weg." "How about no?", antwoordde ik droog. "How about yes, voordat er ongelukken gebeuren.", gromde hij. "Is dat een bedreiging?" Ik voelde woede in me opkomen. "Dit is in de eerste instantie al jou schuld. Je hebt dit zelf gedaan en nu ga je mij bedreigen? Een beetje de omgekeerde wereld, vind je niet?" "Ik heb al genoeg om me zorgen over te maken, ik kan jou er niet bij gebruiken." Ik lachte. "Zoals wat, die newborns? Goh, wat lastig zeg." Zijn blijk verscherpte. "Hoe weet je dat?" "Ik ben niet achterlijk. Zoveel random doden en nog meer verdwijningen en 'mysterieuze' ongelukken. Kom op. Iemand maakt newborns en heeft geen controle over ze. Maar waarom zou jij, van iedereen, je daar zorgen over maken?" "Gaat je niets aan.", beet hij me toe. Ik draaide me om en wilde weggaan, maar Edward pakte me bij mijn schouder en gooide me op de grond. "Wat is er mis met jouw?", schreeuwde ik. Iemand trok hem van me af. "Edward, waar ben je mee bezig?", vroeg Carlisle boos. Edward keek betrapt. "Nergens mee.", mompelde hij. "Je doet al zo raar de laatste tijd en nu dit?" Ik moest mijn lach binnen houden. Papa Carlisle redt me. "Scarlett?", vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en meteen vroeg ik me af waarom ik dat deed. Ik was hem gewoon weer aan het indekken. "Bedankt Carlilse.", zei ik nog, voordat ik weer naar huis ging. "Hey.", zei Cat, die ongeveer rondstuiterde. "Ik ga weer, ik zie jullie snel.", zei Esmé, die achter Cat stond. Ze gaf ons allebei een knuffel en verdween ook. "Wat is er met jou?", vroeg Cat en ik vertelde haar wat er was gebeurd. Meteen veranderde ze. "We moeten iets doen om ervoor te zorgen dat hij hiermee kapt.", gromde ze.