3. Preparing

Met een schrik wordt Kiara gewekt uit haar fantasiewereld door een ijskoud, nat iets in haar gezicht. Mar heeft een washandje in haar gezicht gegooid. ‘opschieten, Fantasy Girl!’ Nu is Mar echt boos, dat kan Kiara aan de stem van haar horen, de strenge, koude stem die ze eigenlijk wilt verbergen. Toch klinkt die stem heel veilig en vertrouwd. Ze hoort wel dat Mar geen ruzie wilt omdat het vandaag zo’n geweldige dag is. Kiara komt overeind en loopt naar de badkamer. Een heel klein kamertje met een spiegel waar een grote barst in zit. “scherven brengen geluk” lachte Mar met tranen in haar ogen toen ze de spiegel liet vallen. Ja, misschien was dat wel zo, maar nu ziet de badkamer er nóg armoediger uit dan het al was én het was de spiegel die van de oma van Mar is geweest. Die spiegel was het enige wat ze nog had van haar lieve oude oma die een paar jaar geleden was gestorven. In de badkamer staat ook een oude douche met een heel modern, knalgeel douchegordijn wat eigenlijk niet past bij de rest van de badkamer. Naast de douche staat het zelfgemaakte houten kastje dat papa had gemaakt voordat hij was overleden. Kiara heeft daarop een handgemaakte bloemenvaas met daarin de prachtigste bloemen uit het bos gezet. Daarboven hangt een ouderwetse wasbak met een verroest kraantje dat altijd drupt. Er staat natuurlijk ook een toilet waarnaast een stapel vuile kleding en handdoeken in een mand liggen. Die moet Mar met de hand wassen in het ouderwetse washuis. Het dorpje is niet zo modern als de buitenwereld. Maar één vrouw die hier net is komen wonen heeft een wasmachine. Helaas voor haar kan ze die hier niet gebruiken doordat er niet veel stroom is in het dorp.
Kiara is vaak zo aardig om Mar mee te helpen met het wassen van de kleding, maar sinds ze in het boek de kracht van de maan is gedoken, heeft ze nog niets voor Mar gedaan. Kiara gaat voor de spiegel staan. Het is waar, denkt ze. Ik ben opgezogen door het boek. Ik heb vandaag nog helemaal niets gezegd en ben nog niet buiten geweest. Ik ben niet naar het bos gegaan wat ik normaal gesproken wél doe. Het bos zit juist nú vol met leven. Ik ben ook niet naar het heuveltje gegaan waar je zo’n mooi uitzicht hebt. Ik heb alleen gelezen. Het is ook zo spannend, maar zo kan het gewoon niet langer. Ik moet het boek voor een tijdje uit mijn hoofd zetten en er niet meer aan denken. Vergeet het boek, Kiara. Zegt ze in zichzelf. Kiara wast haar gezicht en trekt haar mooiste kleding aan. Een spierwitte jurk van zijde die heel mooi wappert in de wind met een grote bloem erop. Kiara heeft ook haar amulet om. Die doet ze nooit af. Zelfs niet als ze gaat slapen. In het begin lag dat natuurlijk niet zo lekker, maar na een paar dagen was ze eraan gewend. Haar amulet is een deel van haar.
“Dat doet iedereen in het dorp, lieve schat. Iedereen trekt zijn of haar mooiste kleding aan” had Mar met haar harde stem gezegd. Kiara vond het eigenlijk niet zo’n goed idee, want ze is niet zo’n meisje die veel jurken draagt, maar nu trekt ze toch maar de jurk aan. Ze had liever een witte, strakke broek aangetrokken en het T-shirt dat ze nog van papa had gekregen, voordat hij was overleden. Die was toen natuurlijk veel te groot maar nu past ze hem. Ook dit shirt is wit. Kiara heeft alleen witte kleding. Zo wit als de maan. De reden dat Kiara zo van de maan houdt, weet ze eigenlijk niet. Het is gewoon magisch hoeveel energie en kracht de maan haar geeft. Ze komt tot rust in het maanlicht. Ze verwerkt alles in de lichtstralen. haar vaders dood, die ze alleen maar van verhalen kent, de ruzies met Mar, maar ook Rex, waar ze zo smoorverliefd op is. Alsof de maan weet dat ze Kiara kan helpen.