1. The Beginning of a magical story

-1-
Er loopt iemand naar het kleine schuurtje, Kiara’s kamer. Het grind knarst en de deur kraakt als hij opengaat, zoals het hele huis doet. De vloeren, de muren en zelfs het dak is van hout gemaakt. In het huis is geen centrale verwarming die modernere huizen wél hebben. Er is alleen een rode kachel die bijna altijd brandt. Er zijn maar 4 kamers. Een badkamer, een woonkamer, een keuken en een slaapkamer. Naast het huis is ook nog een klein schuurtje dat bijna iedereen in het dorpje als tweede slaapkamer gebruikt. Anders is er veel te weinig ruimte in het piepkleine, houten huisje. Met het schuurtje -dat ook helemaal van hout is- meegeteld, is er dus net genoeg plaats voor drie of vier bewoners die niet veel ruimte nodig hebben. Mensen die wél meer ruimte nodig hebben, moeten maar een andere woonplaats zoeken, al is het heel lastig om de steden en daarmee de bewoonde wereld te bereiken via de onverharde weg die ernaartoe leidt, met kronkels en bochten de bergen door. Een verlaten weg, waar maar één keer per week een auto op rijdt. De enige auto van het dorp. Elke dinsdag vertrekken er twee mannen in de verroeste jeep naar de stad om daar alles te halen wat het dorp nodig heeft. Eten dat niet kan worden verbouwd in de bergen, meubels en materialen voor de huizen, gereedschap, medicijnen, honden om de schapen op het grasveldje bij elkaar te houden, ga zo maar door. Alles wordt met die jeep gehaald.
In het kleine dorpje zonder naam in de Canadese bergen -waar Kiara woont- heeft bijna iedereen ongeveer hetzelfde huis. Veel mensen klagen over de ijzige kou in de winter en de wind die tussen de kieren van de houten balken het huis in waait. Het huis ligt immers in de bergen waar de wind vaak hard waait en waar ’s winters vaak ijskoude sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. De kachel verwarmd alleen de woonkamer en een klein deel van de keuken. In het schuurtje is het dus al helemaal ijskoud. Gelukkig is het nu begin Mei dus is het lente. Dat is al een hele verbetering vergeleken met de strenge vorst deze winter.
‘Kiara, heb je je al omgekleed of heb je je boek weer gepakt?’ de houten deur van het schuurtje gaat piepend open en Mar komt binnen. Mar. Kiara heeft haar moeder altijd al zo genoemd. Geen mama of mam, zoals de meeste kinderen hun moeder noemen, maar Mar. Een afkorting van Marie-Louise, de echte naam van Mar. Mar is heel anders dan Kiara. Mar is heel blank, een spitse neus en grauwblond, kort haar en bijna zwarte ogen, terwijl Kiara juist een getinte huid heeft met een paar kleine sproetjes en een kleinere en ronde neus die een beetje naar boven wipt. Ze heeft schitterende blauwe ogen en heel lang, glanzend, dik, zwart haar dat bijna tot haar billen rijkt. Mar is altijd een kletskous en gezellig. Ze heeft een hoge en harde stem, terwijl Kiara juist heel stil, onzeker en verlegen is en een zachte en lagere stem heeft. Eigenlijk komt er niets overeen met Kiara en Mar en lijken ze op totaal verschillende mensen. Toch zijn ze familie, zelfs moeder en dochter. Dat zal niemand ooit zien, maar dat maakt Kiara helemaal niets uit. Mar is altijd lief en behulpzaam. Ze is er altijd voor Kiara. Mar is een schat van een moeder en Kiara zou haar niet kunnen missen. Nooit niet. Kiara houdt eigenlijk niet van drukke mensen maar natuurlijk wel van haar moeder. Daar heeft ze zo’n hechte band mee die niemand zou kunnen of mogen breken. Ze hebben samen altijd zo’n lol en Kiara kan alles met Mar delen. Behalve één ding, haar liefde voor Rex.