• 017 Maxine Grace Scott

Twee uur later liepen mama en ik al over de winkelstraat. We hadden allebei 2 zakken vast en waren nog niet van plan om naar huis te gaan. “Oh schat” zei mama en duwde met haar elleboog tegen mijn arm. “Is dat niet die jongen wat je naar het ziekenhuis heeft gebracht?” vroeg mama en wees naar links. Ik draaide mijn hoofd en zag Niall daar inderdaad staan. “Mama! Niet wijzen” ik duwde haar arm naar beneden en keek weer terug in de richten waar Niall en Zayn net liepen, maar ze waren weg.
“Zullen we iets gaan drinken bij Starbucks?” vroeg mama en ik knikte, daar had ik wel zin in.
“Ga jij maar zitten ik bestel wel iets” zei ik en mama zei wat ze wou drinken.
Ik ging in de rij staan en wachtte tot het mijn beurt was. “Kan ik je helpen?” vroeg het meisje en ik knikte. “een Caramel Macchiato en een java chip alsjeblieft” Het meisje knikte en begon de 2 drankjes te maken. Ineens voelde ik iemand tegen mijn schouder tikken. “Mam ze zijn zo - Oh euh Niall” zei ik en lachte wat. “Hey Maxine, hoe is het?” vroeg hij en trok me in een omhelzing. “Goed” zei ik en wist niet goed hoe ik me moest gedragen. “Ben je hier alleen?” vroeg Niall toen en ik schudde m’n hoofd. “Mama zit daar aan het tafeltje” zei ik en wees richting mama en zag dat Zayn aan het tafeltje langs haar zat. “Maxine? Waarom heb je me nog niet gestuurd of gebeld?” vroeg Niall toen en ik wist niet wat zeggen. “Hier is je bestelling” zei het meisje achter de kassa. Ik gaf haar het geld en draaide me toen weer terug naar Niall. “Ik moet gaan sorry” zei ik en liep naar mama toe. “Maxine! “ hoorde ik niall nog roepen maar ik reageerde er niet meer op. “Kom we drinken deze onderweg wel op, ik heb net hele mooie schoenen gezien” zei ik tegen mama en trok haar de Starbucks uit.


Ik zat wat op mijn Iphone te tokkelen voor het paskotje waar mama zo nodig een broek moest passen, toen ik zag dat iemand voor me ging. Ik keek omhoog en zag het gezicht van Niall voor me.
“Waarom liep je net zo snel weg?” ik hief mijn schouders op, ik had geen idee waarom ik dat deed. Ik was verlegen en wist niet goed hoe ik moest reageren. Net toen ik wou antwoorden voelde ik me duizelig worden en had ik de neiging om te vallen. Niall had het blijkbaar gezien en hield me stevig vast. “Misschien moet je de volgende keer toch wat lagere hakken aandoen” lachte hij. Ik lachte mee, maar ik wist dat dit niet door m’n hakken kwam, maar door mijn ziekte. “Maxine gaat het wel? Je ziet zo bleek?” vroeg hij bezorgd maar ik kon hem niet aankijken. Het leek alsof mijn hele lichaam verstijfd was, alsof ik niet mocht bewegen van mijn lichaam.
“Maxine, schat?” ik herkende de stem van mama en ik voelde haar armen om heen. Een traan verliet mijn ooghoek maar ik kon hem niet wegvegen. Ik wou niet dat iemand het zag maar ik kon er niks aandoen. Mama zag het en veegde snel de traan weg. “Sorry Niall maar we moeten echt gaan nu” zei mama en voorzichtig liepen we de winkel uit, Niall achterlatend.

Toen ik later die avond rustig op mijn bed zat met een warme kop thee dacht ik dat Shannon nog zou komen. Snel pakte ik mijn Iphone van mijn bed en opende ons whatsapp gesprek.

Maxine: Shann, je hoeft niet te komen vanavond. Voel me niet zo goed xxx

Even staarde ik naar mijn Iphone maar legde hem weer terug neer op mijn bed en nam een slok van mijn thee.
“Maxie?” papa opende de deur van mijn kamer en keek me met een zwakke glimlach aan. “Hoe gaat het met je?” vroeg hij en kwam naast me op het bed zitten. “Het gaat weer beter” antwoordde ik en staarde naar mijn handen. “Als er iets is roep je maar, oke?” ik knikte. Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en verliet toen mijn kamer weer.
Ik pakte mijn Iphone weer en keek wat Shannon had geantwoord.

Maxine: Shann, je hoeft niet te komen vanavond. Voel me niet zo goed xxx
Shannon: Oke :o veel beterschap, maxie!!! Xxx

Ik klikte het gesprek weg en keek naar mijn contacten. Toen zag ik hem staan, Niall. ik opende een gesprek met hem en begon te type. En deze keer ging ik het verzenden, ik ging het echt doen!

Maxine: Sorry voor deze middag! Het was niet de bedoeling