Dag 18 - Beschuldiging

"Het heeft een hele tijd geduurd, maar langzaam begin ik de barsten te zien in jou. In je harnas, in je masker of hoe ik het dan ook mag noemen. Het zijn scheuren die zich steeds verder openen. Je bent niet zo perfect als ik dacht dat je was.
Integendeel, je stelt me alleen maar teleur.
Ergens wou ik dat je anders was. Ergens wou ik dat je niet zo zelfingenomen was, dat je niet alleen aan jezelf dacht, maar ook eens aan anderen. Dan zou je bijvoorbeeld ook eens stil kunnen staan bij wat je daden bij anderen teweegbrengen. Ik wéét dat er nog steeds een lieve kant in je zit, ik wéét dat een deel van mijn voorgevoelens over jou gewoonweg juist zit, maar je laat je teveel leiden door anderen. Je bent te bang om ‘te anders’ te zijn. Je kiest steeds de veiligste oplossing. Ook als dat betekent dat je eigenlijk net datgene doet wat je stiekem niet wil, omdat je zelf niet zou willen dat het jou overkomt.
Is dat niet tegenstrijdig?
Ik heb me zo lang blind gestaard en je opgehemeld dat ik nu wel helder kan nadenken. Je hangt alleen vast aan alles wat je zelf gecreëerd hebt.
Nee, je klééft vast aan een reddingsboei, te bang om zelf een poging te wagen om te zwemmen.
Zo kan ik het figuurlijk wel omschrijven.
Wat als ik te hard mijn best doe het goede in je te zien, alleen maar omdat ik dat zelf zo graag wil? Je bent net zo verdwaald als iedere andere ziel. Het vreselijke is dat jij je verzet en jezelf probeert wijs te maken dat alles ‘best ok’ is.
Maar neemt dit al mijn gevoelens weg?
Ik wou dat het zo was. Het is altijd een strijd tussen liefde en haat. Een deel van me ziet steeds het goede in je, maar een ander deel van me is niet langer blind voor je fouten. En god weet wat er nog allemaal onder die lagen van je verborgen zit.
Dat is het hem net.
Ik ben bereid je fouten te aanvaarden, als jij je goede kant laat overheersen. Ik ben iemand die het goede uit je wil halen, iemand die je lagen een voor een zou ontrafelen als je het toeliet. Ik balanceer op een afgrond. Het is niet willen kiezen tussen liefhebben en haten en ook niet weten of jij mij liefhebt of haat. Het is hopen, maar tegelijk ook weten dat zoiets niet mag.
Misschien maak jij beter de keuze in mijn plaats, want ik kan het niet."

Toen ze uitgeraasd was, zag ik dat haar gezicht onmiddellijk terugging naar een neutrale uitdrukking. Alleen haar ogen lieten een spoor na. Ik had veel verwacht en voelen aankomen, maar toch ook weer niet. Ik maakte alles kapot, nog voor het er echt was.
“Hanne, het spijt me.” Ze snoof, kruiste haar armen en keek van me weg. “Is dat werkelijk het enige wat je kan zeggen?” Haar stem klonk zo bitter. Ik opende mijn mond, maar toch zweeg ik. Ik dacht zoveel dingen. Ik wilde het haar zeggen. Dan zouden we op z’n minst elkaar een beetje begrijpen, want ik begreep haar maar al te goed. Ik had zinnen in mijn hoofd, maar zoals gewoonlijk raakte ik niet verder dan dat. Er was een soort van barrière die ik niet omlaag kreeg.
“Hoe kan iemand ooit weten wat je voelt als je een gesloten boek blijft?” Die woorden sneden dwars door me heen, maar ze had gelijk. Ik hield het allemaal voor mezelf, omdat ik mezelf wilde beschermen. Ik wilde niet gekwetst worden.
Een aantal seconden later liet ze me alleen achter in de ruimte met haar woorden die nog steeds nagalmden. Mijn voorgevoel was er zeker van dat dit haar laatste poging was geweest, haar krachtigste ooit. En ik, ik was een lafaard die geen risico’s durfde nemen.